Η ανάδειξη του κ. Πομπέο ως Υπουργού Εξωτερικών αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον για την ελληνική πλευρά, καθώς αυτός, ανάμεσα στα άλλα, είναι υποχρεωμένος από τα πράγματα να διαχειριστεί την τουρκική πολιτική στην συριακή κρίση και ειδικότερα την ρωσο-τουρκική προσέγγιση.

Αν πράγματι η λεγόμενη «μεταστροφή» της Τουρκίας είναι ή όχι πολιτική προτεραιότητα, τούτο οδηγεί ταχύτατα σε μια αμερικανική εξωτερική πολιτική, όπου στην Συρία (στο Κυπριακό και το Αιγαίο) ο κ. Πομπέο είναι εξαιρετικά πρόθυμος να προβεί σε παραχωρήσεις στην Τουρκία, προκειμένου αυτή να κρατήσει μια απόσταση από την Ρωσία και το Ιράν, χωρίς ωστόσο να είναι πιθανόν ότι ο Ερντογκάν εγκαταλείψει την ρωσο-τουρκική προσέγγιση όσο η Μόσχα θα έχει κυρίαρχο ρόλο στην Συρία.

Και είναι βέβαια εξαιρετικά πιθανόν Ρώσοι-Τούρκοι-Αμερικανοί να “τα βρουν” στην Συρία στην βάση των “στρατιωτικών τετελεσμένων” του εμφυλίου, δηλαδή μιας “αποκεντρωμένης πολιτικής διευθέτησης” μιας ενιαίας (αλλά όχι κυρίαρχης) Συρίας, καθώς αυτή θα τελεί υπό καθεστώς “στρατιωτικών εγγυήσεων” με Ρωσία, Τουρκία, και ΗΠΑ/Γαλλία να παίζουν επί τόπου τον ρόλο τους.

Όμως το κύριο ζητούμενο θα παραμένει η ιρανική παρουσία στην Συρία και αν, τελικά, αυτή θα “αποσυρθεί” (μάλλον δύσκολο) ή θα τεθεί σ’ ένα “περιοριστικό” πλαίσιο διεθνούς (άρα Ρωσικής) επιτήρησης και στενής ισραηλινής παρακολούθησης, καθώς τι άλλο θα μπορούσε κανείς να θέσει, πλην μιας πολεμικής αναμέτρησης με το Ιράν και μάλιστα χωρίς την συνδρομή ενός πάλαι ποτέ Ιράκ του Σαντάμ Χουσεϊν, καθώς οι ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στον ίδιο το Ιράν (αλλά, ενδεχομένως, πλέον και στην συριακή επικράτεια) κινδυνεύουν να οδηγήσουν σε ανεπιθύμητη, όπως διαπιστώσαμε,  αμερικανο-ρωσική σύγκρουση.

Είναι μάλλον βέβαιο ότι οι ΗΠΑ, χωρίς την “μετακίνηση” της πάντα πρόθυμης (και έτοιμης από καιρό) Τουρκίας δεν μπορεί παρά να φθαρεί σ’ ένα αβέβαιο brinkmanship στο τρίγωνο ΗΠΑ-ΙΡΑΝ-Ισραήλ, όπου ο ρυθμιστής θα είναι ο ρωσικός έλεγχος του εναέριου χώρου της Συρίας, όπως ολοφάνερα έδειξε η πρόσφατη επίδειξη πυραυλικής αυτοσυγκράτησης του Προέδρου Τραμπ – ένας πολιτικός χειρισμός “ματ” απέναντι στους εσωτερικούς αντιπάλους του στις ΗΠΑ, που όμως έγινε εφικτός χάρις την ευέλικτη και σταθερή ρωσική πολιτική.

