Υπάρχει μια προσπάθεια ανάδειξης του στρατηγού σε ηγετική μορφή των νέων κινητοποιήσεων. Όχι από αυτούς που συμφωνούν με τις απόψεις του. Από τους άλλους που διαφωνούν. Από αυτούς που επιθυμούν συμβιβασμό. Και προτιμούν να έχουν απέναντί τους έναν και όχι όλο το ετερόκλητο πλήθος που κατέκλυσε την παραλία της Θεσσαλονίκης.

Καθώς την ατζέντα της ενημέρωσης την καθορίζουν λίγοι, οι λοιποί ακολουθούν και συναινούν αντιγράφοντας: επίκειται δημιουργία νέου κόμματος.

Ο Φράγκος έχει επιλεγεί συνειδητά για αντίπαλος. Εκπροσωπώντας -έστω σχηματικά, έστω μόνο ένα πόλο-  το ιστορικό μετεμφυλιακό τρίπτυχο της Ελληνικής Δεξιάς (Παλάτι, Εκκλησία, Στρατός) μοιάζει ιδανικός για να γίνει μειοψηφική η αντίδραση στην αναγνώριση των Σκοπίων.

Για να δέσει το γλυκό, πρέπει να συνδεθεί με έναν επιχειρηματία, που θα χρηματοδοτήσει το υποτιθέμενο κόμμα του. Και εδώ μπαίνει στο σενάριο ο Ιβάν. Ουδείς αμφιβάλλει για την οικονομική του ευρωστία. Ταιριαστός κι αυτός με τη σειρά του για να συνδεθεί με το νέο «μακεδονικό» κόμμα.

Ένα απλοϊκό σενάριο, αλλά ιδιοφυές στο να καταναλωθεί αμάσητο. Διότι αν δεν με απατά η μνήμη μου ο Φράγκος Φραγκούλης έχει βρεθεί πολλάκις πίσω από σενάρια ίδρυσης κομμάτων ή συμπόρευσης με υπαρκτά κόμματα. Ουδέποτε αυτά επιβεβαιώθηκαν, ούτε κατ’ ελάχιστο.

Αν υπάρχει φιλοδοξία είναι άλλο πράγμα. Ο Στρατηγός πάντως δε δείχνει καθόλου «τρελός», όπως τον θέλει το σύνθημα. Είναι προσεκτικός στις κινήσεις του και φειδωλός στο να εξωτερικεύει τις προθέσεις του.

Η δε υποτιθέμενη χρηματοδότηση από τον Ιβάν είναι τόσο κοινός τόπος που μοιάζει σκέτο παραμύθι. Όταν οι επιχειρηματίες χρηματοδοτούν κόμματα, αυτό γίνεται εν κρυπτώ για προφανείς λόγους.

Στην παραπάνω ανάλυση έρχεται να προστεθεί και η διαπίστωση πως δεν βρισκόμαστε στο 1992. Η τότε αποχώρηση Σαμαρά από τη ΝΔ είχε καίριο το χαρακτήρα της παραίτησης από το αξίωμα του ΥΠΕΞ.

Μπορεί τώρα να «κατηγορείται» ότι έφτιαξε την πολιτική του καριέρα, όμως η τότε φρόνιμη επιλογή  ήταν να παραμείνει εντός των κόλπων της ΝΔ και να περιμένει τις εξελίξεις, όντας ψηλά στην περιβόητη επετηρίδα της ΝΔ.

Η πρόσκαιρη επιτυχία της Πολ.Αν θα τον κρατήσει για μια τριετία στα κοινοβουλευτικά έδρανα και μετά θα έλθει η περίφημη «πολιτική έρημος» έντεκα ετών.

Επομένως το συμπέρασμα είναι πως ο πρώην Πρωθυπουργός δεν έφτιαξε την καριέρα του πάνω στο Σκοπιανό. Τουναντίον κόντεψε να την καταστρέψει. Επανήλθε μετά από πολλά χρόνια και κάτω υπό άλλες συνθήκες.

Ό Φράγκος ή όποιος άλλος θελήσει να κάνει κόμμα με αφορμή το Σκοπιανό δεν έχει να χάσει τίποτα. Απλά θα παίξει το προσωπικό του χαρτί. Αλλά οι πιθανότητες επιτυχίας θα είναι περιορισμένες.

Διότι τα εθνικά θέματα δεν προσφέρονται για την ίδρυση κομμάτων. Αν ήταν έτσι μετά από 44 χρόνια με το Κυπριακό ανοιχτή εθνική πληγή, κάποιος θα είχε βρεθεί να το «εκμεταλλευτεί» πολιτικά.

Πόσο μάλλον το Σκοπιανό που φεύγει από την επικαιρότητα για μήνες ή ακόμη και για χρόνια.

Άρα αν θέλουμε να κάνουμε μια σοβαρή ανάλυση προς το παρόν δεν προκύπτει ούτε Φράγκος, ούτε Ιβάν, όπως θέλουν οι άλλοι τρομεροί. Ποιοι; Αυτοί που καθορίζουν και κατευθύνουν τη δημόσια συζήτηση κατά το δοκούν.

Και βέβαια ήδη …κερδάνε. Από τη στιγμή που έριξαν τον σπόρο, την αμφιβολία, την έμμεση κατηγορία της ιδιοτέλειας, έχουν ήδη καταφέρει ένα σοβαρό πλήγμα στο μπλοκ που αντιτίθεται στην παραχώρηση του ονόματος.

Γιατί κανείς δε θέλει να παίξει συνειδητά το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου.