Οι Αμερικάνοι έχουν την 4^th of July. Εμείς την  5^th

Ο καθένας με τους θριάμβους του.

Να τη χαίρονται τη μέρα Ανεξαρτησίας τους οι σύμμαχοι.

Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τη δική μας 5^η Ιουλίου . Μέρα γιορτής. Βαθέως διχασμού, διαδοχικών ανατροπών, εκατέρωθεν ασυναρτησιών και τζάμπα μαγκιάς.

Ποια είναι τα κρίσιμα σημεία όλης αυτής της μανούβρας:

Πρώτον, η λέξη δημοψήφισμα ακούγεται από τον Μάρτη εκείνης της αξέχαστης χρονιάς.  Η Κυβέρνηση έχει αποφασίσει να τραβήξει το σκοινί. Μέχρι εκεί που δεν πάει. Μέχρι εκεί που δεν σπάει. Στο πρώτο «κρακ» είναι προαποφασισμένο να κάνει όπισθεν ολοταχώς.

Υπάρχει αυτή η στρατηγική. Είναι όμως τόσο οφθαλμοφανής που δεν πιάνει. Ευρωπαίοι και ΔΝΤιάρηδες είναι τόσο μπασμένοι σε αυτές τις ειδικές καταστάσεις, που οι εμμονές μας μοιάζουν κωμικές. Ή μήπως τραγικές;

Η ουσία είναι πως χρειαζόμασταν ένα δράμα. Ένα δυνατό αφήγημα για όσα «επαναστατικά», ανεξάρτητα και εναλλακτικά είχε πει ο αριστερόστροφος …στόμας τους.

Δεύτερον και παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, η κωλοτούμπα ανακοινώθηκε 3 μέρες πριν το δημοψήφισμα: «Δώστε μου τη δύναμη να διαπραγματευθώ» είπε ο κ. Τσίπρας, σκάρτος τότε εξαμηνίας Πρωθυπουργός, με όλη του την πολιτική αίγλη αφάγωτη…

Πάντα θα μείνει το what if: αν είχε πει τα σπάμε, προχωράμε μόνοι μας και όπου μας βγάλει τι θα γινόταν.

Θα έπαιρνε 61%; Πολύ αμφιβάλλουμε.  Το 61% είχε μέσα ταξικά χαρακτηριστικά, είχε μέσα αντίδραση, αλλά είχε και τζάμπα μαγκιά. Ένα γαύγισμα στα αφεντικά. Τους δείξαμε τα δόντια μας. Και αυτοί στένεψαν κι άλλο το κολάρο στο λαιμό, πήραν και πιο κοντό λουρί.

Τρίτον, η αντιπολίτευση ζαλισμένη έπεσε στην παγίδα: «Μένουμε Ευρώπη» λες κι ο Αλέξης Τσίπρας θα έλεγε «μένουμε Παγκράτι». Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε με μια ανίερη κοινωνική και πολιτική συμμαχία, να βάλει απέναντί του το «παλιό», αυτό που προκαλούσε απέχθεια στην συντριπτική πλειοψηφία των μη βολεμένων συμπολιτών μας.

Η σοφή λύση στο παίγνιο ήταν η ΑΠΟΧΗ. Αλλά η λέξη έχει συνδεθεί με τον Ζαχαριάδη και το 1946 τόσο, που ο αστικός πολιτικός κόσμος την  έχει διαγράψει από τις εναλλακτικές του.

Τέταρτη συνιστώσα του φαινομένου 2015, οι κλειστές Τράπεζες. Η αντιπολίτευση θεωρούσε πως με το κατέβαιναν τα ρολά, θα έτρεχαν για καινούργια καλοκαιρινά κοστουμάκια και ταγιέρ. Ο λαός θα τους σήκωνε στα χέρια και θα τους έβαζε ξανά στα Υπουργεία.

Μια χαρά καμάκι έπεσε στα ΑΤΜ. Όλοι πήγαιναν για το 60ευρώ. Γιατί το είχαν ανάγκη, για να δείξουν πως τους ήταν απαραίτητο, ενώ οι πιστωτικές δούλευαν υπερωρίες.

Υπερωρίες δούλεψαν εκείνο το καλοκαίρι  οι κλέφτες-ληστές-μπουκαδόροι, σε όποιο σπίτι υπήρχε υποψία πως έκρυβε (λίγα ή πολλά) μετρητά και τιμαλφή.

Μες το πανικό οι έχοντες αγόρασαν αυτοκίνητα, γιοτ και κογιότ. Μια  συλλογική παράνοια.

Οι μη έχοντες ευελπιστούσαν σε μηδενισμό χρεών, ζώντας το δικό τους μύθο.

Υπήρξαν κι αυτοί (και κυρίως γραίες) που πήγαιναν για τα 60 ευρώ, χωρίς τα χρήματα να υπάρχουν στο λογαριασμό. Βίωναν τον επιδοματικό σοσιαλισμό στα άκρα.

Οι έχοντες πέντε δράμια μυαλό στο κεφάλι τους, δεν παρασύρθηκαν από τον όχλο ένθεν κακείθεν: έπεσαν σε μελαγχολικό κυνισμό. Όσα πάνε κι όσα (δεν) έρθουν. Αυτοί που αποφάσισαν να μείνουν Ελλάδα.  Ως το τέλος.

Και για να παραφράσουμε τον Ποιιητή, αν αποσυθέσεις της Ευρώπη, θα σου μείνει μια Ελλάδα μια Ρώμη κι ο Καρλομάγνος. Κι επειδή αυτά θα υπάρχουν για πάντα αξιακά κι αξιωματικά, με άλλα τόσα πάντα θα την ξαναφτιάχνεις…

Το πέμπτο στοιχείο του δημοψηφίσματος του 2015, είναι όσα ακολούθησαν. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χορεύουν γιατί ξέρουν πως έχουν εγκλωβίσει την αντιπολίτευση: ψηφίζουν μονιασμένοι το 3^ο Μνημόνιο.

Εντωμεταξύ η αλλαγή φρουράς στην αξιωματική αντιπολίτευση φέρνει ακόμη πιο κοντά τις εκλογές.

Με «υπηρεσιακό» αντίπαλο όλα είναι απλά και εύκολα. Ήταν η ώρα για να χτιστεί μια μπετόν αρμέ κοινοβουλευτική ομάδα.

Ήταν η στιγμή που οι πολύχρωμες πουκαμίσες και οι εναλλακτικές προοπτικές θα έσβηναν. Η επαναστατική γυμναστική προέβλεπε επικύψεις και κρίθηκαν άκαμπτοι…

Όλα έγιναν όπως έπρεπε. Μετά το «δράμα», η λύτρωση της κάλπης και μετά η επιστροφή στην πραγματικότητα. Τα ερείπια που χρειάζεται κάθε νέα διακυβέρνηση είχαν στηθεί. Περίτεχνα…