Είναι σαφές μόνο να συγκρίνει κανείς τους δύο χάρτες (αριστερά με 6 μίλια, δεξιά με 12), πως με την επέκταση στα 12 μίλια το Αιγαίο γίνεται μια ελληνική θάλασσα (δικαίωμα αστυνόμευσης), ενώ ακολουθείται η μέση γραμμή στα σύνορα των νησιών με τις μικρασιατικές ακτές.

Υπάρχει η άποψη πως η απόφαση για την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης από τους Οθωνούς έως τα Αντικύθηρα, εμμέσως υποστηρίζει τους ισχυρισμούς της Άγκυρας ότι στο Αιγαίο υπάρχουν ειδικές συνθήκες, πως πρόκειται για κλειστή και ημίκλειστη θάλασσα.

Αυτή η επιχειρηματολογία βρίσκεται για δεκαετίες στην καρδιά των εσωτερικών αναλύσεων.  Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια με την ίδια γκάμα  πολιτικών προβληματισμών στο ΥΠΕΞ.

Η αναβολή ήτοι η διαιώνιση μιας φοβικής κατάστασης ήταν πάντα η “λύση”.

Το ζήτημα ποτέ δεν ήταν το ΑΝ θα πάμε στα 12 μίλια αλλά το ΠΩΣ και το ΠΟΤΕ. Έγινε επιτέλους μια επιλογή. Θα μπορούσε να ήταν η άλλη; Ίσως… Αλλά έγινε. Αυτό έχει πια σημασία και όχι αν γίνει συνολικά ή σταδιακά.

Το εσωτερικό μέτωπο πρέπει να παραμείνει αρραγές, αν η Κυβέρνηση έχει αποφασίσει την επέκταση των χωρικών μας υδάτων.

Αν όμως απλά επρόκειτο για μια «φωτοβολίδα» Κοτζιά για να διανθίσει την αποχώρησή του, επικαλούμενος μια προεργασία (από τις πολλές που υπάρχουν για διάφορα ακανθώδη θέματα στα Υπουργεία), αν πρόκειται για μια παράθεση σεναρίου χωρίς να υπάρξει συνέχεια, τότε η Αντιπολίτευση θα βρει χώρο για μια σκληρή κριτική και αντιπαράθεση.

Πολύ περισσότερο αν η αναφορά στο διαχρονικό ζήτημα της επέκτασης στα 12 μίλια, έγινε για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για τη «Βόρεια Μακεδονία» που δημιουργείται βορειότερα της ιστορικής, της σύγχρονης, της μόνης αληθινής Ελληνικής Μακεδονίας.

Γιατί γιια τα Σκόπια οι ευλογίες των συμμάχων είναι καθημερινές , οι παρεμβάσεις έντονες, ο οδικός χάρτης δεδομένος.

Για τα 12 μίλια;