ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΞΗ

Προχωρημένη άνοιξη, Μάιος μήνας, σε μια επαρχιακή λεωφόρο με ελάχιστη κυκλοφορία οχημάτων, ένας ηλικιωμένος άνδρας κάθεται στην άκρη του δρόμου σ΄ ένα  ξύλινο παγκάκι  για τους περαστικούς ταξιδιώτες. Κοιτάζει προς τα πίσω έναν νεαρό άνδρα που πλησιάζει περπατώντας προς το μέρος του. Ο νεαρός δείχνει δύσθυμος και βαριανασαίνει, στέκεται σε μικρή απόσταση από τον ηλικιωμένο και τον παρατηρεί καχύποπτα  χωρίς να τον χαιρετήσει ή να του μιλήσει. Ο ηλικιωμένος αρχίζει να μονολογεί σίγουρος ότι ο νέος άνδρας ακούει την κάθε λέξη του.

ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΣ ( ΟΔΥΣΣΕΑΣ)

Ξεκίνησα ένα ταξίδι που δεν ήθελα. Δεν ήταν τέτοιο του έρωτα της περιπέτειας, της γλυκιάς αναζήτησης. Δεν ήταν θαλασσί ταξίδι. Δεν είχε προσμονή , λαχτάρα και νόστο. Καμιά πατρίδα δεν καρτερούσε. Ήταν το ταξίδι ενός διωγμού με πορφύρα πάθους και μια μυτερή λόγχη στην πλάτη. Ένα ταξίδι ανάγκης από την πατρίδα σε άγνωστη εχθρική εξορία.

Μια περιπέτεια όπου δεν ξέρεις τι περιμένεις αλλά δεν θες ούτε και να περιμένεις. Υπάρχει μόνο απώλεια και απουσία επιθυμιών. Απώλεια κεκτημένων, γνωστών, συμβάσεων, συμφωνιών, συμβιβασμών. Απουσία συναισθημάτων αλλά τα ένστικτα σε υπερδιέγερση. Στέρηση, ξερίζωμα. Μετέωρος!

Το γνωστό έγινε άγνωστο υποχωρώντας στην ανάγκη του να μεταλλαχθεί σε ξένο. Το άγνωστο έχει πάντα την σημασία του… Μετέωρος και αρχή του ταξιδιού. Κι αν είσαι αισιόδοξος και λίγο Ροβινσώνας , στην αρχή καλά, σπινθήρες περιέργειας, αδηφάγες παρορμήσεις , κάνουν φιέστες μάταιες στα δρομάκια που νομίζεις ότι θα διασχίσεις τελικά.

Ξεκίνα……. Έτσι κι αλλιώς πίσω δεν πάει. Περπάτα , ξεκουράσου, φρόντισε το σώμα και το νου. Πάντως ξεκίνα! Καθώς θ΄ απομακρύνεσαι, η απόσταση θα ξετυλίγει τον πόνο , θα ξεδιπλωθεί αυτός και θα τον πάρει εύκολα αέρας. Είναι ένας τρόπος. Ίσως ο μόνος. Η κίνηση προς: το ταξίδι.

Ξέρω….. Τα αγαπούσες πάντα τα ταξίδια. Πες πως είναι τέτοιο και παρηγορήσου.

Έχεις σύνεργα. Παρασκευάδες φίλους, θα βρεις τουλάχιστον τροφή και κλίνη.

Είπες.. .Συναισθήματα δεν υπάρχουν, αλλά αισθήσεις, μπορείς να αισθανθείς!

Νιώσε τις πέτρες κάτω από τα πέλματα , το κάψιμο του ήλιου, το λαχάνιασμα της ανάσας.

Τώρα διάλεξες ήδη μονοπάτι και πορεύεσαι. Κάπου θα είσαι εντελώς μόνος και φοβισμένος, δρασκελιές θα τρέχεις , κάπου σε περιμένει ο φίλος με χαμογελαστό βλέμμα , αγκαλιά πρόθυμη. Θα ζεσταθείς για λίγο, θα ξεδιψάσεις για λίγο, θα ξαποστάσεις. Για να ξεχαστείς μην περιμένεις. Ούτε για λίγο.

