Η ιταλική κρίση είναι κρίση υπαρξιακή της ΕΕ και της ευρωζώνης.

Το “ευρώ” είναι “κομμένο & ραμμένο” στα μέτρα της Γερμανίας και όχι της ΕΕ – έχει σχεδιαστεί εξαρχής για να στηρίξει “νομισματικά” την γερμανική “ανταγωνιστικότητα” (τώρα γιατί Γαλλία και Ιταλία με τι “ανταλλάγματα” μόχλευσης το “στήριξαν” στην εποχή της παγκόσμιας νομισματικής “φούσκας” αναζητήστε την πολιτική εξήγηση).

Τώρα όμως που η παγκόσμια “φούσκα” έσκασε (αλλά οι ΗΠΑ πήραν επώδυνα εσωτερικά μέτρα, τα οποία η Γερμανία ΔΕΝ πήρε και απλώς τα “μεταβίβασε” στον …”νότο” με τα μεσοβεζικα “μνημόνια”) η Ιταλία και η Γαλλία (δες θεσμικές προτάσεις Μακρόν για “ευρω-χρέος”, κλπ) νιώθουν το συντριπτικό βάρος της κρίσης και της λιτότητας (διάβαζε: δημοσιονομική… “σταθερότητα”) μ’ όλες τις πολιτικές (ακροδεξιές, ρατσιστικές, κλπ) παρενέργειες, ενώ ο Τράμπ (όπως και ο Ομπάμα ανάλογα πιο πριν αλλά ηπιότερα) πιέζει πλέον με όχημα το λεγόμενο “fair trade”.

Το ζήτημα δεν είναι τι θα κάνει η Ιταλική (οικονομική) ελίτ (το έχει ήδη δείξει από καιρό με τις αντιστάσεις των Ανίελι, κ.α.) ούτε καν η διάταξη των ιταλικών πολιτικών δυνάμεων (που άλλωστε η ακραία Λίγκα του Βορρά αναδείχθηκε από την αναπτυγμένη οικονομικά βόρεια Ιταλία), το ζήτημα είναι τι θα κάνει η Γερμανία και πολύ περισσότερο η Γαλλία – γιατί (όσα ανταλλάγματα μόχλευσης κι αν πάρει πάλι) το Ιταλικό ζήτημα είναι πλέον υπαρξιακό θέμα της ΕΕ και η Γαλλία είναι η μόνη πραγματικά “ευρωπαϊκή” δύναμη.

Επομένως, πίσω και πάλι στην δεκαετία του ’90 (αυτήν την φορά χωρίς την παραμορφωτική παγκόσμια “φούσκα”) και στο κρίσιμο ερώτημα της “γερμανικής ενοποίησης”: θέλουν μια “Ευρωπαϊκή” Γερμανία ή μια “Γερμανική” Ευρώπη;

Όλα τα σχήματα αρχιτεκτονικής της ΕΕ που δοκιμάστηκαν μετά το Μάαστριχ, όπως η ΕΕ των ομόκεντρων κύκλων, η Λισσαβόνα, το Σύμφωνο Σταθερότητας, η κατάργηση του “βέτο” κλπ, όλα ανεξαιρέτως διατήρησαν και προώθησαν την Γερμανική Ευρώπη για λόγους ιστορικά (πλέον) εξηγήσιμους.

Η διαχείριση της ιταλικής κρίσης χρέους όμως ξαναθέτει επιτακτικά το θέμα της αρχιτεκτονικής της ΕΕ, ακριβώς επειδή χωρίς Ιταλία το “ευρώ” κλυδωνίζεται, δηλ. η γερμανική πρόσβαση στην κοινοτική αγορά.

Θα πάρει η Ιταλία από την Γερμανία τον δημοσιονομικό χώρο να “αναπνεύσει” (πόσα ανταλλάγματα μόχλευσης “αντέχει” η Γερμανία να δώσει) για έναν “συμβιβασμό” χωρίς κοινοτικές θεσμικές αλλαγές ή θα γίνει επιτέλους μια γερμανική “φυγή προς τα εμπρός” με πρωτοβουλία της Γαλλίας; (ο Γιουνκέρ έχει περιγράψει τα σχετικά θεσμικά σενάρια εδώ και μερικά χρόνια)

Το ευρωπαϊκό “καμπανάκι” της Ελλάδας είχε χτυπήσει το 2010 (έλεγαν τότε ότι η κρίση είναι …ελληνική όχι ευρωπαϊκή) αλλά όλοι στις Κάννες (μαζί και ο Ομπάμα που προειδοποιούσε) έκαναν πίσω στα… “δάκρυα” της Μέρκελ (επικαλέστηκε τότε πολιτική αστάθεια στην … Γερμανία !! ) και ο Σαρκοζί πήρε τα γερμανικά “ανταλλάγματα”  που ζήτησε.

Η Ελλάδα ΔΕΝ διέθετε την πολιτική ελίτ (για την κρατικοδίαιτη οικονομική ελίτ δεν συζητάμε καν) να διαπραγματευτεί (θυμάστε την τότε δικαιολογία των “δυσμενών συσχετισμών” για την Ελλάδα και την “απειλή” του grexit και τον εξανεμισμό των “καταθέσεων”), αλλά ούτε το 2015 … “διαπραγματεύτηκε” (sic) – πάλι με την τότε δικαιολογία των “δυσμενών συσχετισμών” για την Ελλάδα και την “απειλή” του grexit και τον εξανεμισμό των “καταθέσεων”, οι οποίες εξανεμίστηκαν στη συνέχεια με την υπερφορολόγηση, την μείωση των μισθών και την ανεργία – για να μην αναφέρουμε την «εκποίηση»/ απώλεια της ιδιωτικής και δημόσιας ακίνητης περιουσίας.

Και καλά η Ελλάδα (όπως Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος) δεν είναι Βρετανία, η Ιταλία όμως είναι η 3η οικονομικά δύναμη της ΕΕ και θέτει “υπαρξιακά” ζητήματα της ΕΕ διεθνούς εμβέλειας.

Αν προστεθεί η πολιτική Τραμπ και η εμπορική “έφοδος” της Κίνας στην κοινοτική αγορά, η πίεση στην Γερμανία είναι ασφυκτική (και πολιτικά φαίνεται στην άνοδο των ευρωσκεπτικιστών, ακροδεξιών κλπ).

Πόσο άραγε η ελληνική ελίτ μπορεί να αντιληφθεί την κατάσταση και να κάνει τις κρίσιμες επιλογές της;

Αν για εσωτερικούς (καθόλα “ιδιοτελείς”) μικροκομματικούς λόγους εξετάζουμε τις ευρωπαϊκές εξελίξεις με όρους “δραχμιστών” και “ευρω-λιγούρηδων” είμαστε και πάλι άξιοι της μοίρας – και αυτό αφορά και τους πολιτευτάς και πρωτίστως τους ψηφοφόρους που πληρώνουν πάντα την “λυπητερή” της εκλογικής επιλογής τους