Αν παρατηρήσει κανείς το ελληνικό πολιτικό σύστημα από μια απόσταση και όχι με οπαδική στάση κι αν παράλληλα μελετήσει τα ποιοτικά στοιχεία των σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης, θα οδηγηθεί σε αρκετά ασφαλή συμπεράσματα.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν αντανακλά τις κοινωνικές τάξεις. Εξαθλιωμένα στρώματα βρίσκονται και στη ΝΔ, ενώ στην Αριστερά δεν αποτελεί έκπληξη η μαζική παρουσία εύπορων ανθρώπων.

Αντανακλά όμως σε μεγάλο βαθμό τις επαγγελματικές τάξεις. Οι αυτοαπασχολούμενοι είναι με τη ΝΔ, οι υπάλληλοι του Δημοσίου και Ευρύτερου Δημοσίου Τομέα είναι στην πλειοψηφία τους με την Κυβέρνηση, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ακολουθούν κάπως την ταξική τους διάκριση με βάση το μισθό.

Το ΚΙΝΑΛ έχει μια αστικοποίηση μέσα του, στηρίζεται σε μεσαία οικονομικά στρώματα και είναι ο λόγος που διατηρεί μια κοινωνική βάση, η οποία δεν παρασύρθηκε από το τσουνάμι ΣΥΡΙΖΑ κατά τα έτη 2012-2015.

Στα λεγόμενα και «άκρα» υπάρχει σε περίσσευμα και άρα προς πώληση, ένας ιδεαλισμός. Ανεξάρτητα από την ποιότητα των ιδεών ακόμη και ο φασισμός είναι ιδεαλισμός (Ραφαηλίδης).

Το ίδιο ισχύει και για τον μαρξισμό-λενινισμό.

Κι ενώ στο ΚΚΕ βρίσκει κανείς όλα τα κοινωνικά στρώματα, στη ΧΑ συγκεντρώνονται κυρίως άνθρωποι χαμηλού οικονομικού επιπέδου, όσοι για συστημικούς ή άλλους λόγους ζουν μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο σχετικής ή απόλυτης φτώχειας.

Μέσα από αυτό το σχήμα με τις πέντε πολιτικές ακτίνες, διαμορφώνει κανείς μια πιο σταθερή εικόνα για το ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Οι συγκυβερνώντες ΑνΕλ θα συμπιεστούν σε καταστάσεις μη μνημονιακές, αλλά κυρίως μέσω της φθοράς της εξουσίας, ενώ και ο αειθαλής Βασίλης Λεβέντης βγαίνει από τη «μόδα» ενώ παράλληλα φυλλοροεί, ιδίως προς τα Δεξιά.

Τα μικρότερα αριστερά κόμματα αν επιμείνουν στην αυτόνομη κάθοδό τους δεν έχουν καμία τύχη κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης (κάποια δεν την επιδιώκουν καν) ενώ τα μικρότερα δεξιά φαίνονται να βρίσκονται σε κρίση ταυτότητας, αλλά και με θολή τόσο επιχειρηματολογία, όσο και ιδεολογικό υπόβαθρο.

Στα δεξιά της ΝΔ υπάρχει μια διαρκής αναζήτηση ενός σχήματος που θα επιτύχει εκλογικά, όμως αυτό γίνεται με ανακυκλωμένα υλικά και πρόσωπα χωρίς δυναμική.

Μένει μόνο μια λογική «λιποταξιών» (προφανώς από τα κρυφά οράματα των αυτόκλητων ηγετίσκων)  και μια πατερναλιστική λογική, σε σχήματα βραχύβια και με στενό εκλογικό ακροατήριο.

Τα αντίστοιχα αριστερά μικρότερα κόμματα, φαίνεται πως περνούν  έντονα τη φάση του οπορτουνισμού, με την πλειοψηφία του κομματικού ακροατηρίου να διέρχεται μια φάση εσωστρέφειας και ενδοσκόπησης.

Ο σοφός λαός πάλι τείνει να πιστέψει πλήρως πως «δεν υπάρχει καμία δεξιά και καμία αριστερά, μόνο πλούσιοι και φτωχοί υπάρχουν».