Μια αέναη μάχη είναι αυτή μεταξύ εκσυγχρονιστικού και παραδοσιακού ή Προεδρικού ΠΑΣΟΚ.

Ελλοχεύει η αντιπαράθεση και παρά το ότι το ΠΑΣΟΚ ονομάστηκε Κίνημα Αλλαγής, αναμένεται η κόντρα να ξεπεράσει τον επονομαζόμενο και εκατονταετή πόλεμο.

Εξήχθη και στην Κίνα, χώρα που απέφευγε ο διεθνής παράγοντας ΓΑΠ, καθώς αποτελούσε προνομιακό τόπο του Κώστα Σημίτη. Όχι πια. Και κύκλοι του στέλνουν το μήνυμα στους εκσυγχρονιστές. “Πείτε στον Κινέζο, στην έδρα του τον παίζω!”

Αξίξει να παρακολουθήσουμε την ιστορική παρέμβαση του πρωήν Πρωθυπουργού, του πρώτου σωτήρα, του φλογερού διεθνιστή πατριώτη:

“Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,  ευχαριστώ για τη θερμή αλληλεγγύη και τα λόγια υποστήριξης. Τα χρειαζόμαστε, μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε ένα δύσκολο αγώνα.

Το 1981 στο  Συμβόλαιο με το Λαό αναφερόταν ρητά:

“Αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα, όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται από τον ίδιο το Λαό της χωρίς ξένες εξαρτήσεις, επιρροές και επεμβάσεις για μια κοινωνία δίκαιη, όπου θα σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και η αποξένωσή του από το προϊόν του μόχθου του· για έναν άνθρωπο, που θα ολοκληρώνεται πνευματικά και πολιτιστικά και θα αναπτύσσει δημιουργικά τις πρωτοβουλίες του σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία δίχως άγχος, χωρίς καταπίεση. Το όραμα αυτό αλλά και η πορεία για την εκπλήρωσή του προσδιορίζουν την ιδεολογία και τη φυσιογνωμία του ΠA.ΣO.K.”

Και με προσωπική αναφορά στους Κινέζους ο ΓΑΠ:

Όλοι μας , όχι μόνον εγώ, όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αναλάβαμε μια πολύ μεγάλη ευθύνη, μια ιστορική ευθύνη.  ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι, μέσα στις πιο δύσκολες και απρόσμενες συνθήκες. Ξεκινήσαμε από έναν τόπο, που δεν ήταν αυτός που θέλαμε, που δεν ήταν αυτός που άξιζε στους Έλληνες.

Τίποτα απ’ όσα ζούσαμε τότε που ξεκινήσαμε, δεν ήταν δικά μας, δεν μας εκπροσωπούσαν. Δεν ήταν δικές μας αξίες, η διαφθορά, το ρουσφέτι, η αδικία, ο πλουτισμός των λίγων και ισχυρών. Ήταν ένας τόπος, όπου η δύναμή μας δεν εξαρτιόταν από τι σπουδάσαμε ή πόσο σκληρά δουλεύαμε, αλλά από το ποιον ξέραμε και τι του είχαμε υποσχεθεί.

Ήταν ένας κόσμος, όπου τα παιδιά μας δεν είχαν ελπίδα να προχωρήσουν μπροστά, αν δεν ήταν έτοιμα να στηθούν ικέτες μπροστά στην πόρτα των γραφείων των παραγόντων. Ήταν ένας κόσμος, όπου η δύναμη της ψυχής μας και των αξιών μας, η δύναμη της δικής μας δημιουργίας ακυρωνόταν καθημερινά από την πελατειακή δύναμη του ισχυρού.

Ναι, και εμείς φτιάξαμε αυτό τον κόσμο, αλλά αυτό τον κόσμο αποφασίσαμε εμείς, το ΠΑΣΟΚ, να τον αρνηθούμε, για να μην τον αφήσουμε στα παιδιά μας. Γιατί ήταν ένας κόσμος, που δεν μας χωρούσε. Και ξεκινήσαμε μια διαφορετική διαδρομή, τη διαδρομή μας, το μεγάλο μας ταξίδι.

