Το ενδεχόμενο άνοιγμα ενός πραγματικού μετώπου του Άσαντ με την Τουρκία στο Αφρίν για την υποστήριξη των Κούρδων δεν μπορεί να γίνει χωρίς την συγκατάθεση της Μόσχας. Η Μόσχα δεν είναι δυνατόν να είναι ο “επιτήδειος ουδέτερος” σε μια πολεμική σύγκρουση Συρίας-Τουρκίας. Η εισβολή του Ερντογκάν στο Αφρίν (με την ανοχή της Μόσχας καθώς – από άλλη σκοπιά – και των ΗΠΑ) οδήγησε την κατάσταση των ισορροπιών σε “τεντωμένο σκοινι”.

Για τον Ερντογκάν οτιδήποτε που δεν θα τηρεί τα προσχήματα έστω μιας τουρκικής “νίκης” στο Αφρίν, είναι ήττα του στην τουρκική εσωτερική πολιτική σκηνή και ο Άσαντ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την Τουρκία  στο Αφρίν (και αλλού στην βορειο-ανατολική Συρία) χωρίς  ρωσικές εγγυήσεις.

Η Μόσχα χωρίς την επικράτηση της κυβέρνησης Άσαντ στον συριακό εμφύλιο δεν μπορεί να οδηγήσει τις ειρηνευτικές συνομιλίες στην Γενεύη ή στο Σότσι σε μια ανεκτή εξισορρόπηση όλων των ενδιαφερομένων πλευρών.

Οι ρωσικές αβεβαιότητες στην Συρία, ιδιαίτερα αυτές που προκύπτουν από ρωσικές απώλειες λόγω αμερικανικών  βομβαρδισμών και τα ερωτήματα που εγείρει η πορεία των αμερικανο-τουρκικών συνομιλιών, καθιστούν τους πιεζόμενους ασφυκτικά Κούρδους για άλλη μια φορά το “μήλο της έριδος” κάθε πλευράς.

Φαίνεται ότι η Μόσχα δεν είναι να διατεθειμένη πλεόν να αφήσει τον Ερντογκάν να νικήσει στο Αφρίν, αλλά ούτε και να τον αφήσει να χάσει. Η τάση φαίνεται να είναι ο … εξαναγκασμός του Ερντογκάν σ’ έναν πόλεμο φθοράς στο Αφρίν, που ενδεχομένως να εξυπηρετεί μια επιτόπου βολική για όλους δύσκολη “λύση” με ρωσική μεσολάβηση.

-Είναι όμως ικανή η τοπική συμμαχία Άσαντ-Κούρδων να επιτύχει τον σκοπό αυτό χωρίς ρωσική αεροπορική κάλυψη;

-Και διαθέτει ο πραγματιστής Ερντογκάν την ευελιξία πολιτικής αυτοσυντήρησης να μην κλιμακώσει τον τουρκο-συριακό πόλεμο στο Αφρίν με την ανάπτυξη περισσότερων χερσαίων δυνάμεων και την τουρκική προτροπή ολομέτωπης επίθεσης των συμμάχων του της συριακής αντιπολίτευσης κατά του Άσαντ;

-Και καλά, τα ρωσικά αεροπλάνα δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να βομβαρδίζουν τις αντι-Άσαντ δυνάμεις, παρακάπτωντας ή επιλύοντας το κρίσιμο ζήτημα της αντι-αεροπορικής άμυνας που πρόσφατα κατέρριψε (χωρίς … τουρκική “άδεια” ; ) ρωσικό αεροπλάνο, όμως μια τέτοια κλιμάκωση Άσαντ-αντικαθεστωτικών δεν θα απειλήσει την  εύθραυστη συμφωνία Πούτιν-Ερντογκάν για την ανάπτυξη τουρκικών δυνάμεων στις λεγόμενες “ζώνες αποκλιμάκωσης” που θα έχουν καταρρεύσει;