Στον κίνδυνο θα ξεχαστείς, είναι πιο φίλος από τους φίλους αυτός στο παράλογο ταξίδι ετούτο , που τα γνωστά γίνονται άγνωστα και οι εχθροί φίλοι. Ο κίνδυνος θα σε κρατήσει ζωντανό, δίνοντας νόημα στην άσκοπη μέχρι στιγμής πορεία. Γιατί θα νιώσεις φόβο, πείσμα , μαχητικότητα , τη νίκη ή την ήττα.

Θα ξεχαστείς…. Με τούτο… Για λίγο……

Όταν το σώμα θα ζεσταίνεται από άγνωστες και ξαφνικές τρυφεράδες, μην γελαστείς από οικειότητες!!

Δεν μπορείς  να γελαστείς από οικειότητες τώρα.

Φρόντισε απλώς να ξεκουραστείς, γιατί ακόμη δεν ξεκίνησες καλά-καλά. Ο νους είναι πιο δύσκολος πιο απαιτητικός. Δεν άρχισε γι΄ αυτόν τίποτα ακόμη κι ας κουράστηκαν τα πόδια απ΄ το περπάτημα. Γι αυτό σου λέω… Ξεκουράσου απλώς. Ο νους είναι περιττό βάρος που σ΄ανάγκασαν να σύρεις έτσι… για την μέγιστη δοκιμασία. Απίθωσέ τον έξω.. στην αυλή του φίλου  όταν θα στρώσει για να κοιμηθείς, αντάμωσέ τον πάλι , σάλπισέ του επίθεση στον κίνδυνο. Πάντως θεώρησέ τον βάρος περιττό, αγνόησέ τον. Για να νιώσεις. Την πέτρα, τον ήλιο, το κοντανάσεμα.  Ώστε το βλέμμα ν΄ αλαφρώσει … να ταχύνει…..

Ξέρω με αποστρέφεσαι για την παράλογη ετούτη προτροπή μου, σου φαίνομαι εχθρός αφού σου ζητώ ν΄αποχωριστείς την πολύτιμη βαριά αποσκευή σου. Γιατί, συχνά σ΄ εμποδίζει και σ΄ εξαντλεί! Ξέρω πως το μετέφερες μαζί σου από την πατρίδα και το θεωρείς πολύτιμο.  Ιερά οστά προγόνων.

Ο μίτος που ξεκίνησε στην άκρη του ταξιδιού, νερό βροχής, μυρωδιά χώματος από την πατρίδα. Το μόνο γνώριμο, το μόνο αγαπημένο. Η πατρίδα, έγινε ένα με το νου αφού φεύγοντας τον γέμισες μ΄ αυτήν. Στην απελπισία του διωγμού, στον φόβο του αγνώστου, στο  πείσμα μην ξεχάσεις και σπαρθείς τέφρα σε κόσμο άγνωστο.

Είναι βέβαια νωρίς ακόμη για να φιλιώσεις μαζί μου. Δεν πείστηκες ακόμα… Για την παγίδα του γνώριμου . Την ασφάλεια που σου παρέχει το κεκτημένο ασταθές σταθερό. Γνώριμη λοιπόν η πατρίδα κι ο νους που την κουβάλησε με κόπο ως εδώ βαραίνοντας το βήμα σου.

Όμως… τι την χρειάζεσαι σε τούτο το παράλογο ταξίδι και γιατί την αγαπάς; Είναι το γνώριμο, η ρίζα, η πατρίδα κι άλλη εξήγηση δεν υπάρχει;

Περπάτησε λοιπόν δρόμους πολλούς , αγκομαχώντας , μελαγχολώντας με το στίγμα του διωγμένου. Περπάτησε έτσι εφόσον σου αρέσει . Η γνώση μου σου είναι άχρηστη γιατί είναι δανεική και η επιβολή της μοιάζει πραγματικά ενέργεια εγκληματική. Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς από το να σου μιλάω…….

Κ΄ όταν προηγούμενα σου λέω, να μην γελιέσαι από τις καλοκαιριάτικες μεσημεριανές φιέστες και θεωρήσεις το γλυκό τους μούδιασμα λήθη, να κάψεις τούτο το μυαλό σαν να το πρόσβαλε επιδημία Μεσαίωνα , είναι για να γλιτώσεις – αν καταφέρεις- λίγο πόνο και κόπο.

