Οι ιστορικοί αρέσκονται στο να θέτουν ημερομηνίες-ορόσημα και μέσα από αυτές να προκύπτουν οι ιστορικοί περίοδοι προς εξέταση.

Αν και πολλές φορές υπάρχει μία μικρή ή μεγάλη αυθαιρεσία στην απόλυτη χρονολόγηση, ο τεμαχισμός του ιστορικού χρόνου είναι απαραίτητος για την πρωτόλεια εξέταση του.

Η Μεταπολίτευση που γεννήθηκε το 1974 μέσα από τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου, κατέρρευσε οριστικά και αμετάκλητα μέσα στο Σαββατοκύριακο της αναγγελίας του δημοψηφίσματος και του συνακόλουθου ελέγχου κεφαλαίων.

Το περήφανο «ΟΧΙ» έγινε  μια άνευ όρων παράδοση και οι οπαδοί του ρεαλισμού αναρωτιούνται γιατί χάθηκε πολύτιμος χρόνος με τη μη-διαπραγμάτευση.

Όσοι αρέσκονται σε θεωρίες συνομωσίας, θεωρούν ότι όλα ήταν προαποφασισμένα με τον πρώην ΥΠΟΙΚ  Γιάνη Βαρουφάκη σε πρώτο πλάνο και ρόλο, αλλά κάτι τέτοιο δεν αποδεικνύεται. Αυτό που είναι σαφές, είναι ότι η ελληνική Κυβέρνηση υπερεκτίμησε τις δυνατότητες της, ενώ ταυτόχρονα υποεκτίμησε τις δυνατότητες  ή τη διάθεση  των εταίρων μας να επέμβουν στα εσωτερικά μας.

Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, η περίοδος που σφραγίστηκε από πολιτική σταθερότητα, από δημοκρατία όσο ποτέ άλλοτε, από αύξηση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων τερματίστηκε αμετάκλητα.

Διότι ταυτόχρονα χαρακτηρίστηκε από ένα πολυσχιδές και πολυδάπανο πελατειακό κράτος, από ατελείωτες διαπλοκές οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, από μία άκρατη σπατάλη του δημοσίου πλούτου, από γενιές επί γενεών σκανδάλων, από την «αποθέωση» του πολίτη «ιδιώτη», από κατάρρευση παραδοσιακών αξιών όπως της εργασίας και της αξιοσύνης.

Η (πραγματική ή επίπλαστη) ευμάρεια της Μεταπολίτευσης κατέληξε στη «γενιά των 60 ευρώ».

Σαν καλοί κι αγαθοί πολίτες αναμείναμε στις “σοσιαλιστικές ” ουρές για να λάβουμε τα απαραίτητα μετρητά για την καθημερινότητα μας.

Κανείς αστικής ( με την πολιτική έννοια) προέλευσης Πρωθυπουργός δεν θα τολμούσε να κλείσει τις Τράπεζες. Θα ελάμβανε όλα τα (μη δημοφιλή)  μέτρα για να το αποτρέψει.

Χρειάστηκε λοιπόν, η κλασική Μεταπολίτευση στο τελευταίο της κεφάλαιο κάποιον με επαρκή άγνοια κινδύνου, με ιδεολογικές αγκυλώσεις και στερεοτυπική πολιτική σκέψη, για να της δώσει τη χαριστική βολή.

Χρειάστηκε επίσης την αγανάκτηση πολλών, των εργαζόμενων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των οικονομικά ασθενέστερων.

Το οξύμωρο είναι ότι σε συνθήκες κρίσης (και τραπεζικής), οι πιο ευάλωτοι είναι τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, στα συμφέροντα των οποίων «ορκίζεται» ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η μετα-Μεταπολίτευση ήταν μια πορεία σε αχαρτογράφητα νερά, μια πορεία στα λιμνάζοντα ύδατα της ύφεσης και της οικονομικής καχεξίας.

Και τώρα που βγαίνουμε τυπικά από τα Μνημόνια, όλοι φανταζόμαστε βραχυπρόθεσμα  τι (δεν) πρόκειται να συμβεί. Θα εορτασθεί το γεγονός, αλλά η καθημερινότητα θα είναι αμείλικτη.

Το τρίπτυχο (επιστροφή στις) αγορές, παροχές (καραδοκούν οι Θεσμοί) εκλογές (όποτε κι αν αυτές γίνουν) είναι το μόνο που φαίνεται στον ορίζοντα.

Ίσως και ένα micro “πρόγραμμα Θεσσαλονίκης” για το επικοινωνιακό του πράγματος.

Η ουσία όμως δεν θα αλλάξει. Οι δομές, οι εργασιακές σχέσεις, το μακροοικονομικό περιβάλλον στέκουν αμείλικτα απέναντι στον εξωραϊσμό της όποιας κατάστασης.

Η Ελλάδα του 2018, έχει περισσότερα κοινά με την Ελλάδα του 1958, παρά με την Ελλάδα του 2008.

Άραγε τι θα χαρακτηρίσει την περίοδο μετά την μετα-Μεταπολίτευση;

Πόσο χρόνο θα χρειαστούμε για την επιστροφή (και σε ποια ακριβώς) κανονικότητα;