Δίχως να το συνειδητοποιήσουμε, το 2017 ήταν μια «οριακή» χρονιά για τα ελληνικά πράγματα. Για το προσφυγικό, για τα δημοσιονομικά, για τα εξωτερικά & αμυντικά θέματα.

Ένα ακόμη έτος Μνημονίου  και με τον όρο -για να συνεννοηθούμε- εννοούμε την κυριαρχία του διεθνούς οικονομικού ελέγχου στη χώρα- και όχι τόσb τη συμφωνία αυτή καθεαυτή.

Πάντως τώρα που όλα δείχνουν πως πάμε προς το τέλος οι πάλαι ποτέ ένθερμοι υποστηρικτές του, έχουν πάρει κάποιες αποστάσεις: σταμάτησαν να βλέπουν με τόσο θαυμασμό τους στόχους, τα χρονοδιαγράμματα και τα προαπαιτούμενα μεταρρυθμίσεων, μασκαρεύουν την «κατσαπλιάδικη» λογική που είχαν και έχουν για τη δημόσια πολιτική: «οράματα ψευτοηγετίσκων», ρουσφέτια παντός είδους και χρώματος και στο βάθος αναπαραγωγή του status quo.

Πάντως, η απόλυτη τηλεοπτική επιτυχία του 2017 υπήρξε το Survivor. Το κοινό ταυτίστηκε με το γεύμα που κερδίζεται με κόπο και ιδρώτα, χάζεψε τα σμιλεμένα από την πείνα κορμιά, ταυτίστηκε με τις κακουχίες. Υπήρχε και ίντριγκα, κουτσομπολιό και κατινιά, τα ΜΜΕ διψούσαν να ασχοληθούν με κάτι νέο και κυρίως φθηνό και ιδού η τέλεια συνταγή επιτυχίας  στη μνημονιακή Ελλάδα.

Ο αντικειμενικός στόχος είναι να απαλλαγούμε από όλο αυτό το «πράγμα» που λέγεται Μνημόνιο εντός του 2018, μετά από τόσες θυσίες, δάκρυα κι αίμα (των πολλών). Οι “λίγοι” χαλαρά-όπως πάντα, οι “εκλεκτοί” έγιναν πλουσιότεροι.

Η μεταστροφή της πολιτικής των «Μεγάλων Συμμάχων» (εταίρους τους λέμε) απέναντι μας, φέρνουν εκτός συγκλονιστικού απροόπτου τη λήξη των Προγραμμάτων, με ενδεχόμενη διαιώνιση κάποιας μορφής ελέγχου. Μπορεί να παίρνουμε έλεγχο κάθε τρίμηνο και στο τέλος του έτους δωράκι από τον Σάντα…

Οι αξιολογήσεις κλείνουν ξαφνικά πιο εύκολα και από πόρτα αυτοκινήτου, η Κυβέρνηση έχει ολοκληρώσει την έκτη στροφή προς τον ρεαλισμό ως προς τα δημοσιονομικά, ενώ το μέρισμα έχει τεράστια επικοινωνιακή επιτυχία: μπορεί τα λεφτά να είναι λίγα, αλλά όλος ο ντόρος κάλυψε όλες τις αρρυθμίες, τα λάθη και τις παλινωδίες.

Κυρίως χρύσωσε -έστω πρόσκαιρα- το βαρύ χάπι της φτωχοποίησης. Γιατί αν μέσα στα ερείπια καταφέρεις να βάλεις τρεις πέτρες-τη μια πάνω στην άλλη, το λες κι επιτυχία.

Κι όσοι δεν έχουν τις προϋποθέσεις ας μην το πάρουν βαριά: πρώτον γιατί ακόμη αντέχουν και δεύτερον γιατί υπάρχουν λοταρίες!

Χαμός έγινε, γιατί κανείς δεν είναι υπεράνω από ένα “ξεκούδουνο” χιλιαρικάκι. Τώρα αν σου τύχουν και τρία, νιώθεις πως “σου έκατσε”.

Ο κακός χαμός πάλι έγινε και θα γίνει με τους πλειστηριασμούς. Το «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι» του Έλληνα απειλεί να τον πλακώσει.

Οι προηγούμενοι δεν το είχαν αγγίξει (και ορθώς) οι τωρινοί το έβαλαν κι αυτό στο πρόγραμμα, απλά γιατί μπορούν και γιατί βάφτισαν τις συνθήκες ώριμες.

Η ουσία είναι πως τραπεζικό σύστημα με δανειολήπτες-τουρίστες δεν υφίσταται, αλλά εκτός από τους στρατηγικούς κακοπληρωτές υπάρχει και η λαϊκή κατοικία που αγοράστηκε «φουσκωμένη» με δανεικά λεφτά και πραγματική αδυναμία αποπληρωμής σε συνθήκες κρίσης.

