Από τον Πρόεδρο-οπαδό στον Πρόεδρο-επιχειρηματία.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο περικλείεται στη φράση «τα σπάω στα μπουζούκια μετά από κάθε κούπα»

Από τον «ρίχνω τα πανέρια ανά δεκάδες», στον “κάτσε να δω τα έσοδα-έξοδα και να ξεκινήσω τον προγραμματισμό” της νέας χρονιάς, υπάρχουν εκατομμύρια έτη φωτός που πρέπει να διανυθούν

Δύσκολα πράγματα. Ιστορικά και πολιτισμικά.

Ο Πρόεδρος έχουμε συνηθίσει να είναι κάποιος με πολλά λεφτά και σκοπό να τα σκορπά απλόχερα: σε προπονητές, ποδοσφαιριστές, παράγοντες, νταραβεριτζήδες, να χαϊδεύει τον υπέροχο λαό με ένα μόνο αντάλλαγμα: όπου μπαίνει να σηκώνονται όρθιοι από σεβασμό στον κύριο Πρόεδρο, να κάνει το κομμάτι του στα ΜΜΕ και η κερκίδα να φωνάζει κάθε βδομάδα «είναι τρελός ο Πρόεδρος».

Και αυτό είναι το μόνο λογικό που ακούγεται. Γιατί αν δεν υπάρχουν άλλοι λόγοι ισχύος και διαπλοκής με την εκάστοτε εξουσία, μόνο τρελός θα βάλει τα ωραία του λεφτά σε μια υπόθεση χαμένη και εν πολλοίς στημένη.

Στα μάτια του μέσου Έλληνα φιλάθλου, ο Βενγκέρ φεύγει περίπου αποτυχημένος. Εντάξει σου λέει, το ήξερε το τόπι αλλά 22 χρόνια από κούπες λίγα πράγματα.

Γιατί έτσι έχουμε μάθει να κρίνουμε: «και οι κούπες, κούπες».

Δεν μας αγγίζουν οι επαναστατικές προπονητικές μέθοδοι και ιδέες, οι οποίες  μεταμόρφωσαν στην κυριολεξία αγωνιστικά τους Κανονιέρηδες και τους έκαναν ένα «εργοστάσιο» παραγωγής παικτών υψηλών προδιαγραφών.

Το εργοστάσιο έβγαλε πολλά λεφτά και ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής που εφάρμοσε αγοράζοντας ταλαντούχους παίκτες από όλη την υφήλιο −διαφόρων εθνικοτήτων, όμως σπάνια Βρετανούς−, την ανάδειξή τους και μεταπώληση σε πολλαπλάσιο τίμημα

Με τον τρόπο αυτό έγινε δυνατή η εξασφάλιση πόρων για τη χρηματοδότηση υλοποίησης τόσο του προπονητικού κέντρου στο Λόντον Κόλνι (εργασίες 1998-1999), όσο και πολύ  μεγαλύτερη κλίμακα– της καινούργιας και υπερσύγχρονης έδρας Στάδιο Έμιρατς (2004-2006).

Ακατανόητα πράγματα. Τα γήπεδα πρέπει να τα φτιάχνει το Κράτος, η Περιφέρεια, η ΕΥΔΑΠ, η ΜΟΜΑ, πάντως σε καμία περίπτωση η ομάδα. Κι αν οι κρατικοί παράγοντες κάνουν κόνξες, τους ξεφωνίζουμε στον λαό μας, λέγοντας πως δεν σέβονται την ιστορία της ομάδας και όλα όσα έχει προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο

Αν δεν έχει ξεπέσει εντελώς στη συνείδησή μας ο Αρσέν είναι γιατί σε 22 χρόνια πήρε 3 Πρωταθλήματα, 6 Κύπελλα, έπαιξε κι ένα τελικό στο Τσου-λου.

Το 1996 ήταν κοντά στον Ολυμπιακό. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, πήγε στου Ρέντη, είδε κάτι παίκτες να προπονούνται με τις …μπουλντόζες, κάτι οπαδούς να κυνηγάνε άλλους παίκτες για να τους διατηρήσουν σε φόρμα και έκοψε λάσπη.

Κατάλαβε πως δεν χωρούσε στο μεγαλείο μας.

Και δεν είναι το μόνο παράδειγμα.

Σπάνια μεγάλοι παίκτες ή μεγάλοι προπονητές έρχονται στη χώρα μας και αυτοί όχι με μεγάλες προσδοκίες. Εκτός αν είναι μεγάλοι σε ηλικία οπότε πάνε για ένα εφάπαξ ή για τα ένσημα πριν την σύνταξη.

Επομένως, τίποτα δεν δείχνει πως θα ξεπεράσουμε σύντομα το μοντέλο του Προέδρου-πατερούλη-μεγαλοπαράγοντα.

Αν οι 4 μεγαλύτερες ομάδες της χώρας αποφάσιζαν να φτιάξουν ένα σοβαρό προϊόν, με σοβαρές επενδύσεις και σχέδιο (κάτι που δεν είναι τόσο δύσκολο) θα χανόταν η μαγεία του «μάννα εξ ουρανού» της κυριαρχίας επί των θεσμικών οργάνων και κυρίως επί της διαιτησίας.

Ο ορισμός ξένου ρέφερι μετέτρεψε τη χώρα σε αφρικάνικη όαση. Αλλά μάλλον αδικούμε τους Αφρικανούς που βγάζουν μαζικά παίκτες και τροφοδοτούν αφειδώς τη Γηραιά Ήπειρο.