Στις 24/4/1997 ο Ολυμπιακός κατέκτησε μετά από μια τετραετία μεγάλων προσπαθειών και δύο χαμένων τελικών (στο Τελ Αβίβ ειδικά κατάφερε να χάσει) φτάνει στην κορυφή της Ευρώπης, ενώ παίρνει και τους δύο εγχώριους τίτλους και κάνει το triple crown.

Ήταν τη χρονιά που όλα πήγαιναν στραβά. Ο Ολυμπιακός έχασε ακόμη και από τον ΒΑΟ, είχε όμως στις τάξεις του παικταράδες.

Η εποχή Ιωαννίδη είχε κλείσει και ο Ντούντα προσπαθούσε να περάσει τα δικά του σχέδια στην ομάδα.

Ήταν η χρονιά που κανείς ξένος πλην του Ρϊβερς δεν στέριωνε, που οι Έλληνες παίκτες γκρίνιαζαν για μεροληψία του κόουτς υπέρ των Σέρβων αθλητών, που ο τεράστιος Νάσος Γαλακτερός ζούσε το χαμό της αγαπημένης του μητέρας.

Συν τοις άλλοις τα παιδιά το είχαν ρίξει έξω: η σιδηρά πειθαρχία της εποχής Ιωαννίδη είχε παρέλθει.

Κι όμως στα κρίσιμα ματς ήταν φανταστικοί. Ο Ρϊβερς διαστημικός (ο μόνος παίκτης που θύμιζε Γκάλη σε πολλά) ο Παπανικολάου ο Δημήτρης ξετύλιγε το σπάνιο ταλέντο του, η τριάδα των ψηλών Φασούλας, Τάρλατς, Βελπ (κάλυπτε το 4 και το 5 σε συνεχές σχήμα με δίδυμους πύργους), ήταν η καλύτερη στην Ευρώπη  ο Τόμιτς στην πιο ώριμη χρονιά του, ενώ Νάκιτς και Μπακατσιάς έκαναν αυτά που ήξεραν, μεγάλοι παίκτες-ρολίστες σε εκείνη την ομάδα της οποίας το πνεύμα ήταν ο Γιώργος Σιγάλας παιδί του συλλόγου εξ απαλών ονύχων.

Το μπάσκετ είναι άθλημα ψυχολογίας. Και διάθεσης. Καλά τα συστήματα, τα πλάνα, η αγωνιστική φιλοσοφία, αλλά αν δεν υπάρχει ψυχραιμία και άνεση να υλοποιηθούν, τότε χαιρετίσματα στο Βελιγράδι.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού σήμερα ειδικά στο “do or die” ματς βασικά πρέπει να παίξουν για πάρτη τους. Αυτοί γράφουν την ιστορία του συλλόγου και την προσωπική τους ταυτόχρονα.

Με οδηγό το ΄97. Που όλα έδειχναν μια χρονιά παρωδία, πριν γίνει η πιο θαυμαστή.

Τα τρόπαια μένουν, οι χαμένοι τελικοί φτιάχνουν δακρύβρεχτες ιστορίες, η συμμετοχή στα Final-4 ανεβάζει το πρεστίζ του συλλόγου.

Η οκτάδα όμως όχι μόνο δεν σώζει τα προσχήματα, αλλά είναι αποτυχία για τον Ολυμπιακό. Πάντα ήταν.

Τα υπόλοιπα περιττεύουν…