Τους βλέπεις να κλαίνε και να στοιβάζονται σε κηδείες κρατώντας λουλούδια και μοιραζόμενοι τις όμορφες αναμνήσεις.

Πάνω από ένα ανθοκεντημένο φέρετρο όλοι θυμούνται πως σε αγαπούν και όλοι μιλούν για εσένα με τα καλύτερα λόγια.

Έφυγε το καλύτερο παιδί, ο πιο γλυκός άνθρωπος, ο καλύτερος οικογενειάρχης, η πιο αγνή ψυχή.

Συνεχώς ακούμε αυτές τις φράσεις, τότε όλοι τότε θυμούνται να εξάρουν τον άλλον ή να του προσφέρουν λουλούδια και την παρουσία τους.

Και οι περισσότεροι όσο ο αποθανών βρισκόταν ακόμα στη ζωή; Απόντες, αδιαφορούντες πλήρως –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- για τις χαρές, τις λύπες, τις ανάγκες εκείνου για τον οποίον θρηνούν εκείνη τη στιγμή.

Τι γίνεται όμως με την αγάπη στους ζωντανούς, με εκείνους που δεν έχουν φύγει ακόμα; Πού πήγε η αγάπη που καθημερινά χάνεται στην κατάψυξη του εγώ;

Που πήγε η αγάπη όταν δείχνουμε καθημερινά το θάνατο με την έλλειψη αγάπης, το ενδιαφέρον και τη βοήθεια που δε δίνουμε ποτέ;

Πού είναι αυτή η αγάπη όταν καθημερινά αδιαφορούμε για τον άλλον ή οι πράξεις μας όλες φανερώνουν την κενότητα και την αναξιοπιστία  των λόγων μας;

Δε θέλω να με θυμηθούν όλοι ξαφνικά όταν πεθάνω. Θέλω να με αγαπούν και να μου το δείχνουν όσο είμαι ζωντανή. Θέλω όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που μιλάνε για εμένα με τα καλύτερα λόγια όταν πια θα  έχω φύγει, να μου φέρονται με τον ίδιο σεβασμό και αξία όπως όταν υπάρχω και είμαι δίπλα τους. Θέλω να ξέρουν πως έχω ανάγκη όσο βρίσκομαι στη ζωή να αισθάνομαι την καλοσύνη και το ενδιαφέρον τους, τότε έχω ανάγκη να έρθουν δίπλα μου και να μου κρατήσουν το χέρι. Όταν βρεθώ μέσα στο φέρετρο, ειλικρινά, με αφήνει και αδιάφορη όλη αυτή η ξαφνική αγάπη και τα εγκωμιαστικά λόγια που θυμούνται όλοι να πουν για μένα.

Θέλω και έχω ανάγκη να με αγαπούν όσο είμαι ζωντανή, αυτό θέλω! Για το μετά, δεν ενδιαφέρομαι και τόσο…