Δεν μοιάζει να ήταν πέναλτι, αλλά κυρίως δεν σφυρίζεις την εσχάτη των ποινών αν δεν είσαι 100% σίγουρος, ιδίως στο τέλος του αγώνα. Το θέμα όμως δεν είναι εκεί. Σίγουρα η Γιουβέντους άξιζε να πάει το ματς στην παράταση. Είχε κάνει την υπέρβαση, όπως και η Ρόμα.

Ίσως και περισσότερο, μιας και το να κάνεις το 0-3 μέσα στο Σαντιάγο Μπερναμπέου είναι άθλος.

Ήταν λιγότερο τυχερή ή μάλλον ατύχησε που πέρασαν οι Ρωμαίοι. Ο κορυφαίος θεσμός δεν γίνεται να μην έχει ισπανική ομάδα στα ημιτελικά. Ιδίως τη Ρεάλ.

Το προϊόν πουλά περισσότερο με 4 ομάδες από Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία.

Χτες ήταν ακόμη μια ιστορική βραδιά για το ποδόσφαιρο. Πέρα του ότι είναι πιθανό να υιοθετηθεί καθολικά το replay, ήταν μια βραδιά που και οι δύο βγήκαν χαμένοι. Η Γιουβέντους έχασε την πρόκριση και η Ρεάλ τη φήμη. Κι ας προσπαθεί να μας πείσει πως ήταν πέναλτι. Και να πάρει πλέον το Champions League, η ρετσινιά της εύνοιας θα μείνει.

Όμως για να φτάσουμε στην καθοριστική φάση του 93΄είχε προηγηθεί το τέλειο παιχνίδι των Ιταλών.

Ήταν ευχής έργο για τη Γιουβέντους που δεν έπαιξε ο Ντιμπάλα (που παίζει πιο πολύ για τον εαυτό του) κι έτσι η ομάδα είχε 10 εργάτες, που έκαναν πράξη το πλάνο του προπονητή. Πίεση ψηλά για να κλέψουν μπάλες για να μην αφήσουν τη Ρεάλ να αναπτυχθεί, στενό μαρκάρισμα σε Κρος και Μόντριτς να μην κάνουν παιχνίδι και κυρίως σχέδιο για την επίθεση.

Οι Ιταλοί σημάδεψαν το αριστερό άκρο της άμυνας της Ρεάλ, εκεί που ο παικταράς Μαρσέλο έχει περισσότερο στο νου του την επίθεση. Οι σέντρες έβγαιναν στο δεύτερο δοκάρι στον Μάντζουκιτς, ενώ το κέντρο της άμυνας της Ρεάλ έκλεινε τον Ιγκουαΐν. Κι έτσι απλά έγινε το 0-2.

Ο Νάβας έκανε το δωράκι του στη Γιούβε, που με το 0-3 ήθελε να πάει το ματς στην παράταση. Δεν ρίσκαρε άλλο, απορρόφησε την επιθετικότητα των Ισπανών και ο Αλλέγκρι είχε φυλάξει 2 αλλαγές για την παράταση. Το αμφιλεγόμενο πέναλτυ του χάλασε το σχεδιασμό, σε ένα ματς που ως τότε του είχε βγει απόλυτα.

Συχνά-πυκνά έδειχνε στους παίκτες του, πως πρέπει να παίξουν με μυαλό. Η μεγάλη των Ιταλών σχολή είναι η αποθέωση του ρεαλισμού, το αποτέλεσμα ως απόλυτος στόχος.

Το θέαμα δεν υπάρχει, η τέχνη του περιττού δεν αφορά τους Ιταλούς. Για αυτό και πάντα είχαν επιτυχίες, καθώς είναι προσηλωμένοι στο στόχο και στο μέσα για να τον πετύχουν. Το πλάνο του προπονητή είναι καθοριστικό στο ποδόσφαιρο των Ιταλών. Δεν περιμένουν την ατομική ενέργεια, δεν καθορίζονται από τις βεντέτες και τους περιπατητές.

Κανείς δεν ξέρει  (και δεν θα μάθει ποτέ) αν θα περνούσε χθες η Γιούβε. Ο Άγγλος ρεφ στέρησε από τους φιλάθλους μια παράταση, που θα ήταν θεαματική. Ούτε η Ρεάλ ήθελε τα πέναλτι ούτε και οι Γιουβεντίνοι ήθελαν να βρεθούν απέναντι στον πεναλτάκια Νάβας.

Θα γινόταν ένα φοβερό τριαντάλεπτο με τους παίκτες στα κόκκινα.

Το «κοράκι» είχε άλλη άποψη. Δικαίωσε αυτούς που λένε πως οι διαιτητές είναι η κατάρα του ποδοσφαίρου. Δεν είναι μέρος του παιχνιδιού είναι βασικά το πρόβλημά του.

Και προφανώς ήλθε η ώρα δια της τεχνολογίας να περιοριστεί ο ρόλος τους.