Τα  Μνημόνια  ήταν μια κάποια λύσις, θα πουν πολλοί όλα αυτά τα χρόνια παραδεχόμενοι έτσι την ανεπάρκεια των προ κρίσης Κυβερνήσεων, αλλά και του συνόλου του πολιτικού κόσμου να διαχειριστεί με αξιοπιστία τα οικονομικά της χώρας. Την οποία διαχείριση εκχωρούν έτσι στην τρόικα που έγινε Κουαρτέτο και πιο κυριλέ Θεσμοί…

Τα Μνημόνια όμως υπήρξαν η πρακτική πλευρά μιας άνευ προηγουμένου εμπλοκής των ξένων στα ελληνικά πράγματα, ένας ανελέητος οικονομικός έλεγχος, που δεν άντεξε στον πειρασμό να χαλιναγωγήσει και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, ενώ παράλληλα δεν έλειψαν και οι ταξικές διευθετήσεις κατά την εφαρμογή του.

Κανείς δεν επιχειρηματολόγησε με επάρκεια πχ για τη σχέση των δημοσιονομικών με τους  μισθούς του ιδιωτικού τομέα.

Όποιο κομμάτι της δημόσιας περιουσίας έβρισκε αγοραστή, πουλήθηκε, αφού προηγουμένως είχε απαξιωθεί..

Τα Μνημόνια υπήρξαν καταστροφικά για την παραγωγική βάση, έφτασαν στα όρια της την τραπεζική πίστη, μείωσαν τα εισοδήματα στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ενώ αύξησαν κατακόρυφα άμεσους και έμμεσους φόρους.

Η πιο σημαντική μακροπρόθεσμη επίπτωσή τους όμως αφορά στη μαζική φυγή νέων Ελλήνων και Ελληνίδων στο εξωτερικό, επιστημόνων κυρίως αλλά όχι μόνο.

Η ανάσχεση αυτού του κύματος φυγής, θα είναι το πρώτο μεγάλο στοίχημα στη μεταμνημονιακή εποχή.

Γιατί οι συνέπειες του Μνημονίου ασφαλώς και δεν σταματούν την 21^η Αυγούστου. Η βασικότερη συζήτηση που γίνεται αφορά την εκ νέου περικοπή των συντάξεων την 1 1.2019.  Είναι ίσως μια «φόρμουλα» για να μην θέτει κανείς ατζέντα παροχών.

Ο πολιτικός τετραετής κύκλος θα μοιράσει κάποια εφάπαξ επιδόματα, πάντα σε συνεννόηση με τους Θεσμούς, οι οποίοι «δεν εγκαταλείπουν την Ελλάδα».

Η επιτήρηση συνεχίζεται, πιο διακριτική αλλά το ίδιο στενή.

Χωρίς προαπαιτούμενα και δάνεια, αλλά με σαφείς νουθεσίες για μεταρρυθμίσεις και όχι μόνο.  Με καρότο και αν χρειαστεί μαστίγιο.

Και σε τι ακριβώς ελπίζουμε;

Στο να δούμε την άρση των μνημονιακών επιπτώσεων μετά από 2-3 χρόνια, υπό την προϋπόθεση ότι βγαίνουμε κανονικά στις αγορές και δανειζόμαστε για να εξυπηρετήσουμε το χρέος, ενώ παράλληλα θα αποφευχθεί μια παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία μπορεί να μας περιπλέξει στη δίνη της για μία ακόμη φορά…

Και βασικά ελπίζουμε σε κάποιους θετικούς, συγκυριακούς και αστάθμητους παράγοντες που θα δώσουν πνοή στην οικονομία και θα φέρουν την περιβόητη ανάπτυξη, η οποία και θα αφορά τους πολλούς, όχι μόνο τους λίγους.