Μια κυνική αλλά συνάμα λειτουργική παραδοχή. Η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης είναι στρατηγική επιλογή της Κυβέρνησης.

Στα εναπομείναντα μεσαία στρώματα (διότι τάξη δεν είναι) στρέφεται ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός. Να ξεζουμίσει ό,τι έχει απομείνει. Να πάρει όσα έχουν ακόμη. Μόλις φτωχοποιηθούν θα βοηθηθούν στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Θα περιμένουν το «χιλιαρικάκι»- μποναμά για τις γιορτές.

Τα μικρομεσαία και μεσαία στρώματα, βλέποντας από την αρχή πως θα ήταν το “θήραμα” των Μνημονίων εναντιώθηκαν σε αυτό . Από το 2010. Ήταν η κοινωνική αναφορά του «αστικού αντιμνημονίου», που η πραγματικότητα των προγραμμάτων άφησε εκτεθειμένη στις φορολογικές λογικές των δανειστών και των εγχώριων πρόθυμων συνεργατών.

Το μεγάλο κεφάλαιο, στο πλαίσιο της διεθνοποίησης και της ελεύθερης διακίνησής του δεν πιανόταν, δεν πιάστηκε, δεν περίμενε κανείς να πιαστεί.

Η βάση της κοινωνικής πυραμίδας χτυπήθηκε κυρίως δια της περικοπής επιδομάτων και της αύξησης της ανεργίας. Η προσφορά του σε φόρους ήταν ήδη μικρή, έγινε λόγω μείωσης εισοδημάτων μηδενική.

Άρα το «μάρμαρο» απέμεινε ολόκληρο για τους μικρομεσαίους επαγγελματίες, την μικρή και μεσαία επιχείρηση, τους εναπομείναντες σχετικά ψηλά αμειβόμενους εργαζόμενους με σχέση εξαρτημένης εργασίας.

Αυτοί στην τελική δεν έχουν πολιτική εκπροσώπηση στα χρόνια της κρίσης. Η ιστορία του ΕΝΦΙΑ, αποδεικνύει ότι κατά της μεσαίας τάξης στράφηκαν (λιγότερο ή περισσότερο) «αναγκαστικά» όλοι.

Τα μεσαία στρώματα έγιναν η Ιφιγένεια για να λειτουργήσουν στοιχειωδώς τα ευφάνταστα και εκτός ελληνικής πραγματικότητας Προγράμματα Διάσωσης.

Οι λύσεις που δόθηκαν απέξω από άλλους για μας.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, στο βαθμό που ταυτίστηκε με την «αναγκαιότητα του Μνημονίου», έδιωξε και διώχνει τους παραδοσιακούς κοινωνικούς συμμάχους της.

Στο βαθμό επίσης που τα Μνημόνια οδήγησαν σε ταξικές διευθετήσεις στις εργασιακές σχέσεις, δείχνει τον προσανατολισμό της προς την κορυφή της οικονομικής πυραμίδας.

Αυτό δεν είναι κακό, απλά στις εκλογές ψηφίζουν όλοι με ισότιμη ψήφο. Και το στοίχημα είναι αν το «έλλειμμα» λαϊκότητας καλυφθεί από την υπόσχεση για δραστική μείωση των φόρων.

Ως τότε, στη ΝΔ θα κάνουν κόντρες με «δεξιόμετρα» και «κεντρόμετρα», ενώ θα διαφημίζουν την «αστική» τρόπον τινά καταγωγή τους.

Αν καταφέρουν και αυτή η κοινωνική ομάδα -η έστω συρρικνούμενη  αλλά πάντα δυναμική-  να δει με συμπάθεια τον ΣΥΡΙΖΑ, ως τον φορέα που θα βγάλει τη χώρα από τα Μνημόνια, θα είναι πραγματικός άθλος.