Ένας άνθρωπος μία ημέρα, προσπαθούσε να επισκεφτεί μία περιοχή, αλλά χάθηκε κατά τη διάρκεια  της διαδρομής και δεν ήξερε ποιο δρόμο να πάρει. Αποφάσισε τότε, να ρωτήσει έναν περαστικό.

-Μήπως γνωρίζετε αυτή τη συγκεκριμένη οδό;

Ο περαστικός κοντοστάθηκε και αποκρίθηκε:

-Νομίζω πως πρέπει να ακολουθήσετε αυτό το δρόμο.

-Είστε σίγουρος; ρώτησε ξανά εκείνος.

-Κοιτάξτε να δείτε, σίγουρος δεν μπορώ να είμαι απόλυτα. Νομίζω όμως πως η διεύθυνση που ζητάτε είναι προς τα εκεί. Δε θα ήθελα να σας δώσω μία πληροφορία για σίγουρη, αν δεν είμαι βέβαιος πως ισχύει.

Η αμφιβολία είχε κάνει τον άνθρωπο να μην ξέρει τι να πιστέψει. Αποφάσισαν τότε, επειδή και ο περαστικός ήθελε να τον βοηθήσει, να ρωτήσουν και άλλους ανθρώπους ώστε να σιγουρευτούν.

-Για να είμαι ειλικρινής, είπε και ένας τρίτος περαστικός, δε γνωρίζω ούτε και εγώ το δρόμο που αναζητάτε. Έχω τη αμυδρή εντύπωση πως μπορεί να είναι προς τα εκεί, αλλά δε μπορώ να σας πάρω στο λαιμό μου.

Ο άνθρωπος είχε απογοητευτεί, δε γνώριζε ποια είναι η αλήθεια, μέσα του είχε ένα σωρό αμφιβολίες.

Ξαφνικά όμως, ο πρώτος περαστικός του απάντησε.

-Τώρα μόλις θυμήθηκα, ο δρόμος αυτός που σας είπα στην αρχή είναι ο σωστός! Δε γνωρίζω γιατί αλλά δεν μπορούσαν να τον θυμηθώ εξαρχής. Λυπάμαι που σας έκανα να αμφιβάλετε, έστω και για λίγο.

-Δεν πειράζει που με κάνατε να αμφιβάλλω, απάντησε ο άνθρωπος. Στο τέλος αποδείχθηκε ότι κάνατε λάθος.

Πολλές φορές, αφήνουμε τους άλλους να μας γεμίζουν με αμφιβολίες για εμάς. Ωστόσο, η γνώμη του άλλου δεν πρέπει να κρίνεται πάντοτε ως αλάνθαστη ή τέλεια. Ούτε ο πρώτος περαστικός ήταν σίγουρος για ένα γεγονός που τελικά ήταν πραγματικότητα.

Έτσι, η κρίση των άλλων για εμάς, την προσωπικότητα ή την αξία μας  μπορεί να είναι λανθασμένη. Το σημαντικό είναι εμείς να είμαστε σίγουροι για εμάς, η γνώμη του κάθε ‘’περαστικού’’ από τη ζωή μας είναι περιττή για να αναλωνόμαστε διαρκώς σε αυτή και να την υπολογίζουμε τόσο.

Στο ταξίδι της ζωής μας σημασία έχει τι πιστεύουμε εμείς για εμάς.