Η νύχτα είχε έρθει στην πολιτεία που για ένα σωρό λόγους τα πρωινά γινόταν ανυπόφορη.

Σκεπασμένη ασημένιο φως από το φεγγάρι, κεντημένη με λαμπιόνια δρόμων και φουσκωμένη φωτισμένα αρχιτεκτονικά τσιμέντα, τώρα η πόλη  ζωντάνευε αληθινά παρόλο που αποσύρθηκαν οι δουλευτάδες.

Ήταν η σειρά των άλλων να τους διαδεχτούν στη σκηνή , εκείνων « κομπάρσων» που κρατούσαν ανάσες , γέλια και μορφασμούς περιμένοντας καρτερικά την έξοδο «των πρωταγωνιστών».

Η Αριάδνη δεν μετάνιωνε στιγμή για την ιδέα της ν΄ αλλάξει απόψε την διαδρομή της συνηθισμένης νυχτερινής βόλτας.

Ίσως γιατί ήθελε περισσότερο φως. Φως… κάποιος της είχε  αναφέρει πως το όνομά της είχε σχέση με την λάμψη, με το φως. Το είχε ολότελα ξεχάσει καθώς πλανιόταν χρόνια τώρα στο λαβύρινθο με την ανάσα του Μινώταυρου δυο δρασκελιές μακριά μονάχα.

Χαμογέλασε με στωική πικρία καθώς αναλογίστηκε πως ήταν απλώς μια κοινή θνητή, αβοήθητη σε σχέση με εκείνη της Μυθολογίας που είχε το προνόμιο ενός τουλάχιστον μίτου.

Εγκεφαλικός λαβύρινθος. Υποχρεώσεις, φορτία ευθυνών, συναισθηματική αποχή και απραξία. Τα πρέπει αντιμάχονται τα θέλω.

Παρεμποδίζονται, στριμώχνονται, κλωτσιούντα , γρατζουνάνε τα τοιχώματα της καρδιάς , σφυροκοπούν τα διαζώματα του νου. Τρομακτικός και αδυσώπητος Μινώταυρος ο Χρόνος.

Έφτασε στο γοητευτικό τοπίο του ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ. Πόσος καιρός είχε περάσει από τότε που ήταν ξέγνοιαστο παιδί , από την εφιαλτική εκείνη στιγμή που την κλώτσησαν με βία μέσα στον λαβύρινθο της ωριμότητας; Μόλις χτες…

Λίγο πιο κάτω από το αγαπημένο της παιχνίδι με την φούστα της μπαλαρίνας αντίκρισε την σκηνή: «Το Μαντείο των Δελφών»!!!

Από τους ψιθύρους των περαστικών άκουγε σχόλια που της τράβηξαν το ενδιαφέρον. Μπορούσε να ρωτήσει κι εκείνη λοιπόν την μάγισσα του Λούνα Πάρκ που είχε το θράσος να βαφτίσει το τσαντίρι της « Μαντείο των Δελφών». Σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό,  πήρε μια βαθιά ανάσα κι έσκυψε μέσα στην τέντα. Δεν έμοιαζε με χαρτορίχτρα, ήταν πεντακάθαρη και σοβαρή σαν αγία. Της έκανε νεύμα να καθίσει απέναντί της και την κοίταξε κατάματα περιμένοντας την ερώτηση.

Η Αριάδνη υπάκουσε και κάθισε στην απέναντι πολυθρόνα. Οι λέξεις βγήκαν από τα χείλη της χωρίς ενδοιασμό. « Μ΄ αρέσει να γράφω για τους ανθρώπους…. Είναι ότι αγαπώ περισσότερο, αυτό που με ελευθερώνει. Η ζωή μου είναι σύνθετη και δύσκολη. Οι υποχρεώσεις πολλές και με εμποδίζουν, με καταστρέφουν σχεδόν. Θα καταφέρω να γίνω μια καλή συγγραφέας;»

Η γυναίκα με τον καλοχτενισμένο κότσο και τα γαλήνια μάτια απάντησε με σιγανή φωνή που πρόδιδε σοφία.

« Οι δίδυμες φοράδες θα καλπάσουν το ποτάμι της χίμαιρας.

Μονάχα η μια θα συναντηθεί με τον Γητευτή.»

Η μάντισσα δεν είχε σκοπό να συζητήσει ή να εξηγήσει. Ο χρησμός ήταν αυτός.

Η Αριάδνη βρέθηκε σύντομα πάλι έξω στο Λούνα Πάρκ κάτω από την φούστα της Μπαλαρίνας που ανέμιζε στις χαρούμενες νότες και γέλια. Ήταν πάλι ένα ξέγνοιαστο παιδί, έβλεπε τον Μινώταυρο του Χρόνου να ψυχορραγεί μέσα στο Λαβύρινθο.

Χαμογέλασε με ευχαρίστηση ελπίζοντας τα λόγια του χρησμού να βγουν αληθινά. Εκείνη δεν είχε παρά να ακολουθήσει το πιο ισχυρό της «θέλω» παραμερίζοντας τα «πρέπει».