(Τα προηγούμενα δύο επεισόδια: εδώ και εδώ)

« Καλησπέρα Χαρά! Καταπληκτική η ιδέα σου να συναντηθούμε στο πάρκο φορώντας αθλητικά ρούχα σήμερα ! »

« Έλα Σοφία μου, καιρός ήταν να χαρούμε τον ήλιο, έβρεχε όλη τη βδομάδα, μια βόλτα στο πάρκο και στην παιδική χαρά  θα μας φτιάξει τη διάθεση. Τι βλέπω; Έχουμε τα ίδια αθλητικά παπούτσια;»

« Ναι! Μου τα έφερε δώρο η μητέρα μου την Παρασκευή … είναι ολόιδια με τα δικά σου! Τι σύμπτωση!»

« Σύμπτωση; Δεν νομίζω! Οι μητέρες μας τον τελευταίο καιρό συμπεριφέρονται κάπως… Δεν παρατήρησες;»

« Χμ… έχεις δίκιο… Η δική μου αποφάσισε να αφιερώσει την Κυριακή της σε ένα ακριβό ξενοδοχείο με spa για να «ανανεωθεί» … Ο πατέρας παρακολουθεί αθλητικά όλη μέρα, ούτε κατάλαβε ότι βγήκα…»

« Χα χα… η δική μου πάλι πήγε σε ημερίδα γιόγκα και χοροθεραπείας, ενώ ο πατέρας μου είναι κλεισμένος στο γκαράζ και σκαλίζει τη μηχανή του αυτοκινήτου από το πρωί…ούτε κι εκείνος πήρε είδηση…»

« Έχουμε καιρό να συναντηθούμε όλοι μαζί  τις Κυριακές, δεν κανονίζουν πια παρέα οι γονείς μας… μήπως ξέρεις τι μπορεί να έχει  συμβεί;»

« Ιδέα δεν έχω…»

« Φτάσαμε! Έχουν έρθει και οι μικρές, οι εγγονές του, τις ακούω… βολέψου κάτω από το παντζούρι και τα λέμε μετά…»

« … Αρχίζει…»

« Έλα Σταμάτη , πιάσε την μπάλα και πάμε για τρίποντα… πρόσεχε μην σου ξεφύγει και χτυπήσουμε κανένα παιδάκι στις κούνιες δίπλα!»

« Δεν έχω όρεξη για τρίποντα… Τσακώθηκαν πάλι…»

« Ποιοι;»

« Οι δικοί μου… ντρέπομαι να σου πω…»

«  Μην ντρέπεσαι …γιατί τσακώνονται;»

« Νομίζω η μάνα φταίει, από τότε που έμαθε πως η δική σου πήγε σε πλαστικό να φτιάξει το στήθος της, κάνει συνέχεια παράπονα και σκηνές ζηλοτυπίας. Ξοδεύει διαρκώς χρήματα για κομμωτήρια και αισθητικούς, τώρα θέλει λέει να βάλει και «υαλουρονικό», κατηγορεί τον πατέρα πως δεν την αγαπάει πια…»

« Έχει λόγο;»

« Νομίζω πως άρχισε να ζηλεύει την μητέρα σου, γι αυτό και κόψαμε επαφές τελευταία…δεν το πρόσεξες;»

« Παππού … γίνεται οι φίλες να ανταγωνίζονται μεταξύ τους;»

« Κάτι άλλο συμβαίνει Ελπίδα, ησύχασε ν΄ ακούσουμε…»

« Πες Ζωή, τι μπορεί να συμβαίνει…»

« Η μαμά παρακολουθεί συνέχεια εκπομπές στην τηλεόραση και διαβάζει περιοδικά, τόσα χρωματιστά δώρα…, μετά την βλέπω κάπως ανήσυχη…»

« Εγώ την βλέπω ευτυχισμένη τα βράδια που μαζευόμαστε όλοι στο καθιστικό και μας καθαρίζει φρούτα ενώ χαμογελά γλυκά όταν ο πατέρας την φιλάει γιατί του άρεσε το φαγητό…»

« Μερικές φορές όμως, γυρίζει σπίτι φορτωμένη πράγματα που δεν μας χρειάζονται και το μπάνιο έχει γεμίσει ένα σωρό καλλυντικά…»

« Είμαι πολύ στενοχωρημένος Αρίστο… Δεν μου αρέσει που τσακώνονται οι γονείς μου, ούτε που δεν κάνουμε πια παρέα…»

« Νομίζω πως πρέπει να συμμαχήσουμε και να τους συνεφέρουμε εμείς, να τους μιλήσουμε για αυτά που έχουμε πραγματικά ανάγκη, για ειρήνη, ασφάλεια, και αγάπη χωρίς πολλά – πολλά…Άστο πάνω μου!»

« Υπόσχεσαι;»

« Ναι σου λέω…έλα πάμε για τρίποντα!»

«Τελείωσε! Πάμε να τρέξουμε στο πάρκο; Να λασπώσουμε τα αθλητικά μας παπούτσια; Έτσι δεν θα είναι του κουτιού- πανομοιότυπα τι λες;»

« Φύγαμε Σοφία!»

Παιδικά γέλια αντηχούσαν στην οδό «Ειρήνης», ενώ λίγο μακρύτερα στην οδό «Μαχών» οι πολίτες βομβαρδίζονταν καθημερινά από καταναλωτικά αγαθά που διευκόλυναν τη ζωή τους προσωρινά. Μόνο προσωρινά, μέχρι να ανακαλυφθούν νέα εμπορεύματα για νέες ανάγκες.

Ακόμη λίγο μακρύτερα, στην οδό « Θυμάτων Πολέμου» οι άνθρωποι ξεκινούσαν από την αρχή να διεκδικούν παλιά ιδανικά και  αποκτήματα που αφορούσαν την διαβίωση, την εκπαίδευση και την ελευθερία τους. Πάλι από την Αρχή.

Το κουκλοθέατρο έτριζε από την δύναμη του παιχνιδιού ανάμεσα στον Αρίστο και τον Σταμάτη.