Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει μείνει ασυγκίνητος από την τραγωδία που έπληξε την Αττική .

Οι άνθρωποι που έμειναν πίσω, έχουν ανάγκη όχι μόνο υλική και οικονομική βοήθεια, αλλά κυρίως, ψυχολογική.

Άραγε τι πρέπει να κάνουμε ε όταν προσπαθούσε να μειώσουμε τον ψυχικό πόνο κάποιου, όχι μόνο σε αυτή την πρωτόγνωρη τραγωδία, αλλά και στη ζωή γενικότερα:
Δίνουμε χώρο στον άνθρωπο να μιλήσει για αυτό που επιθυμεί, δεν τον ”πνίγουμε” με ερωτήσεις, ούτε εξαναγκάζουμε κάποιον να μας πει κάτι που δε θέλει. Η απόλυση του ψυχικού πόνου έρχεται σταδιακά.
Δε συγκρίνουμε τα βιώματα του ανθρώπου με τα δικά μας. Δε λέμε φράσεις τύπου: ”ξέρεις, και εμένα μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο”, ”θα το ξεπεράσεις, είσαι νέος και θα αποκτήσεις άλλη οικογένεια” ή ”υπάρχουν και χειρότερα”. Ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση δεν έχει ανάγκη και εμάς να του λέμε τα δικά μας. Δεν είμαστε εμείς το ζητούμενο εκείνη τη στιγμή, αλλά ο άλλος άνθρωπος και η πονεμένη του ψυχή.
Τόσο στην τραγωδία στο Μάτι, όσο και σε κάθε άλλη περίσταση, οι περισσότεροι πράττουμε το εξής λάθος όταν κάποιος μας μιλάει για ένα γεγονός που τον έχει πληγώσει: του δίνουμε συμβουλές, ακούμε για να απαντήσουμε και όχι για να συναισθανθούμε. Βιαζόμαστε να καθοδηγήσουμε τον άλλον με προτροπές τύπου ”κάνε αυτό” ή ”κάνε εκείνο”. Ένας άνθρωπος όταν απευθύνεται σε εμάς, προσπαθεί εκείνη τη στιγμή να αισθανθεί μία λύτρωση, όχι να καθοδηγηθεί.

Ένα χαμόγελο, μία αγκαλιά, η βεβαίωση πως ”οτιδήποτε και αν χρειαστείς θα είμαι εδώ”, λυτρώνουν έναν άνθρωπο περισσότερο από καθοδηγήσεις.