Πρόλογος

Οι άνθρωποι συνήθως λένε, κι είναι τελικά γενική παραδοχή, πως ο σκύλος είναι το πιο προσφιλές κατοικίδιο, έξυπνος και πιστός φύλακας, πως υπερέχει έναντι της γάτας που είναι ανεξάρτητη και συμφεροντολόγα, φίλη σου δεν γίνεται ποτέ.

Η Φελίσια, η γάτα, είχε καταφέρει να διαψεύσει αυτήν τη θεωρία αφού ζούσε ήδη έξι χρόνια στο διαμέρισμα του Γιώργου σαν πιστό σκυλί. Δεν είχε καταφέρει να βγει ποτέ από το δώμα, δεν επιτρεπόταν για το καλό της, αφού ήταν στειρωμένη, τεμπέλα και θαυμαστά παχουλή. Έμοιαζε με μικρό άσπρο αρνί καθώς χουζούρευε ολημερίς πάνω στον καναπέ και στις πολυθρόνες, μια υπεροπτική  αριστοκράτισσα που δεν κουνιόταν παρά μόνο για φαγητό και χάδια.

Απόλυτα εξαρτημένη από το αφεντικό της, καθόταν ακούνητη πάνω σε μια καρέκλα δίπλα του το καλοκαίρι και κουλουριαζόταν κοντά στο μικρό καλοριφέρ λαδιού που χρησιμοποιούσε εκείνος για να ζεσταίνει τα πόδια του όταν δούλευε στον υπολογιστή, τον χειμώνα. Τις νύχτες ανέβαινε κρυφά στο στρώμα κάτω από τα σκεπάσματα, του ζέσταινε εκείνη τα πόδια, και κοιμόταν παρέα με έναν απίστευτο συγχρονισμό ροχαλητού και με την τρυφερότητα που χαρακτηρίζει τους ενωμένους συντρόφους.

Ο Γιώργος λάτρευε τα βιβλία, αφού ήταν φιλόλογος και συγγραφέας, αγαπούσε την ποίηση, τη φιλοσοφία, τον διαλογισμό. Πολλές φορές η Φελίσια απορούσε που τον έβλεπε ν’ ανάβει αρωματικά στικς και να ξαπλώνει κλείνοντας τα μάτια του χωρίς να είναι η ώρα του ύπνου.  Σκεφτόταν τα μυθιστορήματά του; Ονειρευόταν ξύπνιος; Εκείνη έκλεινε πολλές φορές τα μάτια της από νύστα και ευχαρίστηση όταν χουζούρευε στον ήλιο, όμως δεν έβλεπε όνειρα, απολάμβανε απλώς…

Τα δικά της όνειρα ήταν μόνο για το παρόν, για τη στιγμή ακριβώς που διάλεγε να γουργουρίσει. Το αφεντικό της, μολονότι περνούσε αρκετές ώρες μπροστά στον υπολογιστή γράφοντας, ταξίδευε  συχνά για να εμπνέεται από τα διάφορα μέρη κι από τους  χαρακτήρες των ανθρώπων που συναντούσε. Ήταν μοναχικός όταν δούλευε και ιδιαίτερα κοινωνικός όταν ετοίμαζε ή παρουσίαζε την καινούρια του δουλειά. Η Φελίσια είχε προσαρμοστεί πλήρως στον μοναχικό τρόπο ζωής του  καλλιτέχνη, η κοσμοσυρροή και η φασαρία ήταν αταίριαστες στη φύση της. Επιπλέον είχε εξοικειωθεί με καλλιτεχνήματα όλων των ειδών, αφού τα ενδιαφέροντα του  Γιώργου ήταν τέτοια. Πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, ποιητικές συλλογές και πολλές φιλοσοφικές συζητήσεις διανοουμένων στη βεράντα. «Οι καλλιτέχνες είναι ιδιαίτε- ροι άνθρωποι» τον άκουγε συχνά να λέει  και το υποστήριζε με την αντισυμβατική ζωή του. Η Φελίσια δεν είχε  γνωρίσει άλλους ανθρώπους εκτός από εκείνον, αφού ήταν  νεογέννητη όταν τη βρήκε στο σοκάκι και την έφερε στο δώμα. Έτσι είχε περισσότερες εικόνες από έργα τέχνης παρά από ανθρώπινες μορφές.