Προς το παρόν… ρίχνω προπετάσματα καπνού, δίνω τη μάχη του εντυπωσιασμού σου με δήθεν βαθυστόχαστες ατάκες και φιλότιμες συμβουλές για να σε βασανίσω κι άλλο. Για να σε μπερδέψω. Γιατί.. έπεσα κι εγώ στην «παγίδα του γνώριμου». Και γνώριμος μου είσαι τώρα εσύ, που υποφέρεις από γνώριμο πόνο.

Ποιος είπε πως δεν είμαι σαδιστής;

Ποιος αρνείται την ανθρώπινη ηδονή του σαδισμού σε ώρες περασμένης και παρούσας δυστυχίας;

Θα πω… Μοιρασμένος πόνος γίνεται μισός.

Σε πέτυχα λοιπόν , καημένε αθέλητε σύντροφέ μου , σε πέτυχα στην άγρια περιπλάνηση σου κι επιμένω: ΠΕΤΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΦΟΡΤΙΟ ΣΟΥ!

Λίγο από χαρά στο γνώριμο που βρήκα , λίγο από σαδιστική ηδονή, λόγο από ανακούφιση ανήθικης μοιρασιάς.

Κρύβεις την αντίσταση ετούτης της στιγμής σου πίσω από αναχώματα δυσπιστίας ενώ την ίδια ώρα ρίχνεις πάνω στα λόγια μου τόσο ανοιχτά , απροκάλυπτα , σφετεριστικά μειδιάματα περιφρόνησης. Είναι ολοφάνερο. Εμείς οι δυο καθόλου δεν μοιάζουμε. Κι όμως άγνωστη μοίρα για γνωστούς λόγους μας ακούμπησε στο ίδιο μονοπάτι περιπλάνησης.

Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, αν και θέλω να μπορείς να κάνεις αλλιώς. Θέλω να μ΄ επιλέξεις.

Από αδυναμία, από περιέργεια, από παραφροσύνη και ακόμη καλύτερα από ένα δικό σου « θέλω». Μια γνήσια επιθυμία σου να συνεχίσει να σε κρατά εδώ που βρέθηκες ερήμην από ανελέητο θεό.

Είμαι σαδιστής-στο είπα! Είμαι πανούργος εκμεταλλευτής των αδυναμιών σου, αβανταδόρος των δυνάμεών μου, είμαι αντίπαλος αήττητος γιατί λάτρεψα τις ήττες μου.

Μάλλον…. Για να διορθώσω αυτήν μου την ανακρίβεια μάλωσα μαζί τους με απάνθρωπους τρόπους αλληλοεξόντωσης. Συμφιλιώθηκα μαζί τους πρώτα αναγκαστικά από κούραση και ένστικτο επιβίωσης και μετά από δίψα νέας αναζήτησης…. Και τελικά!! Τις λάτρεψα γιατί ήταν δικές μου!!

Αυτά που στερήθηκα για πάντα ήταν κάποτε δικά μου. Αρνιόμουν να τα αποχαιρετήσω και τελικά τα κατάφερα!!

Ήμουν εκεί κι αυτό μου έφτασε.

Ήμουν εκεί και ηττημένος.

Πάντως ήμουν εκεί.

Ηττημένος προσωρινά.

Προσωρινά.

Ναι… κάποιες στιγμές υπήρξα ηττημένος , απορριφθείς.

Τώρα δεν είμαι. Ούτε εκεί, ούτε ηττημένος. Τώρα είμαι εδώ και επικαλούμαι  ξένη αγαπημένη ρήση:

«Η μνήμη είναι το άλλοθι των ενόχων. Η λήθη η δύναμη των άλλων»

Οι ενοχές μου υπάρχουν, να γιατί με πέτυχες σ΄αυτό το άγριο και παράλογο μονοπάτι.

Το ΄χω διανύσει ξανά και ξανά, έχω αντικρίσει που πηγαίνει αλλά σήμερα το περπάτησα προς τα πίσω , σπρωγμένος από θύμησες που τις γέννησαν οι ενοχές.

