O παραπάνω είναι ο πιο πιθανός χάρτης μιας ενιαίας αλλά de facto “αποκεντρωμένης” πολιτικής λύσης στην Συρία.

Διότι οι πολεμικές εξελίξεις, συνήθως καταγράφουν τις …πολιτικές λύσεις.

Οι Ρώσοι ήλθαν για να μείνουν στην Συρία – και τη Μέση Ανατολή (και πολύ πιθανόν στην Συρία να μείνει και το ΙΡΑΝ – αν σκεφτεί κανείς ότι η Τεχεράνη στην κυοφορούμενη διμερή συμφωνία θα προσφέρει στην Μόσχα αεροπορικές βάσεις για αεροπλάνα στρατηγικού χαρακτήρα – και θα πρόκειται για την πρώτη ίσως στρατηγική “έξοδο” εκτός της ρωσικής επικράτειας και η ανατροπή του σοβιετικού αμυντικού δόγματος για την μη δημιουργία προωθημένων στρατιωτικών βάσεων στο εξωτερικό)

Ο χάρτης δείχνει ακριβώς αυτό – η Συρία (του Άσαντ, με ή χωρίς τον ίδιο) θα παραμείνει ένα ζωτικό στρατηγικό σημείο μιας ανανεωμένης ρωσικής παγκόσμιας παρουσίας. Αυτή η “στρατηγική προσέγγιση” δεν είναι καινοφανής για παγκόσμιες Δυνάμεις – την ακολούθησαν οι αποικιακές δυνάμεις μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και φυσικά οι ΗΠΑ ως υπερδύναμη του ψυχρού πολέμου.

Από μια άποψη η εμπλοκή των Ρώσων στην περιοχή μπορεί να αποδειχθεί … ένας σταθεροποιητικός de facto αμερικανο-ρωσικός καταμερισμός εργασίας – ειδικά αν υπολογίσει κανείς την τάση προσέγγισης Ισραήλ- Σαουδικής Αραβίας.

Αλλά φυσικά επί του παρόντος το ζητούμενο είναι αν θα σταθεροποιηθεί η ρωσική παρουσία στην Συρία, δηλαδή αν θα υπάρξει πολιτική λύση στον συριακό εμφύλιο και επομένως μια λύση που δεν θα  οξύνει την αντίθεση Ισραήλ-ΙΡΑΝ.

Και όπως λένε ορθά στρατιωτικοί αναλυτές, η στρατιωτική ισχύ από μόνη της δεν έχει νόημα αν δεν είναι μέρος μιας πολιτικής στρατηγικής, η οποία δεν μπορεί να αφορά στενά τον συριακό εμφύλιο.

Αν η δήλωση (και όχι ακόμη πολιτική προς υλοποίηση) Τραμπ για αποχώρηση των 2000 στρατιωτών του από την Συρία προκειμένου να αναλάβουν άλλοι το βάρος της ευθύνης έχει (παρά τις ίσως υπερβολικές ισραηλινές ανησυχίες) νόημα ως πολιτική στρατηγική, ασφαλώς δεν σημαίνει ότι το μέλλον αυτής της περιοχής θα καθορίζεται από την Ρωσία, το Ιράν και ίσως από την Τουρκία (καθώς βέβαια όλοι αντιλαμβάνονται ότι ανάμεσα στους τρεις τον κυρίαρχο λόγο τον έχει η Μόσχα).

Αντίθετα μπορεί να σημαίνει έναν de facto αμερικανο-ρωσικό διακανονισμό, στον αντίποδα μιας ραγδαίας αντι-Ιρανικής κλιμάκωσης από Ισραήλ- Σ. Αραβία -ΗΠΑ, ο οποίος ενδέχεται να είναι περισσότερο σταθεροποιητικός.

Γιατί, ενώ για την Ρωσία, πέρα από κάποιες εξαγωγές οπλικών συστημάτων το μόνο σημαντικό όφελος που έχει είναι να επιβάλει στην πράξη να μην αγνοείται διπλωματικά (όπως στο Κόσοβο, προς Ανατολάς επέκταση του ΝΑΤΟ, Ουκρανία, κλπ).

Παράλληλα η Ρωσία δεν  αντιπροσωπεύει καμία ουσιώδη «απειλή για τα δυτικά οικονομικά συμφέροντα, ούτε φυσικά για την ασφάλεια του Ισραήλ.

Αντίθετα, η Ρωσία αναλαμβάνει περιφερειακή ευθύνη σταθεροποίησης, αν όχι για τίποτε άλλο παρά για να διευκολύνει την σταθεροποίηση της δικής της παρουσίας στην περιοχή.

Κι αν ο Τραμπ, μετά την θεαματική και εξόχως στοχευμένη τοποθέτηση του για την Ιερουσαλήμ με την οποία εμανίστηκε ως θεμελιώδης εγγυητής της ισραηλινής ασφάλειας, στοχεύει πράγματι να «μοιράσει» τον φορτίο της Μεσανατολικής σταθεροποίησης στους σπεύδοντες συμμάχους του – τον πρόθυμο Μακρόν και την ασθμαίνουσα Μέι που αλιεύει στα θολά νερά του γεωπολιτικό ίλιγγου του Βrexit, τότε γιατί να μην «ανεχθεί» μια επί τόπου ρωσική συνεισφορά;

Άλλωστε η Μόσχα ουδέποτε έχασε ως επιρροή στο μεσανατολικό και επιπλέον de facto κέρδισε με την στρατιωτική ισχύ της στον συριακό εμφύλιο.

Όλες αυτές οι προϋποθέσεις του “αν” αναδεικνύουν ένα πρωταρχικό γεγονός: το βέβαιο είναι ότι ο Τραμπ δεν μπόρεσε ακόμη να «ξεδιπλώσει» τις όποιες «ιδέες» τυχόν έχει για μια νέα αμερικανική στρατηγική και εξαρχής βρέθηκε αντιμέτωπος, και μάλιστα ειδικά επί αντι-ρωσικής βάσης, με τους εσωτερικούς πολιτικούς αντιπάλους του, που σαφώς δεν είναι ούτε ο βιομηχανικός τομέας, ούτε το πολύ-χρηματοδοτούμενο από τον Τραμπ στρατιωτικό σύμπλεγμα αλλά εκείνο το τμήμα που αντιτάσσεται στις όποιες πολιτικές του Τραμπ για «ρυθμιστικούς κανόνες» στην λειτουργία της παγκοσμιοποίησης.

Η αβεβαιότητα της σημερινής διεθνούς ρευστότητας πηγάζει, προφανώς λόγω της προεξέχουσας διεθνούς θέσης των ΗΠΑ, από την έλλειψη μιας σαφέστερα διατυπωμένης αμερικανικής στρατηγικής και σε αντιθέσεις συμφερόντων που ξεπερνούν κατά πολύ το πεδίο της ασφάλειας και συνδέονται με θεμελιώδη παγκόσμια προβλήματα.