To … προπατορικό μνημονιακό ερώτημα είναι το εξής: γινόταν αλλιώς ή το μνημόνιο ήταν μονόδρομος;

Του Ειδικού Συνεργάτη

Κι αν η παρούσα μνημονιακή κυβέρνηση απέδειξε (ενδεχομένως δια της διαπραγματευτικής ήττας παρά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος) την πεπατημένη των μνημονιακών κυβερνήσεων  το όλο θέμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο έχει κλείσει εκείνο το μήνα στο Προεδρικό μέγαρο της Σύσκεψης των Πολιτικών Αρχηγών, από την οποία κανείς δεν τήρησε τις πολιτικές συμφωνίες για εθνική συναίνεση, που οι πιο ψύχραιμοι σε μια έκλαμψη ευφυΐας πρόβαλλαν, κι έτσι όλα τελείωσαν εφ’ άπαξ με την ψήφο των 270 βουλευτών για το 3ο μνημόνιο που έπρεπε να τηρηθεί (και τηρήθηκε) από την κυβέρνηση και όχι από την αντιπολίτευση που το ψήφισε και … βγήκε στο κλαρί.

Άρα ναι φτάσαμε στα μνημόνια μετά τις Κυβερνήσεις Σημίτη & Κ. Καραμανλή, αλλά όχι μόνο από αυτούς: και από τους τοτε πολιτικούς που σήμερα διεκδικούν ( με το πολιτικό πλυντήριο του ΣΥΡΙΖΑ) να επανέλθουν στην καρέκλα.

Και είναι τόση η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ που όλοι ξεχνούν ποιοι μας έφεραν ως εδώ και προσδοκούν από άλλη (μη νεοδημοκρατικοποσοκική) κατεύθυνση εκδίκηση στην “προδοσία” εκείνου του εξάμηνου, που όμως τον Σεπτέμβριο 2015 ψήφισαν ξανά  ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει το μνημόνιο, επειδή τότε θυμόντουσαν ακόμη  ποιοι μας έφεραν στα μνημόνια και είναι ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια ανίκανα πρόσωπα που ζητούν πάλι την ψήφο. Και θα την πάρουν…

Η πολιτική πρόταση της μετά-μνημονιακης πολιτικής ενότητας από εκείνο το καλοκαίρι παραμένει όνειρο θερινής νυκτός.