Είναι προφανές ότι οι Κούρδοι του Αφρίν ήταν και είναι υποχρεωμένοι τακτικά να προτιμήσουν τον Άσαντ από τον τουρκικό στρατό. Δεν μπόρεσαν εγκαίρως αν αποδεχθούν την ρωσική πρόταση μιας τέτοιας προοπτικής στο Αφρίν, εξοπλίζοντας διπλωματικά την Μόσχα να αποτρέψει μια τουρκική επέμβαση. Οι Κούρδοι πίστεψαν ότι η αμερικανική υποστήριξη τους κάλυπτε όχι μόνο έναντι του Ισλαμικού κράτους και του Άσαντ, αλλά και κατά τουρκικών επιχειρήσεων. Προτίμησαν την αντι-Άσαντ τοποθέτηση και υπέστησαν τουρκική εισβολή στο Αφρίν και τον επικείμενο κίνδυνο να δεχθούν επίθεση στο Μαντίζ.

Ο αμετροεπής και απρόβλεπτος Ερντογκάν δημιούργησε το πρώτο ρήγμα στις αμερικανο-κουρδικές σχέσεις, που η Ουάσιγκτον επιχείρησε να θεραπεύσει επιτρέποντας την μετακίνηση (με την … διευκόλυνση του Άσαντ, δηλ. των Ρώσων) κουρδικών ενισχύσεων και εξοπλισμό στο Αφρίν και απορρίπτοντας ισχυρά κάθε τουρκική επιδίωξη για επίθεση στον Μαντίζ.

Φαίνεται ότι ίσως και για τις ΗΠΑ  ο … εξαναγκασμός του Ερντογκάν σ’ έναν πόλεμο φθοράς στο Αφρίν, που ενδεχομένως ΑΝΤΙ να εξυπηρετεί μια επιτόπου, βολική για όλους, δύσκολη “λύση” με ρωσική μεσολάβηση, θα οδηγούσε στα άκρα τις ρωσο-τουρκικές σχέσεις και θα διευκόλυνε την πολλά υποσχόμενη “κωλοτούμπα” Ερντογκάν προς τους παραδοσιακούς συμμάχους του στην συριακή κρίση, να είναι θεωρητικά μιλώντας ένα τακτικό ενδεχόμενο.

Σ’ αυτές τις “ασκήσεις επι χάρτου”, το κρίσιμο στοιχείο διερεύνησης παραμένει η κλιμάκωση (και στη Συρία) της επιδείνωσης των αμερικανο-ρωσικών σχέσεων – και οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί ρωσικών δυνάμεων που συνοδεύουν τις επιχειρήσεις των κυβερνητικών δυνάμεων κατά (θεωρητικά) των ισλαμιστών και (πρακτικά) των υπό αμερικανική ομπρέλα αντι-κυβερνητικών δυνάμεων (όχι πάντως κατά των Κούρδων στα ανατολικά).

Η οργή της Μόσχας για τις ρωσικές απώλειες από την αθέτηση ενός συμφωνημένου Μόσχας-Ουάσιγκτον modus viventi για μη-εμπλοκή απευθείας των επιτόπου ρωσο-αμερικανικών δυνάμεων, ξεσήκωσε ένα κύμα παραινέσεων για “αποκλιμάκωση” από κάθε ενδιαφερόμενο διεθνή παράγοντα. Αν υπολογιστεί και ο … άλλος proxy war επί συριακού εδάφους μεταξύ Ισραήλ-Ιράν, όσο περιορισμένος κι αν φαίνεται να είναι επι του παρόντος σε στοχευμένα ισραηλινά χτυπήματα (που όμως στρέφονται κατά καιρούς και κατά των υπό ρωσική υποστήριξη κυβερνητικών δυνάμεων), στον συριακό εμφύλιο συσσωρεύται ένα εκρηκτικό υλικό μιας κλιμάκωσης ευρύτερων διαστάσεων.

Αναρρωτιέται κανείς πόσο επιθυμητή είναι άραγε  για την Ρωσία, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και το Ιράν μιας τέτοιας έκτασης νέα μεσανατολική σύγκρουση…

Το μόνο βέβαιο στην πολύπλοκη αυτή κατάσταση είναι η ύπαρξη ενός τυχοδιωκτικού “wild card” που αντιπροσωπεύει ο Ερντογκαν, αλλά παραμένει ζητούμενο το πως αυτό θα εξουδετερωθεί από τους βασικούς δρώντες στο μεσανατολικό…