Θέλω να έρθεις αργά τη νύχτα, όταν δε θα σε βλέπει κανείς και θα είσαι ορατός μόνο στα δικά μου μάτια. Και θα πέσω με ορμή στην αγκαλιά σου, θα σε φιλήσω και θα κρυφτώ μέσα στα μαλλιά σου. Θα σε αγκαλιάσω και θα αφήσω να εκδηλωθούν όλα τα έντονα συναισθήματα που βιώνω μήνες ολόκληρους.

Θα θέλεις να μου εξηγήσεις πού βρισκόσουν όλους αυτούς τους μήνες και εγώ δε θα σε αφήνω; δε θέλω να μου δώσεις εξηγήσεις, μου αρκεί που επέστρεψες. Δε θα ενδιέφερε να μου πεις κάτι, να δικαιολογηθείς. Δεν είναι η ώρα έτσι και αλλιώς κατάλληλη για απολογίες.

Έχω να σου πω έτσι και αλλιώς τόσα πολλά. Νύχτες που έμεινα άυπνη  με τη σκέψη σου, νύχτες που σκεφτόμουν την επιστροφή σου. Το πόσες ώρες σκεπτόμενη πώς θα αισθανόμουν αν σε έβλεπα ξανά μπροστά μου, μετά από τόσους μήνες.

Από τα μάτια θα κυλάνε πια δάκρυα χαράς, αδιαφορώντας για το αν θα σκεφτείς πως είμαι αδύναμη ή ευαίσθητη. Μακάρι να το σκεφτείς…

Καλύτερα να σου δείξω όλες τις αμφιβολίες και τα συναισθήματά μου γυμνά με την αλήθεια του, παρά να κρυφτώ από φόβο πίσω από αυτά.

Θα σου έδειχνα πόσο θα ήθελα να είμαι μαζί σου ξανά μετά από τόσο καιρό. Πόσο θα λαχταρούσα ένα σου φιλί ξανά – όχι, τα χείλη δεν έχουν ξεχάσει…

Δεν μπόρεσα να σε μισήσω, ούτε να σε ξεχάσω. Ποτέ. Με το μυαλό μου ίσως και να προσπαθούσα, αλλά η καρδιά έχει τους δικούς τους νόμους που εκείνο δεν μπορεί να ελέγξει. Μη με περνάς για αδύναμη, είμαι περισσότερο δυνατή επειδή μπροστά σου φανερώνομαι χωρίς φόβους, ενοχές και πάθη.

Θα ήθελα να μη με βλέπει κανείς όταν μπροστά σου θα φανερώνω μία-μία όλες τις αδύναμες πλευρές μου και όταν στα χέρια σου θα αφήνομαι.

Όταν θα έρθεις να με βρεις, όλα αυτά θα γίνουν…