Διαβάζουμε για την επιστροφή του Big Sofo: κείμενα γεμάτα ειρωνεία για (τι άλλο) τα πολλά κιλά του ( 312 έγραψε κάποιος που δεν τον ξέρουν ούτε στην πολυκατοικία του) και στην καλύτερη πολλή συμπάθεια και στενοχώρια για το ταλέντο του, που δεν το αξιοποίησε.

Για σταθείτε μισό λεπτό, γιατί έχετε χάσει την μπάλα!

Μιλάμε για ένα παίκτη που στα 32 του, έχει βγει δεύτερος στον κόσμο, κατατροπώνοντας την παρέα του Λεμπρόν και του Καρμέλο το 2006 , που έχει κατακτήσει την Ευρωλίγκα με την Μακάμπι του Μπλατ, έχει έρθει 5^ος σε Ολυμπιάδα και όντας πρωταγωνιστής στην Εθνική του Καζλάουσκας έφερε το τελευταίο μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ, το μοναδικό χάλκινο του 2009.

Παράλληλα έχει παίξει σε όλες τις ιστορικά μεγάλες (πλην της ΑΕΚ) ομάδες της Ελλάδας, ενώ αγωνίστηκε εκτός από το Ισραήλ και σε Ιταλία και Σερβία.

Μιλάμε για «ψαρωτικό» βιογραφικό, μια ζηλευτή καριέρα, που δεν θα τη δουν ποτέ, ούτε καν στα όνειρά τους, τα χαμένα ταλέντα που τους έφαγε το «σύστημα»…

Στο ερώτημα αν θα μπορούσε να παίξει καλύτερο μπάσκετ και ιδίως στο ΝΒΑ ο Σόφο θα πάμε κόντρα στο ρεύμα και θα απαντήσουμε ξερά: Όχι!!!

Ο κάθε παίκτης ανδρώνεται μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες. Ο Σοφοκλής μέσα στην εφηβεία του (15 ετών), βρέθηκε να είναι επαγγελματίας παίκτης, με ταξίδια, ξενοδοχεία και τα αγαπημένα του κόμικς παραμάσχαλα…

Οι «ειδικοί» του μπάσκετ τότε μιλούσαν για ένα παίκτη που θα έφτανε τα 2.15. Ο Σοφοκλής ποτέ δεν ξεπέρασε τα 2.06 και λόγω σωματοδομής, μπορεί να παίξει μόνο «5».

Αυτό είναι ένα δεδομένο , όπως και το γεγονός πως ποτέ δεν θεώρησε πως το μπάσκετ είναι το μοναδικό πράγμα στη ζωή…

Γιατί ένας 22χρονος πρέπει να κοιμάται με τις κότες και να μην πηγαίνει στα κλαμπ με την παρέα του;

Να μην τρώει ξημερώματα μετά από κραιπάλη;

Στην ουσία κατηγορούν τον Σοφοκλή γιατί δεν αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στο μπάσκετ.

Αλήθεια, οι κατήγοροί του έχουν αφοσιωθεί σε κάτι, σε οτιδήποτε, σε όλη τους τη ζωή;

Καλή η κριτική εκ του ασφαλούς, τα αστειάκια με τα κιλά, αλλά υπάρχει και η πραγματικότητα.

Αν κάτι έλειψε από τον Σόφο, όλα αυτά τα χρόνια είναι η διάρκεια. Έχει κάνει εκπληκτικά τουρνουά, αλλά σπάνια τρομερές σεζόν. Είναι παίκτης Εθνικής, ένας σύγχρονος Φάνης. Μια ιδιοφυΐα του αθλήματος, αλλά…

Δεν άντεχε τόσο μπάσκετ, δεν άντεχε μόνο μπάσκετ.

Στα καλύτερά του έπαιζε 10-15 λεπτά. Στο ΝΒΑ τα «άλογα» πρέπει να είναι μέσα στο παρκέ όσο το δυνατόν περισσότερο για 82 ματς στην κανονική διάρκεια και όσα και αν βγουν στα πλέι οφ. Γιατί καμία ομάδα δεν θα επένδυε σε αυτόν για να παίξει 5-7 λεπτά…

Δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι διαφορετικό, από τη στιγμή που ο Σόφο βλέπει το μπάσκετ υπό ένα συγκεκριμένο πρίσμα.

Αφήστε που με την ίδια λογική και ο Σπανούλης θα μπορούσε να μείνει στο NBA, ως “αναλώσιμος” κοντός. Δεν θα ήταν όμως ο Σπανούλης, που άλλαξε μόνος του την ιστορία μιας ομάδας.

Και ο Διαμαντίδης θα μπορούσε άνετα να είναι αναπληρωματικό πλέι μέικερ σε όλες τις ομάδες (και στις μισές βασικός)  πέρα από τον Ατλαντικό. Δεν θα ήταν όμως ο μεγάλος αρχηγός του εξάστερου.

Άρα όλα τα “αν” είναι να είχαμε να λέγαμε.

Big Sofo is back. Στα Τρίκαλα. Και για να γυρίσει μετά από τραυματισμό στον αχίλλειο, έχει ακόμη (πολύ) μπάσκετ μέσα του.

Αν στα 32 του, έχει ξενερώσει από την απουσία από τα παρκέ, αν έχει ξεπήξει το μυαλό του από τις «πλύσεις εγκεφάλου» περί μπάσκετ ως μοναδικού σκοπού της ζωής, αν βάλει στην άκρη τα χοντρά λάθη του παρελθόντος, ετοιμαστείτε να δείτε ξανά τον παικταρά που χάζεψε την υφήλιο.

Πείτε μου: υπάρχει καλύτερος σέντερ για την Εθνική από τον Σοφοκλή υποτυπωδώς προπονημένο;

Κανείς, αρκεί να μην τον προδώσουν τα πόδια του…