Όλα έμοιαζαν ιδανικά για ένα μεγάλο διπλό. Άντε ένα ηρωικό Χινάρι. Στη χειρότερη λέγαμε θα δούμε μια αξιοπρεπή ήττα.

Το ποσέ του Τάκη ήταν ασορτί με τη γραβάτα, ενώ το γυαλί έδινε ένα σοφιστικέ τόνο στον πρωτεργάτη του διπλού έπους με τη Βέρντερ Βρέμης και τη Λάτσιο.

Τότε που όλοι οι Ολυμπιακοί είχαν πειστεί πως είναι πιο εύκολο ο Χαριστέας να κερδίσει το Μουντιάλ, τη Χρυσή Μπάλα και την Κυανή Ακτή παρά να κάνουν διπλό στην Ευρώπη.

Ο Φιγκέιρας έπαιζε εντός, μέσα στη χώρα του, κι έμοιαζε με τον Λαμ στο πιο νεανικό και οξύθυμο. Αλλά με την ίδια αυτοπεποίθηση.

Ο Προτό συμμαχούσε με το δοκάρι και έσωζε τα άχαστα των επιθετικών, έβαζε τις φωνές, στραβοκοίταζε τους αντιπάλους, τα έδινε όλα, ο Ένγκελς διακρινόταν ατομικά στο καπιταλιστικό πλαίσιο καταμερισμού της εργασίας και ο Φορτούνης προσπαθούσε να διακτινίζεται από τη θέση του επιτελικού μέσου σε αυτή του σέντερ φορ.

Και ο χρόνος κυλούσε κι όλα έδειχναν ότι πάμε για το ημιχρόνιο. Ήλθε όμως το τρίλεπτο του Κούτρη. Πρώτα γίνεται φάση και σέντρα από την πλευρά του και μετά του κλέβουν μια κοντινή κάθετη πάσα και γίνεται το 2-0 πριν ξαποστάσουν οι παίκτες στην ανάπαυλα.

Βγαίνει ο Καρσελά, μπαίνει ο Σεμπά, βγαίνει ο Φορτούνης για να μη χάσουμε τον Τζούρτζεβιτς, νάτος κι ο Οφόε, καλώς τα παιδιά 3-0 με κεφαλιά του Ντοστ, που έβαλε και τον Προτό στα δίχτυα.

Να χάνεις στην Ευρώπη δεν είναι έγκλημα, δεν είσαι δα και το φαβορί για την κούπα. Να μην παίζεις μπάλα όμως είναι πρόβλημα.

Να είσαι ηττοπαθής ομοίως.

Δέκα χρόνια μετά, ο Τάκης δεν ξαναέκανε το θαύμα του. Μάλλον ξέχασε τη συνταγή.

Μετά το 3-0 οι περισσότεροι θα το γύρισαν στο «λεπτό προς λεπτό» και θα είδαν το 7-1 της αφηνιασμένης Παρί, το χουνέρι της Βασιλείας στον «εκλεκτό» Μουρίνιο, το 1-2 της Μπάγερν στο Βέλγιο.

Αναγκαστικά το 3-1 του Οφόε με πάσα του Λαμ-Φιγκέιρας θα το είδαν μετά, που τελικά μέτρησε παρά το σκριν του Σεμπά στο χώρο, αλλά οι εποχές που είχε σημασία το «γκολ της τιμής» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Όπως κι αυτές του Τζόλε, του Ντάρκο, του Γκαλέτι, του Πάτσα, του Λούα-Λούα. Ομάδες πια “ευκαιριακές” που δεν κάνουν ευκαιρίες. Ο ένας ξέμεινε, ο άλλος δεν πωλήθηκε, ο τρίτος τραυματίστηκε…

Η φετινή παρουσία του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγδ (το αντεράκι από τα φράγκα του θεσμού) μένει ιστορική, με ένα πόντο σε πέντε ματς, ενώ η Σπόρτινγκ έχει 7, παίρνοντας το μάξιμουμ από τον Ολυμπιακό, ο οποίος έχασε και τα δύο ματς από το πρώτο ημίχρονο, όντας τόσο ανταγωνιστικός όσο η ελληνική οικονομία.

Στις 5/12 αν η Μπάρτσα καθαρίσει τη Σπόρτινγκ και οι Ιταλοί δεν θέλουν το ματς μπορεί να σωθούν λίγο οι εντυπώσεις.

Κατά τα λοιπά η φετινή παρουσία ήταν πιο απογοητευτική και την εποχή Σόλιντ (που να είναι άραγε εκείνη η ψυχή, που έχανε διαρκώς και μέτραγε τους πόντους που απομένουν να διεκδικήσει).

Επόμενη φάση με νόημα, ίσως κάποιο όνειρο θερινής νυκτός το καλοκαίρι του 2018, στα προκριματικά, μες την κάψα, μετά το Μουντιάλ, με τις μύγες και τα αντιηλιακά ανακατεμένα στο κεφάλι…