Δυστυχώς “ευσεβείς πόθοι”, “αναλύσεις επί χάρτου” ορισμένων αμερικανικών κύκλων και οι  επικοινωνιακοί (αν και χρήσιμοι) τακτικισμοί κάποιου λόμπι, εύκολα μπορούν να δημιουργήσουν μια “εικονική πραγματικότητα”, “βαφτίζοντας” κάποιοι “τάσεις” ή προβληματισμούς της Ουάσιγκτον ως επικείμενες επιλογές του Λευκού Οίκου. Οι “καμπάνες της εκλογής Κάρτερ”στην Κύπρο συχνά απωθούνται ως διδαχή των αναλυτών. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο Ερντογκάν διαπραγματεύεται “με όλους” και δεν διστάζει να προετοιμάζει και να εφαρμόζει τα στρατιωτικά μέσα όπου μπορεί, επειδή γνωρίζει την αρχή ότι “έχει όποιος κατέχει”. Δεν μπορεί κανείς να μην κάνει δύο εξαιρετικά προφανείς διαπιστώσεις:

Πρώτον, ότι ο Ερντογκάν προετοιμάζει μεθοδικά την μεγάλη “κωλοτούμπα”: την επιστροφή (με όρους) εκεί που παραδοσιακά ανήκει, στο δυτικό, αμερικανικό, στρατόπεδο !!  Και το κάνει επειδή γνωρίζει τα όρια της ρωσικής μεσανατολικής παρέμβασης (αλλά και το κίνητρο της για την υλοποίηση του “νότιου αγωγού”/turkish stream”), το γεωπολιτικό κενό μιας κατακερματισμένης Συρίας, εντός της οποίας διαθέτει τα τουρκικά ερείσματα στην συριακή ένοπλη αντιπολίτευση της βορειοδυτικής Συρίας, των συμμάχων του δηλ. κατά των Κούρδων του Άφριν και κυρίως την ανοχή και την προσδοκία των ΗΠΑ να “τα βρουν” σε βάση αντι-Άσσαντ περιορίζοντας τα ρωσικά ερείσματα.

Δεύτερον, ότι ο de facto “άξονας” Τουρκίας-Ρωσίας-Ιράν είναι εξαιρετικά ασταθής, λόγω διαφορετικών στόχων της κάθε πλευράς, και δεν μπορεί παρά συγκυριακά (κι αυτό είναι το διαπραγματευτικό έρεισμα του Ερντογκάν απέναντι στις ΗΠΑ) να είναι μια μεταβατική κατάσταση, η διάρκεια της οποίας εξαρτάται από την πορεία επιδείνωσης των σχέσεων ΗΠΑ-Ιράν (με την συνδρομή Ισραήλ & Σαουδικής Αραβίας) και ΗΠΑ-Ρωσίας. Πρακτικά δεν διαφαίνεται καμία ρήξη αμερικανο-τουρκικών σχέσεων, καίτοι ο “απρόβλεπτος” Ερντογκάν και ο “απρόβλεπτος” Τραμπ είναι ικανοί για όλα.

Ο Ερντογκάν πολιτεύεται με το ‘εθνικιστικό’ χαρτί που ταιριάζει “γάντι” στην μεγαλομανία των καθεστωτικού (πάντα μέσω εκλογών) ‘Σουλτάνου’, επειδή έχει διαμορφώσει ένα προσωποπαγές καθεστώς με αντιστοίχιση σε κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις. Χρησιμοποιεί το “καρότο & ραβδί” στην εσωτερική (εθνικιστική) αντιπολίτευση και μόνο μια ήττα στην Συρία μπορεί να τον κλονίσει εσωτερικά (όπως τον κλόνισαν οι σκληρές ρωσικές αντιδράσεις μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους). Να θυμηθούμε, όμως, την γενναία αναστροφή της πολιτικής όταν κατανόησε ότι με εχθρική Ρωσία δεν έχει πρόσβαση στις συριακές εξελίξεις και έτρεξε “καιροσκοπώντας” ως “ικέτης” στην Μόσχα, κερδίζοντας την “παρτίδα” επί συριακού εδάφους σε βάρος των ρωσικών ερεισμάτων.

Ας διδαχθούμε από την πραγματικότητα …