Φυσικά και κατέρρευσαν οι συνομιλίες της Βάρνας γιατί η δήθεν εγκαρδιότητα τύπου Γιούνκερ (ως επίδειξη “καλής θέλησης” της ΕΕ) δεν ευδοκιμεί στο “ανατολίτικο παζάρι” του Ταγίπ.

Ο Πρόεδρος της Τουρκίας  καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση προσχώρησης στην Ε.Ε., ούτε επιθυμεί το “καρότο” της τουρκικής ένταξης.

Διότι αν κάτι τέτοιο συμβεί θα  έχει μόνο μια έκβαση:  την … “εκθρόνιση” του “Σουλτανάτου” και την ανατροπή του επεκτατισμού.

Το “καρότο” αυτό ήταν και παραμένει ένα κοινοτικό “παραμύθι” για μια Τουρκία που ούτε θέλει ούτε μπορεί να μετασχηματιστεί. Το “μαστίγιο” είναι πλέον η μόνη δυνατή εκδοχή για την ΕΕ, αλλά χρειάζεται να “ξεφύγει” από τις αυταπάτες ότι οι μόνο ” αυστηρές διακηρύξεις” του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (που και αυτές με το ζόρι γράφτηκαν στις 3 τα χαράματα και αφού “ανταλλάχθηκαν με μια με το ζόρι αντι-ρωσική “ομοφωνία” στήριξης της Μέι) μπορούν να έχουν την παραμικρή επίδραση στον Ταγίπ.

Η παρουσία της στρατιωτικής ισχύος των “προθύμων” κρατών μελών στα λεγόμενα -κατ’ ευφημισμόν- “κοινοτικά σύνορα” στην Κύπρο και το Αιγαίο μπορούν να παρέχουν την αναγκαία ευρωπαϊκή ανάσχεση και αποτροπή του Ταγίπ.

Παράλληλα μπορούν να διαλύσουν την δήθεν “μεταναστευτική απειλή” που επικαλείται για να λάβει κάθε είδους οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά “λύτρα”.

Αν η Ουάσινγκτον ανέχεται τον Ταγίπ, η Μόσχα καιροσκοπεί μαζί του βάζοντας “θηλιά” στον λαιμό της και η ΕΕ βολεύεται ως θεατής με τις κούφιες διακηρύξεις της, η Ελληνική πολιτική ελίτ (ναι ΟΛΟΙ μαζί και όχι το αντιπολιτευτικό άλλοθι της δήθεν “κυβερνητικής ευθύνης”)  εμφανίζεται αμήχανη και ανίκανη να πράξει την απλή αριθμητική πράξη του “1+1”.

Η κρίση είναι ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ και μόνο η ΕΓΚΑΙΡΗ προετοιμασία μπορεί να την ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ή έστω να την ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ επιτυχώς