Πρόσφατα, ο Πρόεδρος Τράμπ έδωσε το έναυσμα για αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ κηρύσσοντας ότι ολοκληρώθηκε ο επί ιρακινού εδάφους πόλεμος  κατά του Ισλαμικού κράτους.

Κάτι ανάλογο έχει εξαγγείλει για το μέλλον της κατά πολύ –συγκριτικά με Ιράκ και Αφγανιστάν – περιορισμένης αμερικανικής δύναμης στην Συρία, της μόνης ωστόσο που κρατά την Άγκυρα από το επιτεθεί στρατιωτικά κατά των Κούρδων της Συρίας και να περιπλέξει ακόμη περισσότερο την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση στον συριακό εμφύλιο.

Γιατί στην τρέχουσα συγκυρία οι δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης στην ανατολική Συρία έχουν ως βασικό κορμό τις κουρδικές δυνάμεις και, παρά το γεγονός, ότι το αραβικό και κουρδικό τμήμα της αντιπολίτευσης βρίσκονται μαζί στην αντίπερα όχθη του καθεστώτος Άσαντ, έχουν μεταξύ τους ουσιώδεις διαφορές επιδιώξεων, τις οποίες έχει κάθε λόγο μια τουρκική επίθεση κατά των Κούρδων στην ανατολική Συρία να τις οδηγήσει σε «χάσμα αίματος», όπως άλλωστε έκανε στην περίπτωση του Αφρίν.

Γιατί η Τουρκία επιχειρεί να επιτύχει δύο ταυτόχρονα στόχους στον συριακό εμφύλιο:

-να απομονώσει και να υποτάξει τους Κούρδους

και ταυτόχρονα

-να αναγορευτεί η τουρκική χερσαία στρατιωτική παρουσία  ως «εγγυητής προστάτης» κοσμικής και ισλαμικής αραβικής αντιπολίτευσης με τον όρο ότι αυτή θα έλθει σε στρατιωτική ρήξη με τους Κούρδους όπως έκανε στο Αφρίν!!

Επομένως, ο πολιτικός ρόλος των Κούρδων στον συριακό εμφύλιο αλλά κυρίως η ασφάλεια τους έναντι της Τουρκίας στηρίζεται αποκλειστικά στην ομπρέλα ασφάλειας που τους παρέχουν οι ΗΠΑ. Χωρίς αυτήν την ομπρέλα ασφάλειας οι Κούρδοι δεν μπορούν παρά να προσφύγουν σ’ ένα (έτσι κι αλλιώς, τελικά, υποχρεωτικό) συμβιβασμό μιας “αποκεντρωμένης πλην ενιαίας” Συρίας με το μεταπολιτευτικό καθεστώτος Άσαντ (με ή χωρίς τον Άσαντ), δηλαδή να ζητήσουν εγγυήσεις από την Ρωσία που, όπως έδειξε στο Αφρίν, ήταν πρόθυμη να μεθοδεύσει με την Άγκυρα και να την προσφέρει με την ανάπτυξη του συριακού στρατού στα συρο-τουρκικά σύνορα, αν έγκαιρα οι Κούρδοι του Αρφίν επέλεγαν αυτήν την προοπτική.

Το ΤΙ νόημα για τις ΗΠΑ θα έχει η απόσυρση επί τόπου της αμερικανικής ομπρέλας ασφάλειας στους Κούρδους είναι το κατεξοχήν ζήτημα που συνδέεται με την αμερικανική «υπόθεση εργασίας» για μια επιδείνωση “a la carte” στην Συρία των αμερικανο-ρωσικών σχέσεων. Γιατί είναι περίπου βέβαιο, ότι αυτή η «απόσυρση» θα ανοίξει τους «ασκούς του Αιόλου» στον συριακό εμφύλιο με την ανάμειξη προφανώς της Τουρκίας (αλλά και του Ισραήλ έναντι του Ιράν στην Συρία) και άρα και μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.

Θα μπορέσει άραγε η Τουρκία να αποφύγει την σύγκρουση με την Ρωσία, εφόσον οι Κούρδοι θα εξαναγκαστούν να «βρουν» ένα modus viventi πολιτικής οντότητας τους με τον Άσαντ υπό την αιγίδα  ρωσικών εγγυήσεων;

Και η (νατοϊκή) Τουρκία θα είναι μόνη της απέναντι στην Ρωσία, όπως μόνη και καταφανώς ανίσχυρη ήταν όταν κατέρριπτε το ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος ή θα ζητήσει αμερικανική υποστήριξη, παρακολουθούμενη και από μια συστηματική αντι-ιρανική επιδρομή της ισραηλινής αεροπορίας,  δίνοντας, έτσι, ώθηση (όπως κάποιοι κύκλοι δείχνουν στις δικές τους «ασκήσεις επί χάρτου») αυξάνοντας το κόστος της ρωσικής παρουσίας στη Συρία;

Πράγματι, η «αποχώρηση των Αμερικανών» από την Συρία (ακόμη κι αν αντικατασταθούν από Γάλλους)  θα «απελευθέρωνε» την Τουρκία με την προϋπόθεση ότι το ΝΑΤΟ θα στήριζε την Τουρκία σε ενδεχόμενη σύγκρουση της με την Ρωσία επί συριακού εδάφους.

