Το 82% του νέου πλούτου που δημιουργήθηκε πέρυσι κατέληξε στο 1% των πλουσιότερων του πλανήτη, ενώ τα 3,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι που αποτελούν το φτωχότερο μισό του κόσμου δεν είδαν αύξηση του πλούτου τους, σύμφωνα με τη νέα έκθεση της Oxfam που κυκλοφόρησε. Η έκθεση έχει ως στόχο τη συνάντηση για το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας, στο οποίο συγκεντρώνονται οι πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ.

Οι οκτώ πλουσιότεροι της Γης ελέγχουν όσο το φτωχότερο 50%  τόνιζε πέρυσι.

Η «ανταμοιβή της εργασίας, όχι του πλούτου» αποκαλύπτει πώς η παγκόσμια οικονομία δίνει τη δυνατότητα σε μια πλούσια ελίτ να συσσωρεύσει τεράστιες περιουσίες, ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι αγωνίζονται να επιβιώσουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Ο πλούτος των δισεκατομμυρίων ανθρώπων αυξήθηκε κατά ετήσιο μέσο όρο 13% από το 2010 – έξι φορές πιο γρήγορα από τους μισθούς των απλών εργαζομένων, οι οποίοι αυξήθηκαν κατά ετήσιο μέσο όρο μόλις 2%. Ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκε με έναν άνευ προηγουμένου ρυθμό ένα κάθε δύο ημέρες μεταξύ Μαρτίου 2016 και Μαρτίου 2017.

Το ζητούμενο είναι οι πλούσιοι να πληρώνουν τους φόρους τους μέσω καταστολής της φοροδιαφυγής και να αυξηθούν οι  δαπάνες για δημόσιες υπηρεσίες όπως η υγειονομική περίθαλψη και η εκπαίδευση.

Η Oxfam εκτιμά ότι ένας παγκόσμιος φόρος 1,5% επί του πλούτου των δισεκατομμυριούχων θα μπορούσε να πληρώσει για κάθε παιδί να πάει στο σχολείο.Τα αποτελέσματα της νέας παγκόσμιας έρευνας  αποδεικνύουν το πόσο σημαντική είναι η στήριξη της δράσης για την έστω μερική άρση των ανισοτήτων. Από τα 70.000 άτομα που ερωτήθηκαν σε 10 χώρες, σχεδόν τα δύο τρίτα όλων των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί επειγόντως το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών.

“Είναι δύσκολο να βρεθεί ένας πολιτικός ή επιχειρηματικός ηγέτης που δεν λέει ότι ανησυχεί για την ανισότητα. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να βρεθεί κάποιος που κάνει κάτι γι ‘αυτό. Πολλοί χειροτερεύουν την κατάσταση με τις πολιτικές τους, μειώνοντας τους φόρους των πλουσίων και καταργώντας τα εργασιακά δικαιώματα “.

“Οι άνθρωποι είναι έτοιμοι για αλλαγή. Θέλουν να δουν τους εργαζόμενους να αμείβονται καλά . θέλουν οι εταιρείες και οι μεγιστάνες του πλούτου να πληρώσουν περισσότερους φόρους. θέλουν οι εργαζόμενες γυναίκες να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες. θέλουν ένα όριο στη δύναμη και τον πλούτο των λίγων. Θέλουν δράση. ”

Υπάρχουν σαφώς διαφωνίες σχετικά τις τακτικές εντυπωσιασμού και τις μεθοδολογικές ακροβασίες της Oxfam. Παρόλα αυτά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την πραγματικότητα. Και αυτή είναι πως οι ανισότητες παρότι αμβλύνονται μεταξύ των χωρών, διευρύνονται στο εσωτερικό τους.

Είναι τρομακτικό να διαβάζει κανείς ότι επικεφαλής σε μεγάλη βρετανική εταιρεία έχει ετήσιο εισόδημα όσο 10.000 εργάτες σε εργοστάσιο του Μπαγκλαντές. Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι ότι ο Βρετανός CEO βγάζει 386 φορές περισσότερα από έναν υπάλληλό του με τον κατώτατο μισθό ή 165 φορές περισσότερο από τον μέσο εργαζόμενο στη χώρα του (πηγή Equality Trust). Είναι εξωφρενικό ότι στο Βιετνάμ ο πλουσιότερος άνθρωπος κερδίζει σε μία ημέρα όσα ο φτωχότερος σε δέκα χρόνια.

Στην Ε.Ε., όπου το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού έχει εισόδημα 5,2 φορές υψηλότερο από το φτωχότερο 20%, είχαμε από τις αρχές του αιώνα διεύρυνση των εγχώριων ανισοτήτων στα 15 από τα 28 κράτη-μέλη.

Σε αυτή την παρατήρηση βρίσκεται η “πρώτη ύλη” του ευρωσκεπτικισμού. Τα εκλογικά αποτελέσματα σε διάφορες χώρες με την εντυπωσιακή άνοδο αντιευρωπαϊκών δυνάμεων (η οποία αποδίδεται σε σωρεία άσχετων λόγων) στην ουσία αντανακλούν αυτή την αδήριτη πραγματικότητα.

Αυτό που δεν έχει γίνει κατανοητό από τις πλατιές μάζες των Ευρωπαίων ψηφοφόρων, είναι πως εκτός Ε.Ε. οι ανισότητες είναι ακόμη εντονότερες.

Στις ΗΠΑ τα τελευταία τριάντα χρόνια η αύξηση των μισθών για το κατώτερο 50% ήταν μηδενική, όταν για το 1% στην κορυφή ήταν 300%. Και πώς να μην είναι έτσι, όταν ο S&P 500 έχει απογειωθεί 270% από το ναδίρ του 2009 και στο ίδιο διάστημα το αμερικανικό ΑΕΠ έχει μεγεθυνθεί μόλις 14%;

Στην Αμερική, όπου ο Τραμπ θέλει να φροντίσει τους «ξεχασμένους», αλλά επικαλείται ως μόνη επιτυχία της πολιτικής του τα χρηματιστηριακά ρεκόρ, οι ανισότητες είναι αισθητές ακόμη και εντός των συνόρων της ίδιας πόλης. Στη Βαλτιμόρη υπάρχουν γειτονιές όπου το προσδόκιμο όριο ζωής είναι κάτω των 69 ετών και άλλες στις οποίες ανέρχεται στα 84. Αυτές οι τοπικές ανισότητες έχουν αντίκτυπο, πολιτικό και κοινωνικό, πολύ πιο ηχηρό από την ψαλίδα ανάμεσα στον CEO του Λονδίνου και τον εργάτη της Ντάκα.