Είναι στη φύση όλων μας σε έναν μικρό βαθμό να βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια των άλλων και σε ένα βαθμό να κρίνουμε αυτό που είμαστε με βάση το πόσο θετική ή αρνητική είναι η κριτική που εισπράττουμε.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Όμως, οι άλλοι είναι πάντοτε άνθρωποι που μένουν και είναι έξω από εμάς. Κανένας δε φοράει τα δικά μας παπούτσια όπως εμείς, κανένας δεν μπορεί να καθορίσει τη δική μας ζωή εκτός από εμάς τους ίδιους και κανένας δεν μπορεί να κρίνει την αξία ή τα όνειρά μας.

Είναι ίσως η χειρότερη φυλακή που υπάρχει για έναν άνθρωπο ο διαρκής φόβος του τι θα πουν οι άλλοι. Μία φυλακή χειρότερη και από αυτούς που βρίσκονται σε πραγματική, διότι μπορεί μεν η άλλη να εγκλωβίζει το σώμα, η δεύτερη παγιδεύει και αγκυλώνει το μυαλό και τη σκέψη.

Αυτή η ανάγκη για συνεχή επιβράβευση, απορρέει από ελλιπείς συναισθηματικές σχέσεις που είχε το παιδί με τους γονείς, κυρίως με τη μητέρα. Μεγαλώνοντας και εσωτερικεύοντας την έλλειψη αγάπης που δέχτηκε ως δική του υπαιτιότητα, αποζητά διαρκώς την έγκριση των άλλων ώστε να σταματήσει να αισθάνεται ανάξιο.

Η αλήθεια είναι πως οι κανόνες για το πώς πρέπει να ζει κάποιος, για τις σπουδές ή την εμφάνιση δεν είναι απόλυτα και οι σωστοί, καταρρέουν και ανανεώνονται διαρκώς.

Οι άλλοι είναι απλοί περαστικοί, έρχονται και φεύγουν. Δεν αξίζει κάποιος να θυσιάζει αυτό που είναι για κάποιον άλλον. Αν κάποιος φίλος σε κριτικάρει αρνητικά, αυτό πρέπει να σε προβληματίσει ως προς τη δική του συμπεριφορά.

Το να σκέφτεσαι διαρκώς τη γνώμη των άλλων και να θέλεις να τους ικανοποιείς πάντοτε, θα σε οδηγήσει σε ψυχική εξουθένωση, ενοχικά σύνδρομα και τελικά, σε απώλεια της δικής σου, μοναδικής προσωπικότητας.

Μην αλλάζεις αυτό που είσαι για κανέναν. Όποιος αξίζει, σε αγαπάει για αυτό που είσαι. Δε χρειαζόμαστε τη γνώμη κανενός, ο μόνος άνθρωπος που έχει σημασία να μας αγαπάει είμαστε εμείς.