«Νέστορας», ο μάγος της μπάλας

«Και σαν το Νεστορίδη κανένας δε θα βγει, να λέει πως η μπάλα εκεί θα καρφωθεί», τραγουδούσε ο Βαγγέλης Περπινιάδης εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Γεγονός που επιβεβαιώνουν χωρίς περιστροφές οι περισσότεροι Έλληνες αμυντικοί εκείνης της περιόδου.

Γράφει ο Γιάννης Φελεμέγκας

Ο Ηλίας Μπαζίνας έχει γράψει παλιά ότι ο Νεστορίδης ήταν κάτι ανάμεσα στον Ομάρ Σίβορι, τον αργεντίνο παιχταρά της Γιουβέντους (πρόδρομο το Μαραντόνα και του Μέσι) και στο Βασίλη Χατζηπαναγή. Η εκπληκτική τεχνική του κατάρτιση, η κλειστή ντρίπλα, η ευλύγιστη μέση, το ξεπέταγμα και η απότομη αλλαγή κατεύθυνσής και ρυθμού του Κώστα Νεστορίδη έχουν γράψει αμέτρητες ανέκδοτες ιστορίες αμυντικών να τρακάρουν μεταξύ τους και έντρομων τερματοφυλάκων να βλέπουν τη μπαλα με τα ανάποδα φάλτσα να πηγαίνει στην άλλη πλευρά του τέρματος.

Πολλά τα γκολ από απευθείας κόρνερ. Επί μια δεκαετία, στον καιρό της ακμής του, ήταν ο φόβος και ο τρόμος κάθε άμυνας. Πέντε συνεχόμενα χρόνια πρώτος σκόρερ έκανε πραγματικότητα εκείνο έλεγε που ο σπουδαίος Αρίγκο Σάκι: «Σημασία δεν έχει μόνο να κερδίζεις. Σημασία έχει να κερδίζεις με στυλ»
Στην καθημαγμένη από τον πόλεμο και τις εσωτερικές έριδες Ελλάδα του μεταπολέμου, χωρίς σόσιαλ μίντια και υπερπροσφορά θεαμάτων κάθε είδους, το ποδόσφαιρο ήταν στοιχείο λαϊκού πολιτισμού. Κάθε σύλλογος συμβόλιζε κάτι. Μια παρέα, φίλων, μια γειτονιά, μια πόλη, μια χαμένη πατρίδα.

Στη δύσκολη καθημερινότητα όπου η αγωνία της επιβίωσης δεν άφηνε περιθώρια για πολλά πολλά, ο αγώνας της Κυριακής ήταν από τις λίγες διασκεδάσεις για τους απλούς ανθρώπους των λαϊκών συνοικιών. Ο Νεστορίδης, όπως και οι περισσότεροι της γενιάς του, έπαιζαν μπάλα για το κέφι τους και για να μπορέσουν να βρουν καμιά δουλειά. Του έλεγαν πριν τον αγώνα οι συμπαίκτες του να βάλει δυο γκολ, μπας και με το ψευτοπριμ που θα τους έδινε η διοίκηση μετά τη νίκη παίρνανε κανένα μπουκάλι γάλα παραπάνω για τα παιδιά τους. Ιστορίες άλλου κόσμου.
Το λούστρο έκανε πιτσιρικάς ο Νεστορίδης για να βοηθήσει την οικογένειά του και παράλληλα έπαιζε μπάλα όπου έβρισκε. Διηγείται ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ότι τον είδε το πρώτη φορά πιτσιρικά σε κάποιον αγώνα τοπικών ομάδων της Αθήνας. Είχε βάλει τόσο γκολ ώστε ο τερματοφύλακας της αντίπαλης ομάδας λιποθύμησε. Όταν συνήλθε ρώτησε πόσα έχει φάει, Δέκα-έντεκα του είπαν, και ξαναλιποθύμησε. Σε ένα πρωτάθλημα αθηναϊκών δήμων τέλειωσε τη σεζόν με πάνω από 80 γκολ.

Το 1947 η ΑΕΚ τον δοκίμασε και αμέσως του ζήτησαν να υπογράψει. Δουλειά βρείτε μου κάπου, τους είπε και υπογράφω. Η ανάγκη, κινητήρια δύναμη της ιστορίας. Δεν μερίμνησαν και δεν ξαναπήγε. Χρησιμοποιούσε πλαστό όνομα κι έπαιζε σε διαφορετικές ομάδες της Καλλιθέας. Δοκιμάστηκε πολύ μικρός στον Ολυμπιακό όπου για κακή τους τύχη δεν του έδωσαν πολύ σημασία. Έπαιξε στην Ελλάδα Μοσχάτου με αντάλλαγμα πρόσληψή του σε ένα εργοστάσιο. Έπρεπε να φροντίσει την οικογένειά του. Κατέληξε να υπογράψει στον Πανιώνιο το 1948. Επί αρκετά χρόνια ήταν το πρώτο κανόνι της ομάδας. Το 1955 τον πλησίασαν πάλι από την ΑΕΚ και χάρη στον τότε αντιπρόεδρο Βασίλη Σεβαστάκη υπογράφει, ακολουθώντας τη φωνή της καρδιάς του και την προσταγή της μάνας του. «Στην ΑΕΚ θα πας!»

Παίζει μετά από ενάμιση χρόνο αποκλεισμό από τους αγώνες αφού ο Πανιώνιος δε συναινούσε στη μεταγραφή. Στον πρώτο του αγώνα με τη φανέλα της ΑΕΚ εναντίον του Απόλλωνα, βάζει δυο γκολ στην αρχή του αγώνα, αλλά τον κάνουν αμέσως αλλαγή και των φυγαδεύουν στις Σπέτσες μια και ο Πανιώνιος είχε ακόμα δικαιώματα επάνω του! Κάποτε τελειώνουν αυτά και μέχρι το 1965 που φεύγει για την Αυστραλία είναι ο ηγέτης της ομάδας. Κατακτά μόνο ένα πρωτάθλημα το 1963 σε αγώνα μπαράζ με τον Παναθηναϊκό όπου σημειώνει γκολ από κόρνερ! Απολογισμός 141 γκολ σε 161 αγώνες!
Ο Νέστορας για τους Αεκζήδες είναι ένας μύθος. Δυστυχώς δεν υπάρχει υλικό για να βλέπαμε οι νεότεροι τον «παράξενο τρόπο» που έπαιζε. Έχουν μείνει μόνο οι διηγήσεις συμπαικτών, αντιπάλων και φιλάθλων, μεγάλων σε ηλικία πια, που είχαν την τύχη να τον δουν να παίζει. Ο Νέστορας, μαζί με κάποιους άλλους βιρτουόζους της εποχής του, έπαιζε για να δίνει χαρά στον κόσμο. Χαρά που έδινε μια υπέροχη ντρίπλα, μια προσποίηση, ένα φαλτσαριστό σουτ, το φινετσάτο άγγιγμα της μπάλας. Πράγματα που είναι δύσκολο να τα μάθεις σε καλοζωισμένα παιδάκια στα σύγχρονα προπονητήρια των «ακαδημιών». Έχουν κοπεί πια τα νήματα που συνέδεαν τους λαϊκούς ανθρώπους με το ποδόσφαιρο.

Αλλάξανε οι εποχές. Μένουν μόνο οι μνήμες, κιτρινισμένα φύλλα της Αθλητικής και του Φωτός, ασπρόμαυρες φωτογραφίες και διηγήσεις. Και όπως συμβαίνει με τα παραμύθια, τα ξαναδιαβάζουμε ξανά και ξανά κι ας ξέρουμε το τέλος.