Γιατί πράγματι το “αφεντικό” στην Συρία δεν είναι η Τουρκία, αλλά η Ρωσία, που ανέχεται (ή και ενθαρρύνει) τις πάντα “περιορισμένες” επιδιώξεις της Τουρκίας στην Συρία, εφόσον αυτές δεν συγκρούονται με τις “κόκκινες” ρωσικές γραμμές. Κάτι που άλλωστε η Ρωσία κάνει και με το Ισραήλ και με το Ιράν.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι οι Κούρδοι δεν ήταν “σύμμαχοι” του Άσαντ, απλώς συνέπλευσαν (όπως μεταξύ τους συνέπλευσαν και οι ΗΠΑ-Ρωσία) κατά του Ισλαμικού κράτους – έχουν διαφορετική ατζέντα από τον Άσαντ και το όριο ανοχής των Ρώσων απέναντι στους Κούρδους είναι μια ενιαία έστω “αποκεντρωμένη” ακεραιότητα της συριακής επικράτειας.

Εκεί, δηλαδή, που ΗΠΑ-Ρωσία-Κούρδοι (αλλά και Ισραήλ, Ιράν) θα μπορούσαν να “τα βρουν” στο “Κουρδικό ζήτημα”εντός της Συρίας, η εθνικο-ισλαμιστική Τουρκία δεν μπορεί να το ανεχτεί.

Για αυτό η Τουρκία δεν μπορεί να “είναι αυτή που θα καθορίσει το πώς θα διαμορφωθεί η Συρία”!!

Για να συμβεί αυτό οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσία θα πρέπει να επανέλθουν τουλάχιστον σε κατάσταση “ψυχρού πολέμου” (όπου στο συριακό πεδίο αντιπαράθεσης όχι μόνο δεν αποκλείεται αλλά είναι πολύ σίγουρη η στρατιωτική σύγκρουση – και ας σημειωθεί ότι το συριακό πεδίο αντιπαράθεσης ΔΕΝ έχει καμία αναλογία με την “κρίσης της Κούβας) – στρατιωτική σύγκρουση που ούτε ο πρόεδρος Τραμπ, ούτε ο Πούτιν επιθυμούν.

Η Τουρκία για να γίνει παράγοντας στην περιοχή ως “περιφερειακή δύναμη” πρέπει να έχει την de facto ανοχή (ή και ενθάρρυνση) των Μ. Δυνάμεων που δρουν στην περιοχή και επιπρόσθετα (χάρις σ’ αυτήν την ανοχή) να εναρμονίσει τις επιδιώξεις τους με τοπικές δυνάμεις (όπως Ισραήλ ή Ιράν) – δεν γνωρίζω αν αυτή την στιγμή υπάρχουν οι προϋποθέσεις (τουλάχιστον στις ΗΠΑ και το Ισραήλ) να υπάρξει αυτή η ανοχή. Και σίγουρα δεν υπάρχει από ρωσική πλευρά.

Ο Ερντογάν μπορεί να το επιδιώκει (και να έχει “τακτικού χαρακτήρα” διπλωματικές επιτυχίες όπως αυτές που επέτρεψαν – υπό ρωσικές προϋποθέσεις – την εισβολή στο Αφρίν — και το ίδιο παλιότερα, για να μην ξεχνάμε, υπό άλλες φυσικά συνθήκες την τουρκική εισβολή στην Κύπρο) αλλά δεν μπορεί να τις επιβάλει.

Είναι υπόθεση της Ουάσιγκτον να οδηγήσει την Τουρκία σε μια άλλη, πιο δημοκρατική και μη-εθνικιστική, κατεύθυνση στο εσωτερικό της, που δεν θα είναι πρόβλημα στην σταθερότητα της Αν. Μεσογείου και στο Αιγαίο.

Και κατά πάσα πιθανότητα η αμερικανική πίεση μιας ουσιαστικής μεταπολίτευσης στην Τουρκία περνά ΚΑΙ μέσα από την ομπρέλα ασφάλειας έναντι πρωτίστως της Τουρκίας που παρέχουν οι ΗΠΑ στους Κούρδους της Συρίας.