Στο επιχειρηματικό περιβάλλον, ο πόλεμος που είχε ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στα παλιά και νέα τζάκια, τους εκδότες, τους εργολάβους και τα λοιπά συγκροτήματα και Ομίλους, φτάνει προς το τέλος. Αφού βγήκαν από τη μέση οι παλιοί λόγω χρεών που δεν αναχρηματοδοτήθηκαν για ακόμη μία φορά,πάρέμειναν τρεις ισχυροί παίκτες και ένας παλιός και στιβαρός. Τουλάχιστον όσον αφορά την καθ΄ημάς Ανατολή.

Τώρα το ενδιαφέρον εδράζεται στο αν θα συνεργαστούν ή αν θα δώσουν κι άλλες μάχες χαρακωμάτων.  Είναι κι αυτό το Λάμδα στην ασπίδα των Σπαρτιατών παλιά και στο παλιό αεροδρόμιο που διχάζει.

 

Η περιβόητη ανάπτυξη καταγράφηκε με όλες τις επισημότητες εντός του 2017, αλλά ήταν τόσο καχεκτική και κοντολεμονιά, που οι μόνοι που την πήραν χαμπάρι ήταν οι εργαζόμενοι στην ΕΛΣΤΑΤ, οι λίγες εναπομείνασες υγιείς επιχειρήσεις, οι …ρουμστουλετάδες, οι ιδιοκτήτες καφέ,  τα γυρόπιτα και τα βρόμικα, που γνωρίζουν μέρες δόξας, στη χώρα που φαλίρισε μόλις έμαθε να τρώει σούσι.

Τα εσωτερικά πολιτικά πράγματα παρέμειναν βαρετά. Μια Κυβέρνηση που θα ξεπεράσει το τέλειο μόλις ανασχηματιστεί και μια αντιπολίτευση που θέλει εκλογές εδώ και (χωρίς Υπουργό) Ντόρα.

Λόγω ανίας (και εξωτερικών πιέσεων) θέλουμε να κλείσουμε το Σκοπιανό, γιατί είναι λέει 25 χρόνια ανοικτό. Ας μας εξηγήσει κάποιος ποια βλάβη πάθαμε που έμεινε ανεπίλυτο τόσα χρόνια.

Οι γείτονες έχουν αφήσει τα χαζά και έχουν γίνει ρεαλιστές από ανάγκη. Το στιβαρόν έθνος τους, παραείναι multi-national για να κάνει τον Βουκεφάλα…

Στο  προσφυγικό-μεταναστευτικό, τα πράγματα παραείναι σύνθετα για απλοϊκές αναλύσεις. Η συμφωνία δεν λειτουργεί, αλλά εμείς την επικαλούμαστε, ενώ φωνάξαμε και τον Σουλτάνο για να του την υπενθυμίσουμε και να βεβαιωθούμε πως διαφωνούμε σε δέκα ζητήματα, μη μας προκύψει κι ενδέκατο.

Αυτός ήρθε, περισσότερο για να πάει στη Θράκη που τον υποδέχτηκαν μόλις μερικές εκατοντάδες. Το μουσουλμανικό στοιχείο έδειξε σοφία και ωριμότητα. Του γύρισε την πλάτη, θέλοντας ησυχία και ευημερία.

Στο διεθνές επίπεδο κυριάρχησε ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος βρίσκει πάντα ένα λόγο για να ασχολούνται όλοι μαζί του, συνήθως ωρυόμενοι.

Ο Πόλεμος στη Συρία πάει για εκατονταετής, τα τρομοκρατικά χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και ξεπερνούν σε παραλογισμό κάθε serial killer.

“Όλα τα λεφτά” είναι ο Κιμ, που το “πάτησε” και το ξαναπάτησε και το ξαναμαναπάτησε. Τώρα θέλει να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως πυρηνική δύναμη. Και δεν βλέπουμε τον λόγο να μην το καταφέρει.

Ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο, αλλά θα είναι είδηση όταν αυτό δεν θα συμβεί, ο ΠΑΟ κυριάρχησε στο μπάσκετ (ο ΟΣΦΠ στον τελικό του φάιναλ-φορ στην Πόλη έχασε από τον Ζοτς), η ΑΕΚ ξαναγύρισε  στα ευρωπαϊκά σαλόνια, ο ΠΑΟΚ πάει φέτος για Πρωτάθλημα και με Πρωθυπουργική ευχή, αλλά τις εντυπώσεις τις κλέβει ο Ατρόμητος.

Μια απειλητική επιστολή και μια σφαίρα προς τον Πρόεδρο της ΕΠΟ είναι το μόνο που θυμίζει Λατινική Αμερική.  Γιατί όποιος θέλει θέαμα ας δει Ρουκ-Ζουκ.

Τα μελλούμενα  στον «Καζαμία 2018», που έρχεται εκπλήξεις φορτωμένος.