Κάνω βόλτα… και στον περίπατο μου βρήκα εσένα σε αγωνία.

Τυχαία σε βρήκα σ΄ αυτή τη στροφή, αν μ΄ εμπιστευτείς και μ΄ ακουμπήσεις… θα μιλήσουμε κιόλας!

Θα μου αφηγηθείς, από πού ξεκίνησες πόσο και πως περπάτησες. Δεν ξέρεις που πας , όσο και να το παριστάνεις. Μου είναι γνώριμο αυτό. Ξέρω πως δεν προσδοκάς, δεν επιθυμείς.

Φαίνεται στο βλέμμα σου η εξορία. Σ΄ αυτή τη στροφή έχεις εξορία στο βλέμμα κι εγώ…. Μνήμες από ενοχές!!

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ!

Αντίπαλοι λόγο της δυσπιστίας σου.

Ξένοι λόγω της άγνοιάς σου. Τι θα κάνουμε τώρα; Συναντηθήκαμε!

Δεν ξέρω αν είναι ηθικό ή ανήθικο να σ΄ αφήσω να επιλέξεις εσύ.

Ηθικό για σένα… που σου δίνω ελευθερία.

Ανήθικο για μένα… που στερούμαι τα « θέλω» μου.

Να επιλέξω εγώ… θα είναι συνεπές για μένα. Προσωρινά.

Μετά ανήθικο. Είτε γιατί θα σου ζητήσω να μ΄ ακολουθείς , είτε γιατί θα σ΄εγκαταλείψω. Για να επιλέξω εγώ πρέπει να μπορώ να

«σιγουρέψω» τη ζωή. Όμως αυτό δεν γίνεται!.

Επομένως……. Κεκαλυμμένα ηθικά, υποκριτικά και πρόστυχα ανήθικα λέω να σ΄αφήσω να επιλέξεις εσύ και το βαφτίζω:

«Αλτρουισμός κι ελευθερία.»

Οι ήττες μου που λάτρεψα , όμως, δεν μου επιτρέπουν τέτοια διλήμματα. Ο πόνος που πέρασε μου δώρισε τη γενναιότητα της επιλογής. Τιμώ την περασμένη δυστυχία και ο φόρος που της απονέμω είναι η απόφασή μου. Επιλέγω να σε συντροφεύσω και να σου μιλάω –ερήμην σου- στερώντας σου ευκαιρία διαφυγής.

Όχι , όχι μην υποθέτεις. Δεν διαβεβαίωσα τα πάντα στη ζωή, ώστε να μην απαιτήσω και να μην σε προδώσω.

Επιβεβαίωσα το ένστικτο πολλάκις.

Ξανά και ξανά.

Το ένστικτό μου είναι η σιγουριά μου κι αποφάσισα να σε συνοδεύσω.

Παραδέχομαι βέβαια πως αυτό είναι άδικο για σένα, σου στερεί ελευθερία, σου είναι δυσάρεστο. Είμαι έτοιμος να δεχτώ την οργή σου!

Είσαι πιο δυνατός από μένα, πιο νέος και ακούραστος στο δρόμο.

Θα μου φωνάξεις, θα με προπηλακίσεις, θα με σπρώξεις , θα με σταματήσεις πολλές φορές.

Μπορεί και να με καθηλώσεις σε απόλυτη ανημπόρια (αδυναμία).

Έτοιμος είμαι και γι  αυτό.

Είναι η γενναιότητα που μου χάρισαν οι ήττες μου, δεν είναι ματαιοδοξία, ούτε πείσμα. Είναι το ένστικτό μου κι αυτό ακολουθώ.

Στενοχωριέμαι βέβαια για την δυσφορία που σου προκαλώ, θα προσπαθήσω να κρατήσω διακριτικό βηματισμό κοντά σου , έτσι κι αλλιώς … εγώ είμαι γέρος και κουρασμένος στο δρόμο. Όπως και να ΄χει… εγώ ήρθα για περίπατο , ενώ εσύ είσαι σε αγωνία, σε εξορία κι αυτό… σου δίνει όλες τις προτεραιότητες!! Εκτός από αυτή της επιλογής μου να σε συντροφεύω.