27 χρόνια διαπραγματεύσεων για να μπει ένα “Βόρεια” ως επιθετικός (στην κυριολεξία) προσδιορισμός στο όνομα των Σκοπίων;

Γράψανε και είπαν πολλά, πολλοί αναλυτές, γνώστες του θέματος, αλλά και άσχετοι. Κυνηγοί επικοινωνιακών ευκαιριών και ιδεοληπτικοί. Προπαγανδιστές αλλά και άνθρωποι αγνών προθέσεων, άσχετα με την τελική τους άποψη. Τα διάβασα όλα με προσοχή. Ιδίως αυτά με τα οποία δεν συμφωνούσα. Όπως και τη συμφωνία.

Εξάγονται ασφαλώς συμπεράσματα: Καταρχάς γεωπολιτικά.

Η Δύση ελέγχει απόλυτα τη σαλαμοποίηση των Βαλκανίων

Η Δύση πίεσε αφόρητα Ελλάδα και ΠΓΔΜ για λύση εδώ και τώρα. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ήταν η φορά όμως που πέτυχαν διάνα οι πιέσεις.

Και γιατί τόσος ντόρος για ένα περίκλειστο κράτος, ελάχιστης σημασίας οικονομικά και πολιτικά;

Ο λόγος είναι πως η Δύση μπετονάρει τα φτωχά Βαλκάνια για τις επόμενες δεκαετίες αποκλειστικά στη δική της επιρροή. Η Ελλάδα είναι πάντα μέσα σε αυτή, η Τουρκία κάνει παιχνίδι και με τη Μόσχα, ενώ παίζει σε όλα τα ταμπλό που μπορεί και όταν της δίνεται η ευκαιρία.

Τα πρώην κομμουνιστικά (πλην της Ελλάδος) Βαλκάνια είναι πλέον κράτη και κρατίδια δορυφόροι της Δύσης, που με τα βαφτίσια της «Βόρειας» ελέγχουν απόλυτα τη σαλαμοποίηση.

Δεν είναι τυχαία που καπάκι μπαίνει επόμενη προτεραιότητα το αλβανικό. Θέλουν ξεκάθαρο πεδίο εσωτερικών συμμαχικών σχέσεων στα Βαλκάνια. Ένα ισχυρό μπλοκ κατά της διείσδυσης της Ρωσίας. Και το πετυχαίνουν.

Αν μέσα σε αυτό δημιουργείται και ένα (ψευδεπίγραφο) έθνος, με δανεικό όνομα και ιστορία ακόμη καλύτερα για τους Δυτικούς, καθώς θα λειτουργήσει πιστεύουν ως αντίρροπη δύναμη στους εθνικισμούς της Αλβανίας, της Βουλγαρίας αλλά και της Σερβίας.

Η τελευταία, περικυκλωμένη από χώρες φίλα προσκείμενες στη Δύση και στο ΝΑΤΟ θα υποχρεωθεί αργά ή γρήγορα να ξεχάσει τους βομβαρδισμούς των ΄90ς και να προσέλθει έστω με κρύα καρδιά στις Δυτικές Συμμαχίες.

Η ιστορική διάσταση του προβλήματος

Ήδη από τη δεκαετία του 1870, η Μακεδονία ως κομμάτι φιλέτο του Μεγάλου Ασθενή (Οθωμανική Αυτοκρατορία) ήταν μήλο της έριδος. Η Μεγάλη Βουλγαρία της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου θα αποτελέσει πάγια επιδίωξη των Βουλγάρων, παρά την ανατροπή της ένα χρόνο μετά με τη συνθήκη του Βερολίνου.

Η Ελλάδα πολύ καθυστερημένα θα αντιδράσει στέλνοντας αντάρτικα σώματα στη Μακεδονία. Η οριστική λύση θα δοθεί με τους Βαλκανικούς Πολέμους, ιδίως με τον Β΄και τις αιματηρότατες συγκρούσεις με τους Βουλγάρους. Η Ελλάδα θα καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της “γεωγραφικής” και ιστορικής Μακεδονίας, με πρώτα ασφαλώς τα παραλιακά μέτωπα στα οποία και υπερτερεί πληθυσμιακά.

Η Ελλάδα θα σταματήσει ξανά τους Βούλγαρους κατά τον Α΄Παγκόσμιο Πολεμο, οι οποίοι αντιλαμβάνονται πως δεν μπορούν να καταλάβουν τη Μακεδονία και θα μείνουν χωρίς έξοδο στην Άσπρη Θάλασσα.

Το μωσαϊκό των εθνοτήτων εξακολουθεί να υπάρχει και από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν πήγε προς το Μοναστήρι με το έντονο ελληνικό στοιχείο, αλλά κράτησε τη Φλώρινα που μειοψηφούσε, είναι εύλογο πως δημιουργούνται συνθήκες για μελλοντικά προβλήματα.

Ο Βενιζέλος ήταν έτοιμος να παραχωρήσει τη Φλώρινα στους Σέρβους, αν τον βοηθούσαν να πάρει την Ανατολική Θράκη. Και το λέμε αυτό για να αντιληφθούμε πόσο οριακά ήταν μέχρι τη Συνθήκη της Λωζάνης τα πράγματα στη Μακεδονία.

