Σε ένα χωριό κάποτε, ζούσε μία γυναίκα η οποία είχε ένα ξεχωριστό γνώρισμα στο χαρακτήρα της: ήταν πάντοτε χαρούμενη, δεν επέτρεπε σε τίποτα να την καταβάλλει και να την αποθαρρύνει.

Όλοι οι κάτοικοι είχαν τα πάνω και τα κάτω στη διάθεσή τους, είχαν στιγμές που ήταν κακοδιάθετοι και γκρινιάρηδες; εκείνη πάντοτε χαμογελούσε, πάντοτε ήταν ευδιάθετη.

Αυτό της το γνώρισμα τους είχε δημιουργήσει μεγάλη περιέργεια; δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς μπορούσε να χαμογελάει πάντα.

Δεν μπορεί, θα ήταν αδύνατο να της έρχονται όλα ευνοϊκά; σίγουρα εμπόδια θα βρισκόντουσαν στο διάβα της.

Ήθελαν να μάθουν το μυστικό της, να αποκτήσουν και εκείνοι αυτή την τόσο αξιοζήλευτη ικανότητα του να μπορείς να γελάς πάντα, ό,τι και να σου έχει συμβεί.

Αποφάσισαν τότε όλοι μαζί μία μέρα, μαζί με τον επικεφαλής του χωριού, να πάνε όλοι μαζί στο σπίτι της και να τη ρωτήσουν.

Χτύπησαν την πόρτα και εκείνη τους άνοιξε χαμογελώντας.

-Τι θα θέλατε; τους ρώτησε.

-Θα θέλαμε να μας απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα που μας έχει απασχολήσει όλους μας πάρα πολύ. Θα θέλαμε να μας απαντήσεις σε αυτή την τόσο απλή ερώτηση: πώς καταφέρνεις να είσαι πάντα τόσο χαρούμενη και ευδιάθετη; Θα μπορούσες να μας πεις και εμάς το μυστικό σου;

Η γυναίκα χαμογέλασε και κοντοστάθηκε. Τότε, τους απάντησε.

-Ακούστε τι θα ήθελα να κάνετε. Θα ήθελα αύριο να έρθετε ξανά αυτή την ώρα και να μου φέρετε μαζί ένα σακί το οποίο μέσα θα είναι γεμάτο πούπουλα. Αυτό μόνο θα ήθελα.

Το αίτημά της παραξένεψε τους κατοίκους αλλά ήταν τόσο μεγάλη ήταν η περιέργειά τους, που στο τέλος δέχτηκαν.

Την επόμενη μέρα, χτύπησαν ξανά την πόρτα της και είχαν μαζί τους το σακί με τα πούπουλα.

-Χαίρομαι που το φέρατε, απάντησε εκείνη. Μπορείτε να το ανοίξετε και να αφήσετε όλα τα πούπουλα και να τα αφήσετε να χαθούν στον αέρα;

Το αίτημά της παραξένεψε ξανά τους κατοίκους, οι οποίοι όμως υπάκουσαν ξανά στην επιθυμία της. Άφησαν τα πούπουλα να ξεχυθούν στον αέρα, εκείνα χάθηκαν μέσα στον κόσμο και χάθηκαν από τα μάτια των κατοίκων.

-Έτσι είναι και οι στεναχώριες μας, απάντησε εκείνη. Μπορεί να έρχονται και να μας γεμίζουν το ‘’μέσα’’ μας, αλλά αν τις αφήσουμε να μας κυριεύσουν, τότε μας πνίγουν. Αυτό που κάνω εγώ, είναι να τις αφήνω να φεύγουν και να χάνονται, χωρίς να τις ‘’θάβω’’ μέσα μου, δεν το αφήνω να γίνει “πίσσα”.