Όταν ο Γιάννης Ξανθούλης έγραφε το καταπληκτικό του μυθιστόρημα «ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας» αδυνατούσε να φανταστεί πως θα ερχόταν η στιγμή που θα κυριολεκτούσε.

Άλλωστε το βιβλίο του πραγματεύεται αλλοτινές εποχές και περιστατικά:

«Tο ταραγμένο καλοκαίρι του 1974, η μεταπολίτευση κι εμείς.
Eμείς ολομόναχοι στον έρωτα, στη ζωή, στο θάνατο και στους μεγάλους αποχαιρετισμούς. Tότε που ήμασταν ακόμη νέοι, αλλά έπρεπε να αποκτήσουμε γρήγορα τη σοφία των δοκιμασμένων – και περισσότερο εγώ που, όπως έλεγε και η Φανή, κυνηγούσα τα φαντάσματα της αγάπης μέσα στα παραμύθια μιας ένοχης αθωότητας… Mα δε γινόταν ν’ απαρνηθώ τη ζωή μου στο άψε σβήσε, τόσο γρήγορα, με το πρόσχημα της ενηλικίωσης. Kι εξάλλου ήθελα να ζήσω το δράμα αυτής της περίφημης «ενηλικίωσης» σ’ όλη του την έκταση, για να μάθω, επιτέλους, ποιο ήταν το άλλοθι για τόσα «συναισθηματικά τιμήματα».
Kάποτε, όμως, άρχισα να μεγαλώνω πραγματικά και μόνο τότε ταξινόμησα εκείνες τις σκόρπιες μέρες του «Xάρτινου Σεπτέμβρη», που πέρασε κι έφυγε μέσα απ’ τα πιο λαμπερά καλοκαίρια μας, λογαριάζοντάς τον σαν μήνα του φθινοπώρου από συνήθεια ημερολογιακή…».

Για να έλθουμε στα σύγχρονα και στην εποχή μας, πόση δοκιμασμένη σοφία μας διέσωσε;

Ποιες λογικές διέσωσαν κάτι περισσότερο από αυτά που έσωσε το ένστικτο του καθενός;

Πόσα τελικά λαμπερά καλοκαίρια περάσαμε;

Κι ήταν αυτά τα τελευταία ή υπάρχουν κι άλλα κρυμμένα στο νεφέλωμα που συνηθίσαμε να ονομάζουμε μέλλον, αλλά στην ουσία και κατά τον μεγαλύτερο βαθμό είναι η προβολή των ενεργειών του παρόντος;

Κι είναι στα αλήθεια ένας φθινοπωρινός μήνας, ή το τέλος των προσδοκιών του μεγάλου ελληνικού καλοκαιριού;

Οι πιο ψύχραιμοι τελικά είναι αυτοί που δεν εγκατέλειψαν τις εστίες τους ούτε για μια μέρα.

Αυτοί που έζησαν τον Αύγουστο της εγκαταλελειμμένης πόλης, τον Αύγουστο των “φαντασμάτων” και των απόκληρων, που κυκλοφορούν στις γειτονιές, απελευθερωμένοι από τα σχόλια των ασήμαντων άλλων.

«Καλό χειμώνα» και «καλό Φθινόπωρο» ακούς διαρκώς, αν και η πιο ορθή ευχή θα ήταν «καλή σεζόν στην πόλη» και η ακόμη καλύτερη «μακάρι να μπορούμε και του χρόνου να πάμε κάπου λίγες μέρες διακοπές».

Διότι καλό είναι κάθε success story (τονώνει την ψυχολογία) αλλά οι πολλοί επιβιώνουν, δεν ζουν.

Οι περισσότεροι ψάχνουν τις λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν και διυλίζουν τα προβλήματα στις σιγανές συζητήσεις των μπαλκονιών.

Η πόλη που αισιοδοξούσε, ξεσάλωνε και έταζε καλύτερες ζωές στους εσωτερικούς μετανάστες και τους απογόνους τους δεν υπάρχει πια.

Η αγροτική Ελλάδα στέκει καλύτερα στα πόδια της. Τραυματισμένη μεν, αλλά με ένα πιάτο φαγητό για όλους, ακόμη και τους άπορους.

Όμως παντού ο Σεπτέμβρης πάνω από όλα είναι χάρτινος, καθώς αμέτρητοι τόνοι χαρτιού σε τετράδια, μπλοκ και λοιπά θα αγοραστούν για να γραφούν, μουτζουρωθούν, σκιστούν από τα παιδιά που «πρέπει να πάνε σχολείο».

Κι είναι ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας καθώς η σοφή ελληνική παροιμία λέει «ο πλούσιος με τα λεφτά του κι οι φτωχός  με τα παιδιά του».

Κι ας μην έχει λατινικά, μάλλον θα το αντέξουν τα παιδιά της θεωρητικής κατεύθυνσης της  Γ΄Λυκείου από του χρόνου.

Και προφανώς δεν θα πρωτοτυπήσουμε αν υποστηρίξουμε σθεναρά πως δεν υπάρχουν επιστήμες που κάνουν τα παιδιά αριστερά ή δεξιά. Υπάρχουν μόνο κολλημένα μυαλά.  Δημοσίων προσώπων, πολιτικών, δημοσιογραφούντων, πολλές φορές και διδασκόντων, αλλά αυτό είναι μια τεράστια συζήτηση, που φέρνει στη σέντρα την αξιολόγηση.

Πως επιλέγουμε αυτούς που τελικά θα μας εκπροσωπήσουν;

Αισθάνονται πως απευθύνονται σε νοήμονες ενήλικες ή σε κακομαθημένα παιδάρια;

Η επένδυση στον «χάρτινο Σεπτέμβρη» σμιλεύει χαρακτήρες και ψυχές. Ας δοθεί και κάτι παραπάνω. Θα παρθεί πίσω με χαμόγελα.

Το αέναο κυνήγι του  “κεραμιδιού πάνω από κεφάλι μας”  των πολλών ίππων στο δεξί μας πόδι και του SUV μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.

Κανείς δεν μπατίρισε από την αγορά σχολικών, κανένας πλειστηριασμός δεν έγινε για μια καινούργια σχολική τσάντα. Κι ας αγοράστηκε μέσω μια παραφουσκωμένης πιστωτικής κάρτας…