Του Ειδικού Συνεργάτη

Η επιχείρηση στο Άφριν γίνεται με την ανοχή της Μόσχας (ελέω αγωγού) στον δικό τους εναέριο χώρο επιτήρησης και με την ανοχή των ΗΠΑ (καθώς θυσιάζουν τον “θύλακα” των Κούρδων συμμάχων τους).

Έχει ενδιαφέρον το τι θα αποφασίσει το Συμβούλιο Ασφαλείας το οποίο συγκαλείται με πρωτοβουλία της Γαλλίας

Το κυριότερο πρόβλημα το έχει ο Άσαντ που βλέπει την Τουρκία να ενοποιεί ( σε βάρος των Κούρδων) με την δική της χερσαία στρατιωτική  παρουσία τις δύο περιοχές των αντι-Άσαντ  δυνάμεων, τουρκική στρατιωτική παρουσία που ο Άσαντ χωρίς ρωσική στρατιωτική βοήθεια είναι αδύνατον να ανατρέψει.

Οι ΗΠΑ “στοιχηματίζουν” … στο “τεντωμένο σκοινί” των ρωσο-τουρκικών σχέσεων (που η Μόσχα αφελώς ή μη δεν επιθυμεί να “σπάσει” τουλάχιστον ακόμη, διακινδυνεύοντας με στρατηγική υπερκέραση τα ρωσικά ενδιαφέροντα της (και τις ρωσικές βάσεις της στην Συρία-Ανατολική Μεσόγειο) στην Συρία.

Φαίνεται ότι ο μόνος που έχει καθαρότητα επιδιώξεων και … μεθοδεύσεων στην Συρία είναι ο “πολύς” Ερντογκάν (ο άλλος είναι το αθόρυβο Ισραήλ που βλέπει κυρίως Ιράν και Χεσμπολάχ στην συριακή κατάσταση), Με την εμπέδωση της συριακής αντιπολίτευσης με τουρκικές χερσαίες δυνάμεις στα βορειο-δυτικά, ο Άσαντ (και ο ρωσικός παράγων) βρίσκονται σε διπλωματική αδυναμία να εμπεδώσουν μια ρωσική ειρήνευση καθώς η Τουρκία δεν έχει καμία διάθεση να σταματήσει τις αεροπορικές επιθέσεις κατά των στρατιωτικών δυνάμεων του Άσαντ που πλέον κάθε λόγο (αντί να χάνουν χρόνο στις ατέρμονες – και κατά βάση παρελκυστικές – συνομιλίες ειρήνης υπό την αιγίδα της Μόσχας) να επιχειρήσουν επίθεση κατά του Ιντλίμπ – αποκαθιστώντας την την υπεροχή τους.

Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν μπορούν να πράξουν χωρίς ρωσική αεροπορική στήριξη και χωρίς να αντιμετωπίσουν την τουρκική αντίδραση – πρακτικά δηλαδή η πλήρως εξαρτώμενη από την Μόσχα Συρία περιορίζεται από … το “τεντωμένο σκοινί” των ρωσο-τουρκικών σχέσεων.

Η αμερικανική διπλωματία παρακολουθώντας τις εξελίξεις θεωρεί ότι η ρωσική παρουσία … “μετρά” πλέον χρόνο στην Συρία, καθώς ο Πούτιν δεν θέλησε να παίξει το ρωσικό “γεωπολιτικό χαρτί” στον Συριακό εμφύλιο θέτοντας όρια (ή και αεροπορικές δυσχέρειες) στην τουρκική επεκτατικότητα, όταν είχε και μπορούσε με τις στρατιωτικές δυνάμεις του να το κάνει. Το πρόβλημα Πούτιν είναι στρατηγικό και δύσκολα ένας “καλά κρυμμένος” (ανύπαρκτος μάλλον) ΑΣΣΟΣ στο “μανίκι” μπορεί να λύσει αυτό το θεμελιώδες πρόβλημα.

Στα δικά μας 

Η ενίσχυση του τουρκικού ρόλου στην περιοχή, όπως έγινε πριν από πολλές και δεκαετίες στην Κυπριακή Δημοκρατία ρίχνει το καταθλιπτικό βάρος της στο Αιγαίο, κάτι που εντελώς φανερά η Τουρκία τονίζει με τις αδιάκοπες προκλήσεις της. Κι εμείς εδώ ασχολούμαστε με το “βγες εσύ, να μπω εγώ” στην “νομή” της (κενής από πολιτικό περιεχόμενο) διακυβέρνησης της χώρας.