Του ΕΣ (Ειδικού Συνεργάτη)

Διαβάζουμε όλη την κριτική σχετικά με την ψηφοφορία στον ΟΗΕ (δείτε και εδώ)

Είναι σκόπιμο ίσως να αποσαφηνίσουμε κάποια πράγματα, καθώς δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μιλάμε ή γράφουμε έχοντας τα ίδια δεδομένα κατά νου.

Ένας …”πλήρως ανεύθυνος πολιτικά” εμπειρογνώμονας θα είχε ευθέως εκφράσει την άποψη  να εξεταστεί ο χειρισμός της αποχής, όσον αφορά την Ελλάδα

Για την Κύπρο, ορθή επιλογή είναι το ΝΑΙ.

Υπήρχαν κάποιες σκέψεις πίσω από την ιδέα της αποχής για την Ελλάδα, αυτονόητες στους γνωρίζοντες αλλά για ευνόητους λόγους όχι στο ευρύ κοινό

Δεν είναι το Ισραήλ για το οποίο η Ελλάδα έχει κάνει πολλά δημόσια, έχει λάβει λίγα δημόσια από αυτό, σ’ αντίθεση με την Κύπρο στην οποία το Ισραήλ έχει ανταποδώσει αρκετά – κι αυτά επίσης δεν είναι ευρέως γνωστά.

Επομένως,  Ατυχής χειρισμός το ΝΑΙ αντί Αποχής – κίνηση υψηλού ρίσκου όσο κι αν “κρύβεται” πίσω από ΕΕ και 4 Μονίμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Η διαπραγματευτική ικανότητα να … “διαφοροποιείσαι” όταν και όσο πρέπει αλλά και να έχεις απτά & άμεσα οφέλη από αυτό συνίσταται στο να διακρίνεις την ευκαιρία στο ρίσκο.

Ψιλά γράμματα φυσικά…

Αλλά ας μην ξεχνάμε κάτι σημαντικό: οι χειρισμοί εξωτερικής πολιτικής δύσκολα κρίνονται χωρίς γνώση αυτών που γίνονται αλλά δεν λέγονται, η πολιτική γραμμή είναι αυτό που κρίνεται.

Κι αυτό άσχετα αν ο Τραμπ (που ξέρει να λαμβάνει αποφάσεις) πρόκρινε την θέση για την Ιερουσαλήμ για δικούς του εσωτερικούς και εξωτερικούς (περιφερειακούς) λόγους.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Τραμπ, που επεβαλε εαυτόν (δια της ψήφου) στην Προεδρία συναντά ισχυρή αντιπολίτευση από πολιτικούς αντιπάλους στο εσωτερικό και διεθνώς (και δεν εννοούμε την αχαλίνωτη ιδεολογικοποίηση που ενδεχομένως να είχε βάση στην εποχή του Ρήγκαν αλλά έχει άλλη αναφορά σε πιο απτές οικονομικές πραγματικότητες συσχετισμών του σήμερα).

Ας χαμηλώσουμε τέλος την κριτική στο ΝΑΙ, ένας χειρισμός ήταν και μάλιστα “εκ του ασφαλούς”…