Ο Βασίλης Γκούμας είχε -σε ανύποπτο χρόνο και όντας παλαίμαχος- πει, πως οι αντίπαλοι του μεγάλου παίκτη είναι βασικά οι υπόλοιποι 4 της πεντάδας της ομάδας του.

Στους σταρ αυτό ισχύει. Το μπάσκετ μπορεί να είναι ομαδικό άθλημα, αλλά είναι ο “κρίσιμος” ένας, ο ανεπανάληπτος, ο ηγέτης, αυτός που θα κάνει τη διαφορά και με τον οποίο οφείλει να συμβαδίζει η υπόλοιπη ομάδα. Άλλωστε αυτός γράφει την ιστορία της.

Στη χώρα που έχει υποστηριχθεί κάθε παλαβομάρα ως πιθανή, κανείς δεν είπε ποτέ ότι θα μπορούσαμε να πάρουμε το Euro του 1987 χωρίς τον Γκάλη ή το δεύτερο το 2005 χωρίς τον Παπαλουκά ή/και τον Διαμαντίδη.

Βλέποντας τον Γιάννη να οργιάζει στο NBA δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως το 2017 ήταν μια μεγάλη ευκαιρία. Οι τροπαιούχοι Σλοβένοι κάθε άλλο παρά ανίκητοι ήταν. Ας ελπίσουμε πως θα έχουμε κι άλλες ευκαιρίες στο μέλλον, ιδίως αν “νοικοκυρέψουμε” την Εθνική.

Τώρα που με τα προκριματικά η δεξαμενή μεγάλωσε, πρέπει να βρεθούν αυτοί που θα ταιριάξουν με τον Αντετοκούνμπο. Οι μεγάλοι ρολίστες, οι χαμάληδες πολυτελείας, όπως θέλετε πείτε τους, αλλά πρώτο ρόλο δεν θα έχουν.

Με Καλάθη, Σλούκα, Πρίντεζη και Γιάννη, το κουαρτέτο των πρωταγωνιστών έκλεισε. Ψάχνουμε άλλους οκτώ “δεύτερους” αλλά πολύ σημαντικούς ρολίστες. Ο Γιάννης θα  αλλάζει επίπεδο στην ομάδα, θα της δίνει την αίγλη που έχει ανάγκη και για να τη σέβονται οι “γκρι” νυφίτσες, που κυριλέ τους λέμε διαιτητές.

Έχει και τον τρόπο να δείχνει ταπεινός και αλτρουιστής μέσα στο παιχνίδι. Είναι και οι παραστάσεις που έχει. Προχθές ο Λεμπρόν του έβγαλε τα συκώτια. Ο “βασιλιάς” κυνήγησε ένα παιχνίδι χαμένο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Στο -5 ο Γιάννης κοιτά που θα πάει η επαναφορά και δεν βλέπει τη μπάλα στο άουτ. Ο Λεμπρόν την πετάει πάνω του (κίνηση αλά Πίπεν) παίρνει τη μπάλα και εκτελεί τρίποντο σαν …Ρέτζι Μίλερ.

Πάει την ομάδα τρένο, οι λοιποί κοιτούν τα νεύματά του. Είναι ο απόλυτος παίκτης. Θυμίζει λίγα πράγματα από τον παίκτη που ταπείνωσε η Εθνική μας το 2006. Τα πάντα κινούνται γύρω του. Μέχρι και ο παικταράς Καλντερόν, ο απόλυτος Ισπανός πλέι μέικερ, έχει αποδεχτεί το ρόλο του στο Κλίβελαντ και κοιτάει να τον παίξει με αρτιότητα και σοβαρότητα.

Στην κακή βραδιά του κανείς δεν διανοείται να την …πέσει στον Λεμπρόν

Ο Σπανούλης μετά από δύο ήττες (μη καθοριστικές, μέσα στη ρέγκιολαρ σίζον) και ερχόμενος από τραυματισμό, έγινε αποδέκτης τόσων παραπόνων όσων έχει ακούσει σε όλη του την καριέρα ο Λεμπρόν.

Τηρουμένων των αναλογιών, έχουν την ίδια σημαντικότητα. Χωρίς τον Σπανούλη ο Ολυμπιακός είναι άλλη ομάδα. Οι Καβς το ίδιο χωρίς τον βασιλιά. Νοούνται Μπακς χωρίς τον Γιάννη;

Πρόκειται για τους παίκτες πάνω στους οποίους κτίστηκαν οι ομάδες τους.

Ο σταρ θα κόψει τα εισιτήρια, θα βοηθήσει το μάρκετινγκ, θα πάρει τις δύσκολες επιθέσεις.

Όμως πρέπει να έχει και τον τρόπο να υπηρετεί και αυτός το σύνολο. Να κάνει τις σωστές επιλογές όταν η μπάλα ζυγίζει 30 κιλά και το καλάθι φαίνεται ποτήρι. Άλλο σταρ, άλλο πριμαντόνα.

Μα μεγάλωσαν. Πότε θα σταματήσουν αναρωτιούνται οι περισσότεροι.

Οι αληθινοί σταρ ξέρουν. Είναι η στιγμή που θα νιώσουν πως πρέπει να παραδώσουν τη σκυτάλη στον επόμενο. Θα μείνουν με άλλο ρόλο στην ομάδα (όπως ο τεράστιος Νοβίτσκι που έτσι όπως πάει θα παίζει μέχρι τα 50) ή θα αποσυρθούν.

Όπως και η φανέλα τους στην οροφή των γηπέδων των ομάδων που δόξασαν.

Δεν έχουν άγχη, δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα.

Τους γιαλατζί σταρ να φοβάστε…