Tα παιδικά χρόνια της γενιάς μας, είχαν αγνότητα κι ένα ελαφρύ πέπλο πονηριάς που τα κάλυπτε πού και πού. Είχαμε άγνοια μα είχαμε και φόβο. Είχαμε αξίες, μα είχαμε και σωστούς καθοδηγητές.

Ο κόσμος άλλαξε γιατί εμείς τον αλλάξαμε. Ο κόσμος άλλαξε γιατί θελήσαμε να εκπληρώσουμε τις δικές μας φιλοδοξίες με όποιο κόστος.

Βγάλαμε οικογενειακές σειρές και τηλεπαιχνίδια.

Χτίζαμε σπίτια για να βάλουμε ξένους να ζήσουν μαζί. Αποξενωσαμε την γιαγιά και τον παππού για να έχουμε τον χρόνο μας για περιήγηση στο ίντερνετ και διασύνδεση στα σόσιαλ. Δώσαμε χιλιάδες λάθος προτεραιότητες.

Οι μισοί μορφωθήκαμε και είμαστε άνεργοι και οι άλλοι μισοί δεν μορφωθήκαμε γιατί είχαμε ΠΑΣΟΚ κι όλα ήταν σε άνθιση.

Μια άνθιση που δεν άγγιξε τη γενιά μας και τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να ετοιμάσουμε το έδαφος για μια άλλη εποχή!

Κάτι σαν μεταβατική γενιά αρχίζουμε να αισθανόμαστε. Μια γενιά που της έτυχε (η κρίση) και δεν πέτυχε (τίποτα)…

Ζούμε την απόλυτη  εποχή αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Κανείς μας δεν το έχει ξαναζήσει όλο αυτό. Τόση πίεση, τόσο άγχος, τόσοι λογαριασμοί.

Ένα ντουλάπι βάσανα σε κάθε νοικοκυριό.

Στο νοικοκυριό εκείνου που μεγάλωσε με ΠΑΣΟΚ. Που σαν φοιτητής έβγαζε τα διπλά απ όσα βγάζει τώρα σ ένα μήνα.

Κύριες και κύριοι το μέλλον δεν ήταν στα χέρια μας. Δεν μας αφέθηκε ποτέ.