Φύγαμε από το παλιό λιμάνι. Δεν ξέραμε την ακριβή διαδρομή και τι εμπόδια θα είχαμε μπροστά μας, αλλά ξέραμε ότι εκεί όπου θα πηγαίναμε και εκεί όπου θα πάμε, είναι ένας διαφορετικός, ένας άλλος κόσμος. Ξέραμε και ξέρουμε τον προορισμό μας, εκεί όπου τα παιδιά μας θα μετριούνται από τις πραγματικές τους δυνάμεις – και έχουν δυνάμεις. Θα χτίζουν τα δικά τους όνειρα. Και αυτά τα όνειρα, θα τα πραγματοποιούν.

Κινέζοι, κινέζες και Φιλιππινέζες, τον κόσμο τον παλιό, τον αφήσαμε πίσω μας για πάντα. Κι αν δεν φτάσαμε ακόμα εκεί όπου υποσχεθήκαμε, δεν είναι γιατί πορευόμαστε λάθος, αλλά γιατί ο δρόμος είναι και δύσκολος, και μακρύς.

Φίλες και φίλοι, σας ευχαριστώ και σας συγχαίρω για τον αγώνα που δίνει ο καθένας από εσάς, μέσα σε αυτή τη διαδρομή. Στο δικό του χώρο, στο δικό του Κινεζο-Δήμο, στη δουλειά του.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, ένα πράγμα θέλω να σας μείνει σήμερα από την ομιλία μου, και απευθύνομαι σε όλους, σε κάθε συμπολίτη: ο δρόμος είναι μακρύς, πολλά θα αντιμετωπίσουμε σε αυτό το δρόμο, αλλά η μόνη μας ελπίδα να φτάσουμε εκεί όπου συνταχθήκαμε, είναι να πάμε με σταθερό βήμα και να μιλάμε με τη γλώσσα της αλήθειας.

Μάλιστα, μόνο προδότη δεν με είπαν, επειδή συζήτησα, λένε, με τον επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όταν η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα. Επειδή έψαχνα λεφτά για τη χώρα μου. Τότε που δίναμε μάχη για να βρούμε λύση, για να μη ζήσουμε τη χρεοκοπία. Ποιος θα τα πλήρωνε; Ο κ. Καραμανλής; Ο κ. Σαμαράς; Ο κ. Αλογοσκούφης; Ο κ. Ρουσόπουλος; Ο κ. Βουλγαράκης;

Φυσικά, για την πατρίδα μίλησα και θα μιλώ με τους πάντες, με κάθε αρμόδιο ανά την υφήλιο, με κάθε έναν που θα μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα. Και αυτό έκανα και αυτό κάνω. Με τραπεζίτες, με διακεκριμένους οικονομολόγους, με αρχηγούς κρατών εντός και εκτός Ευρώπης, με επικεφαλής όλων των διεθνών Οργανισμών.

Το δικό μας Κίνημα δεν είναι μαθημένο να σταυρώνει τα χέρια, όπως έκαναν άλλοι, σε άλλες, κρίσιμες διαπραγματεύσεις. Δεν είμαστε μαθημένοι να αφήνουμε τα πράγματα στη μοίρα τους. Δεν είμαστε μαθημένοι να ψάχνουμε άλλοθι για την αδράνειά μας.

Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, η Κυβέρνησή μας ήταν  ξεκάθαρη: δάνειο – ξε-δάνειο, τα θέματα που θίγουν την ακεραιότητα, τα δικαιώματά μας, τις εθνικές μας υποθέσεις, δεν είναι ανταλλάξιμα, δεν είναι διαπραγματεύσιμα, δεν είναι στο τραπέζι του παζαριού.

Ναι, φίλες και φίλοι Κινέζοι, ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά είναι δικός μας δρόμος, χωρίς στενά και σκοτεινές γωνιές, χωρίς κρυφές συμφωνίες και υποχωρήσεις.

Δεσμευτήκαμε για μια βιώσιμη οικονομία, μια κοινωνία δικαιοσύνης και ίσων ευκαιριών. Και αυτή παραδώσαμε. Δεσμευτήκαμε, πάνω απ΄ όλα, ότι στο τέλος της πορείας μας, θα είναι η Ελλάδα που όλοι θέλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας. Και αυτή την πορεία θα ολοκληρώσουμε.

Σας ευχαριστώ.

Καλό μας αγώνα.”

(Μετάφραση από τα κινέζικα: Ξαβιέ Περέζ Ντεκουεγιάρ)