Οι πρώτοι μεταμνημονιακοί περίπατοι.

Γιατί τα Μνημόνια πήγαιναν με τους πάτους.

Των παπουτσιών και άλλων τινών.

Πόσες σόλες λιώσαμε 8 χρόνια, δεν θα το γράψει η ιστορία.

Τι περισπούδαστες σαχλαμάρες ακούσαμε και διαβάσαμε επίσης δεν θα το αναφέρει.

Τι θερμοκήπιο ανοησίας και ακραίων φωνών υπήρξε, ίσως βρει μια υποσημείωση.

Πρέπει να είναι κανείς πωρωμένος ή στρατευμένος για να μην παραδεχτεί πως πρόκειται για μια πολύ θετική εξέλιξη.

Πολύ αργά, με απίστευτες παλινωδίες, με αλλεπάλληλες σαχλαμάρες οκτώ ετών, αλλά βγήκαμε.

Αν όμως κάποιος θεωρεί πως όλα λύθηκαν ή πως τα πράγματα βαίνουν καλώς θα πρέπει να είναι ανόητος. Ή υπερβολικά αισιόδοξος. Ιδιότητες που πολλές φορές συμπίπτουν.

Να το πούμε απλά. Τα ελληνικά δημοσιονομικά βγήκαν από την εντατική. Από την εξορία των Μνημονίων. Στην εξορία που μας έστειλαν οι εταίροι μας για μη “μολυνθούν”, να μην τους μεταδώσουμε την κρίση. Και μας μετέδωσαν αυτοί τον πολύ επικίνδυνο ιό του Δυτικού “Φίλου”.

Που αν σε βρει σε χάλια κατάσταση σε στέλνει αδιάβαστο. Αν είσαι σε φόρμα σε αποχαυνώνει.

Τελείωσε το «πείραμα» των Προγραμμάτων Διάσωσης. Που τόση διάσωση ούτε στον στρατιώτη Ράιαν δεν έπαιξε.

Σαν κινηματογραφική ταινία με αποτυχημένα σίκουελ. Διότι αν το 2012 ήταν αδύνατο να έχουμε βγει, χάθηκε η ευκαιρία του 2015 στο βωμό της διαπραγμάτευσης. Αλλά έστω κι έτσι, «κάλλιο αργά παρά ποτέ».

Η τραγωδία στο Μάτι έκοψε κάθε φόρα πανηγυρισμών. Μια τραγωδία που συμπύκνωσε όλες τις παθογένειες σε ένα απόγευμα. Και σε μια συνέντευξη.

Πάμε λοιπόν για τα πρώτα μεταμνημονιακά βήματα. Και όπως ένας πολυτραυματίας θέλει το χρόνο του μόλις βγει από την εντατική, έτσι κι εμείς.

Σιγά-σιγά, με υπομονή και καρτερία. Το 2019 θα είναι εκλογικό έτος, κάτι που πάντα δημιουργεί αναβολές, αλλά και ελπίδες. Συνήθως φρούδες.

Η οικονομία όμως έχει τους δικούς της κύκλους, που σπάνια ταυτίζονται με τους εκλογικούς.

Και τα δικά της καπρίτσια. Πάνω που νομίζεις πως ήλθε η ανατολή, ξαναζείς ακόμη μια δύση. Και πάλι σκοτάδι. Και πάλι τούνελ. Και πάλι (μάταιη) αναζήτηση του φωτός. Και πάλι κουπί. Ή κολύμπι. Ανάλογα το χάλι. Το είδαμε το έργο. Ξανά και ξανά.

Κι αν ορισμένοι μόλις τρεις μέρες μετά την τυπική έξοδο μιλούν για «λελογισμένες αυξήσεις στον κατώτατο μισθό», δείχνουν πως δεν έχουν καμία επαφή ούτε με το μισθό ούτε με την πραγματικότητα του κατώτατου. Οι «ανώτατοι»…