Ενεργή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από την αρχή της ύπαρξης τους.

Αναγνώστρια δεινή και παντός καιρού σε κάθε τυπωμένο χαρτί με λέξεις. Ψάχνω λέξεις να μου ταιριάζουν κι ας μην ταυτίζομαι.

Ψάχνω ανθρώπους που οι σκέψεις μας μπορεί να συμφωνούν αλλά ενδέχεται και να συγκρουστούν.

Με αφορμή των πυρκαγιών που ξέσπασαν στη χώρα μας διάβασα και άκουσα τα μύρια όσα! Άκουσα χριστιανούς να προσεύχονται να σβήσει η φωτιά, να σωθούν οι άνθρωποι, να βρεθούν οι αγνοούμενοι! Η Παναγία να βάλει το χέρι της και τόσα αλλά μελοδραματικά που μόνο αγωνία τελικά προκαλούν!

Διάβασα άθεους να χλευάζουν την πίστη και να ειρωνεύονται το σχέδιο του θεού για τη χώρα μας.

Ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Η ουσία; Δεκάδες αδικοχαμένες ψυχές σε λίγες μόνο ώρες! Εκατομμύρια ευρώ γεμάτα ιδρώτα και αίμα, το υστέρημα της κάθε οικογένειας για να έχει ένα σπίτι ή ένα εξοχικό στάθηκε η αφορμή να χαθεί η ζωή τους. Ζώα, δέντρα, όλα μαύρα και καμένα. Τι θα μείνει εκτός από θλίψη και κάρβουνο; Κενό θα μείνει! Καμία πίστη δεν θα μείνει.

Ίσως δεν μείνει και τίποτα πια μέσα μας. Τα χάνουμε όλα σιγά σιγά. Εκτός από την ανθρωπιά που είδα να εκδηλώνεται έμπρακτα! Μια ανάσα ζωής μες τη μαυρίλα!

Πύρινοι άνθρωποι, με τη φλόγα της αλληλεγγύης άσβηστη μέσα τους, κατέκλυσαν τα Νοσοκομεία για να δώσουν αίμα.

Και το “παράδοξο” είναι πως η πλειοψηφία ανήκει στη γενιά των 300 ευρώ. Δεν τα έβαλαν με το “σύστημα”, δεν γέλασαν χαιρέκακα με τη δυστυχία των εχόντων, δεν έκαναν πλακίτσα με τις αγωνίες και τη θλίψη των πολλών. Έσπευσαν να βοηθήσουν, δείχνοντας ανθρωπιά και ένα φάρο ελπίδας στην πολύπαθη χώρα.

Ανθρωπιά που δεν έδειξε ούτε ο κόσμος της εκκλησίας αυτές τις τόσο δύσκολες ώρες. Με δάκρυα στα μάτια διάβαζα όλη μέρα τα κακά μαντάτα.

Με δάκρυα στα μάτια εύχομαι να σαπίσουν στη φυλακή οι υπαίτιοι.

Ζωή σ΄ εμάς … και όχι αλλά θύματα. Δεν αντέχουμε άλλα!