Ναι… οι άνθρωποι παρέμεναν ξένοι για εκείνη, και η καθημερινή της ζωή ήταν γεμάτη από τις ασυνήθιστες δραστηριότητες και τα ωράρια που υπαγόρευε η έμπνευση του καλλιτέχνη συγκατοίκου της. «Η ζωή είναι τέχνη!» τον άκουγε να λέει συχνά – δεν μπορούσε να καταλάβει τι εννοούσε, ωστόσο της φαινόταν κάτι βαθυστόχαστο και σημαντικό…

Η Φελίσια λοιπόν ήταν μια τυχερή γάτα. Ως τώρα. Διότι τις τελευταίες μέρες τα πράγματα είχαν πάρει άσχημη τροπή.

Μάταια είχε εγκαταλείψει τη μαλακή πολυθρόνα για το μαρμαρένιο περβάζι του μοναδικού παραθύρου του μικρού δώματος του Γιώργου, εκείνος δεν έλεγε να φανεί. Τις περασμένες ημέρες το νερό και η ξηρά τροφή λιγόστευαν επικίνδυνα, μολονότι όταν έφυγε εκείνο το πρωινό είχε φροντίσει να της αφήσει άφθονα. Ο Γιώργος δεν συνήθιζε ν’ απουσιάζει πολλές μέρες, και πάντα κατέφθανε στο δώμα έστω οριακά, λίγο πριν τελειώσει εντελώς η τροφή. Σήμερα όμως… Δυο-τρία μόνο είχαν απομείνει ακόμη από τα πολύχρωμα γρομπαλάκια με τα οποία γέμιζε τη χνουδωτή κοιλιά της, κι ο Γιώργος δεν ερχόταν… Η Φελίσια μισόκλεισε τα μάτια, ακουμπώντας το μούτρο της στη φεγγαρογραμμή που ζωγραφιζόταν στο περβάζι. Χρόνια τώρα, δεν είχε απομακρυνθεί ποτέ από τον γνώριμο χώρο της και δεν την πείραζε η μοναξιά τις ώρες της απουσίας του. Όμως τώρα άρχιζε να αισθάνεται την αποφασιστικότητα ενός άγριου αιλουροειδούς. Η μπαλκονόπορτα της κουζίνας ήταν διαμορφωμένη μ’ ένα μικρό γυάλινο πορτάκι, ώστε να βγαίνει μέχρι τη διπλανή ταράτσα και να βρίσκει τη μεγάλη σιδερένια σκάφη με την άμμο της. Αυτή ήταν η συνηθισμένη της βόλτα και η μοναδική της επαφή με τον έξω κόσμο: γρήγορα-γρήγορα επέστρεφε πάλι στη θαλπωρή του μικρού σπιτιού, αδιαφορώντας για τα νιαουρίσματα των αδέσποτων αδερφών.

Η νύχτα ήταν σκοτεινή, αλλά καθόλου απειλητική, αφού μπορούσε να βλέπει ολοκάθαρα στο σκοτάδι και να περπατά ακίνδυνα οπουδήποτε. Απόψε λοιπόν η Φελίσια αναγκάστηκε να μην ξαναγυρίσει στα αδειανά δοχεία του νερού και του φαγητού στην ερημιά του δώματος, αλλά γλίστρησε από τη διπλανή στέγη στην αυλή του συγκροτήματος πολυκατοικιών, ανακαλύπτοντας την αίσθηση των χόρτων του γκαζόν που γαργαλούσαν πρωτόγνωρα την κατάλευκη κοιλιά της. Μια περιπετειώδης περιπλάνηση μόλις άρχιζε για την καλομαθημένη σπιτόγατα που δεν γνώριζε τίποτα για τον έξω κόσμο. Γύρω της ένα σωρό πόρτες από διαμερίσματα-μεζονέτες, από φωτεινά και σκοτεινά παράθυρα σπιτιών, από φωνές κι από μυρωδιές φαγητών.

Επιτέλους φαγητό…

(Συνεχίζεται…. με …Μεζονέτες)