Περί  Σκοπίων και άλλων δεινών…

Έγινε λοιπόν το περίφημο δημοψήφισμα. Όσοι ήθελαν τη συμφωνία, πήγαν να ψηφίσουν, οι υπόλοιποι απείχαν.

Το θέμα καταρχάς δεν είναι τι λέει ο Ζάεφ, η Αθήνα, του Καμμένου η Ραφήνα και όλοι οι δημοσιολογούντες.

Το καίριο είναι πως ο διεθνής παράγων χαιρέτισε το αποτέλεσμα. Οι ευρωατλαντικοί θεσμοί (θέλουν να) βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο: η συμφωνία των Πρεσπών πέρασε με 90 φεύγα τοις εκατό!

Διότι έχουν καταλάβει καλά πως στα Βαλκάνια άκρη δεν βρίσκεται και ούτε είχαν κάποια πρόθεση να ξετυλίξουν το εθνοτικό κουβάρι στο κέντρο της χερσονήσου του Αίμου. Τα συμφέροντά τους θέλουν να διασφαλίσουν. Τα βαφτίζουν «ειρήνη και ασφάλεια στην περιοχή».

Η ρωσική πλευρά από την πλευρά της φαίνεται πως έπαιξε αντάρτικο: με πολλούς λογαριασμούς κοινωνικής δικτύωσης και ποιος ξέρει με ποια και πόσα άλλα μέσα προπαγάνδισε την αποχή από το δημοψήφισμα.

Βρήκε γόνιμο έδαφος διότι ο Βαλκάνιος είναι καχύποπτος από τη φύση του: βλέποντας την παρέλαση (Μέρκελ, Στόλτενμπεργκ, Κουρτς κτλ) υπέρ της συμφωνίας, σου λέει δεν μπορεί κάποιο λάκκο έχει η φάβα!

Διαισθάνθηκαν πως το δημοψήφισμα αφορά κάτι πολύ περισσότερο από το ονοματολογικό, που ασφαλώς αφορά μόνο εμάς και αυτούς: για τους άλλους είναι εργαλείο, είναι μοχλός πίεσης, αλλά παραμένει άνευ ουσίας.

Η σκοπιανή αντιπολίτευση κινήθηκε έξυπνα, μη δεχόμενη να παίξει στο γήπεδο που όρισε ο Ζάεφ. Τον άφησε να πάρει το ματς στα χαρτιά.

Προκύπτουν πολλά ωραία συμπεράσματα από το δημοψήφισμα: η συμφωνία δεν έχει τη λαϊκή στήριξη που θα επιθυμούσαν τόσο η ελληνική, όσο και η σκοπιανή πλευρά. Οι κύριοι Τσίπρας και Ζάεφ μπορεί να τα βρήκαν, η λύση τους όμως συναντά πολλές αντιστάσεις: σφοδρή στην Ελλάδα αλλά και στα Σκόπια.

Κατέρρευσε ακόμη μια αυταπάτη της κυβερνώσας Αριστεράς: αυτή που διατράνωνε πως το ζήτημα των Σκοπίων ήταν κατεξοχήν προϊόν εθνικιστικής έξαρσης στην Ελλάδα!

Όμως η πραγματικότητα δείχνει πως ο αλυτρωτισμός και ο εθνικισμός στα Σκόπια καλά κρατεί: για την ακρίβεια δεν παίρνουν χαμπάρι τίποτα!

Αλήθεια που ήταν οι “Μακεδόνες” των Σκοπίων όταν πολεμούσαμε με Τούρκους και Βουλγάρους και συμμάχους τους Σέρβους για την περιοχή;

Πριν 100 χρόνια λέμε, όχι πριν τα Γαυγάμηλα…

Δεν πάν να υποστηρίζουν και να δέχονται όλοι οι σοβαροί αναλυτές πως σχεδόν το σύνολο της αρχαίας Μακεδονίας  βρίσκεται στα εδάφη της σημερινής Ελλάδας (αν είχε χρόνο και δεν στρεφόταν ο ελληνικός στρατός ανατολικά στους Βαλκανικούς για να διασφαλίσει τη Θεσσαλονίκη θα ήταν και το Μοναστήρι και η Αχρίδα εντός των ελληνικών συνόρων, περιοχές με ελληνική πληθυσμιακή πλειοψηφία στις αρχές του περασμένου αιώνα).

Το επιχείρημα περί «γεωγραφικής Μακεδονίας» αποδεικνύεται πως ήταν ένα τμήμα της προπαγάνδας της Βουλγαρικής Εξαρχίας , που παράγγελνε και τους αντίστοιχους χάρτες!

Η «γεωγραφική Μακεδονία» δεν υπήρξε ποτέ. Κατά την Οθωμανική περίοδο δεν υπήρχε ούτε γεωγραφικά, ούτε διοικητικά.

Άρα η πονηριά του Τίτο είναι αυτή που δημιούργησε το σύνθετο πρόβλημα από το 1945 και προσπαθούν να επιλύσουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1991 και εντεύθεν.

Ουσιαστικά τα Σκόπια θεωρούν πως έχουν εξασφαλίσει το όνομα (που ξέρουν καλά πως δεν τους ανήκει) μιας και το σφετερίζονται από το 1945. Κάτι σαν χρησικτησία δηλαδή…

Ενώ είναι προβληματικό και το επιχείρημα πως με το FYROM έχουμε αποδεχτεί το “Μακεδονία” στο όνομά τους.  Το FYROM αντανακλά την ιστορική πραγματικότητα 1945-1990 και μόνο, που προέκυψε από τον μεταπολεμικό συσχετισμό δυνάμεων στη Βαλκανική.

Η Ελλάδα οφείλει να κινηθεί έξυπνα, να διασφαλίσει τα συμφέροντά της και τελικά να μη δώσει το όνομα σε καμιά μορφή, ούτε αμιγή, ούτε επιθετικού προσδιορισμού, ούτε τίποτα.

Διότι είναι περίπου βέβαιο πως μακροπρόθεσμα θα το βρει μπροστά της. Αν κινηθεί βραχυπρόθεσμα και με τις ευλογίες των συμμάχων, αν απλά ακολουθήσουμε τις επιταγές τους, θα έχουμε κάνει ακόμη ένα λάθος.

Όπως μεταπολεμικά που η Δύση δεν ήθελε να κοντραριστεί με τον Τίτο και κάναμε «γαργάρα» τη «Δημοκρατία» που φύτεψε στα βόρεια σύνορά μας.

Άρα το πρόβλημα των Σκοπίων για την Ελλάδα έχει στην πραγματικότητα δύο όψεις: να μπορέσει να ελιχθεί η ελληνική πλευρά και να υπηρετήσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά της. Για να γίνει αυτό πράξη, θα πρέπει να συμβεί κάτι ακόμη πιο απίθανο: να φύγει το Σκοπιανό από τη μικροπολιτική εκμετάλλευση, να μην αποτελέσει θέμα για τις επερχόμενες εκλογές.

Διότι όσο μπλέκουμε τα εθνικά θέματα με τον πολιτικό κύκλο και την κομματική αντιπαράθεση, τόσο αντιγράφουμε σε πολιτικές συνήθειες –όσο κι αν δεν μας αρέσει-  τους Σκοπιανούς, τόσο «συγγενεύουμε» με τους Βαλκάνιους και όχι  με τους Δυτικούς…