Γιατί η Ρωσία, όλα δείχνουν ότι “ήλθε για να μείνει” στην Συρία (με ή χωρίς Άσαντ) και να είναι μέρος της όποιας λύσης του Συριακού εμφύλιου. Πέραν όμως αυτού, η Ρωσία, επιπλέον, έδειξε (με τις επαφές Πούτιν-Νετανιάχου) ότι δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με την ασφάλεια του Ισραήλ, αρκεί φυσικά το Ισραήλ να μην “παραβιάζει” τις “συμφωνημένες” κόκκινες ρωσικές γραμμές και, επομένως, ότι ο ρωσικός παράγων θα μπορούσε όχι να μην είναι εμπόδιο στα θεμιτά ενδιαφέροντα ασφάλειας του Ισραήλ αλλά και να προσφέρει μια διέξοδο σταθερότητας που προκάλεσαν οι αβεβαιότητες του συριακού εμφυλίου.

Γιατί ακριβώς η όποια «συμφωνημένη πολιτική λύση» στον συριακό εμφύλιο επιλύει και όλα τα συνδεόμενα μ’ αυτόν ζητήματα σταθερότητας χωρίς να αγγίζει βεβαίως τα πραγματικά περιφερειακά προβλήματα που δεν είναι ώριμα για λύση και που πάντα θα απαιτούν διεθνή, και ειδικότερα αμερικανική, σταθεροποιητική διαχείριση.

Αν, επομένως, ο νέος αμερικανός ΥΠΕΞ εστιάσει στην διαπραγμάτευση μιας πολιτικής λύσης στον συριακό εμφύλιο στην βάση των “στρατιωτικών τετελεσμένων”, η «επόμενη μέρα» στην Εγγύς Ανατολή φαίνεται περισσότερο διαχειρίσιμη, καθώς ο Πρόεδρος Τράμπ θα έχει μεταφέρει στην Μόσχα (και στο Παρίσι;) το άγος της περιφερειακής ασφάλειας. Ακόμη κι αν η ιρανική επιρροή στην Μέση Ανατολή παραμείνει ένα υπολογίσιμος παράγοντας, τόσο στην διάσταση της Αραβο-Ισραηλινής σύγκρουσης, όσο και στην διάσταση της Ιρανο-Σαουδικής ισορροπίας στον Περσικό κόλπο, η αφαίρεση από την «εξίσωση» της στρατιωτικής εμπλοκής θα παράγει περισσότερες ευκαιρίες από την κλιμάκωση.

Όλα αυτά προϋποθέτουν μια ξεκάθαρη κατεύθυνση στην αμερικανική εξωτερική πολιτική του Προέδρου Τράμπ, απαλλαγμένη καταρχήν από τις εσωτερικές πολιτικές πιέσεις της αμερικανικής αντιπολίτευσης αλλά και με μια σταθερή τοποθέτηση στην συριακή κρίση. Μια επιλογή πρακτικά ανάμεσα στο αν το κύριο ζήτημα στην περιοχή για τις ΗΠΑ είναι η ρωσική ή ιρανική επιρροή.

Αν τα πραγματικά “γεράκια επιστρέφουν”, τότε φαίνεται ότι η Ρωσία βρίσκεται στο επίκεντρο και η Τουρκία (με Ερντογκάν ή χωρίς) αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί  – με “όχημα” την αμερικανική πίεση στην οικονομία και το κουρδικό (ίσως και στο Αιγαίο ή Κυπριακό) – να πάρει ότι της “παραχωρείται” (στην Συρία ή στην Κύπρο) και να συνταχθεί και πάλι με τις δυτικές επιδιώξεις σε μια θεμελιώδη ψυχροπολεμική αμερικανο-ρωσική διένεξη.

Το ενδεχόμενο αυτό δεν μοιάζει να είναι κοντά στις αντιλήψεις του Τραμπ, που φαίνεται να έχει μια διαφορετική αίσθηση των αμερικανικών προτεραιοτήτων στις διεθνείς δεσμεύσεις που επιθυμεί να αναλάβει.