Μετά την έλευση των προσφύγων, η περιοχή κατοικείται πλέον από συντριπτική πλειοψηφία Ελλήνων, αλλά και ελληνοφώνων και ελληνικής συνείδησης, αλλά παράλληλα εγκαθίσταται και το ανθρώπινο δυναμικό που θα στελεχώσει τις δυνάμεις της κοινωνικής ανατροπής, το οποίο καθώς είναι πρώτης γενιάς,  δεν έχει δεθεί ακόμη με τον τόπο: δεν απορρίπτει ακόμη και τα τιτοϊκής εμπνεύσεως σενάρια διαμελισμού του ελληνικού κράτους.

Η ιστορική αλήθεια είναι πως η Ελλάδα δεν απελευθέρωσε τη μεσαιωνική της πρωτεύουσα (Πόλη), έχασε την Ανατολική Θράκη το 1922, νωρίτερα και εν μια νυκτί την Ανατολική Ρωμυλία των 100 χιλιάδων ελληνικών ψυχών και όλους τους ελληνικούς θύλακες στα Βαλκάνια που ήταν μακριά από τη θάλασσα.

Η Ιστορία κατέγραψε μια εθνική ολοκλήρωση που έμεινε στη μέση και πολλές χαμένες πατρίδες στη συλλογική εθνική συνείδηση.

Η Κυβέρνηση χαίρεται που με τη συμφωνία διαχωρίζει την αρχαία ελληνική κληρονομιά από τα Σκόπια. Δίνει όμως το όνομα που είναι αρχαίο, ελληνικό & ελληνιστικό.

Επικυρώνει τη “βάφτιση” ενός Έθνους ως “μακεδονικού”, που στην πραγματικότητα είναι Σλάβοι που ήλθαν στην περιοχή από τα πρώτα χρόνια του Βυζαντίου.

Βάζει την υπογραφή της σε μια συμφωνία, που μιλά για μακεδονική γλώσσα, μόνο που αυτή δεν είναι μια παραφθορά της αρχαίας ελληνικής, αλλά ένα βουλγάρικο γλωσσικό ιδίωμα…

Ο χαρτοπόλεμος Κοτζιά και οι ευθύνες των προηγούμενων

Επικαλέστηκε ο ΥΠΕΞ κατά τη συζήτηση στη Βουλή πολλά διαβαθμισμένα έγγραφα από προηγούμενες προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος. Τα χαρτιά πρέπει να αποχαρακτηριστούν και να δοθούν στη δημοσιότητα.

Καμία σκιά για κανέναν. Όλα στο φως. Άλλωστε ό,τι κι αν περιέχουν έχουν μόνο ιστορική αξία. Καμία Κυβέρνηση δεν έφτασε όχι σε λύση, αλλά ούτε καν σε σχέδιο λύσης τα τελευταία 27 χρόνια.

Οι αντιδράσεις και το μέλλον

Αντιδράσεις που ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας ουσιαστικά ρίχνουν νερό στον μύλο της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Το μέλλον της συμφωνίας θα κριθεί σε πολλά επίπεδα, αλλά ακόμη κι αν δεν προχωρήσει με ευθύνη της μιας ή της άλλης πλευράς, δημιουργεί ένα τετελεσμένο.

Είναι κοινή η αντίληψη, ελέχθη και δημοσίως από κυβερνητικό βουλευτή, πως το Σκοπιανό συνδέεται με την οικονομία, έστω σαν αύρα, σαν ευνοϊκότερη μεταχείριση του “καλού μαθητή”.

Είναι ένα σοκ για την ελληνική κοινωνία, να αντιλαμβάνεται πως ο χρόνιος αντιαμερικανισμός της, στηριζόταν στη μη κατοχή της εξουσίας από την Αριστερά, που πάντα κοιτούσε ανατολικά.

Τώρα με πρώτη φορά αριστερή Κυβέρνηση, πάλι οι Αμερικάνοι έχουν την κυρίαρχη επιρροή και ίσως πιο έντονη από ποτέ.

Είναι τόσο ευχαριστημένοι, που ακόμη και με την άδεια στον Κουφοντίνα υπήρξαν σχετικά επιεικείς στις δηλώσεις τους και όχι λάβροι όπως άλλες φορές…

Τα “κρυφά” ανταλλάγματα

Αλλά μην κάνετε λάθος. Οι κύριοι Κοτζιάς και Τσίπρας μόνο ανόητοι δεν είναι: έδωσαν για να πάρουν. Ανταλλάγματα υπάρχουν, έστω και δυνητικά. Που είναι η πλήρης και καθολική αναβάθμιση της Ελλάδας ως γεωστρατηγικού εταίρου στην Ανατολική Μεσόγειο, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και σε πλήρη ίσως αντικατάσταση της Τουρκίας, όπως μαρτυρά όλος ο απόηχος των συζητήσεων στην Ουάσινγκτον.

Περαιτέρω, μια χώρα που βρίσκεται ήδη μια οκταετία μακριά από τις αγορές, χρειάζεται μια υποβοήθηση για να επανέλθει γρήγορα και κανονικά.

Να πούμε τη αλήθεια για την Μακεδονία: είναι ένα πολύτιμο γεωγραφικά, εθνικά και οικονομικά κομμάτι του ελληνισμού, πάντοτε όμως ερχόταν δεύτερο σε σχέση με το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Και από τη στιγμή που ξαναμπήκαν διλήμματα όπως τη δεκαετία 1910-1920, ακολουθούμε τις ίδιες (δυτικές) προτεραιότητες όπως και τότε.

Η πάγια λογική είναι πως ο εχθρός είναι μόνο στην Ανατολή και από τη Δύση πρέπει να ακούμε ύμνους…