Ξυπνούσε κάθε πρωί και κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέφτη.

Ένας τυπικός, ένας “μέσος” άνθρωπος ήταν, με τις καθημερινές υποχρεώσεις ενός απλού εργαζόμενου σκληρά ατόμου. Όμως, μέσα του, η ψυχή του είχε κενά.

Δεν αισθανόταν καλά με τον εαυτό του, αισθανόταν μία βαθιά και αδιαπέραστη μοναξιά να τον πνίγει σαν θηλιά.

Έκανε φίλους, γνώριζε ερωμένες, προσπαθούσε να έρθει κοντά σε συναδέλφους για να δημιουργήσει σχέσεις ανθρώπινες και βαθιά αληθινές.

Άλλαζε τον εαυτό του, ντυνόταν και ξαναντυνόταν, προσπαθούσε διαρκώς να αρέσει και να ακούει μόνοι επαίνους. Κοιταζόταν στον καθρέφτη, θεωρούσε πως εκείνη τη στιγμή έχει γίνει ο καλύτερος, αλλά στο τέλος βίωνε απογοητεύσεις.

Όλες του οι σχέσεις σε αποτυχία κατέληγαν, είχε αποξενωθεί τόσο πολύ από αυτό που ήταν στην πραγματικότητα, σε βαθμό που δεν μπορούσε να οικοδομήσει αληθινές σχέσεις οι οποίες θα μπορέσουν να αντέξουν στο χρόνο.

Κοιτούσε τον καθρέφτη καθημερινά. Η ίδια συμπεριφορά κάθε μέρα, χωρίς αλλαγή. Πήγαιναν βέβαια καλά τα οικονομικά και η δουλειά του; έστρεφε εκεί όλη του την προσοχή, προσπαθώντας να αισθανθεί γεμάτος και πλήρης.

Προσπαθούσε διακαώς να βρει τον άνθρωπο που θα άλλαζε τη ζωή του. Τόσες γνωριμίες, τόσα όμορφα βράδια, τόσα χαμόγελα. Και στο τέλος, σιωπή. Όλα τελείωναν ξαφνικά.

Γιατί συνέβαινε αυτό; Δεν μπορούσε ο ήρωας της ιστορίας μας να καταλάβει το λόγο που η ζωή του δεν άλλαζε. Προσπαθούσε, ξαναπροσπαθούσε, έβαζε νέες σχέσεις στη ζωή του, προσπαθούσε να φέρει κοντά του ανθρώπους και να αισθανθεί ευτυχισμένος και πλήρης.

Δεν κατάλαβε  όμως το σημαντικότερο μάθημα: πως ο άνθρωπος που χρειάζεσαι για να αλλάξει η ζωή σου, είσαι εσύ ο ίδιος. Μόνο όταν γίνεις ο εαυτός του χωρίς να προσπαθείς να γίνεις ο αρεστός “άλλος”, μόνο τότε θα έρθουν οι ταιριαστοί άνθρωποι κοντά σου.

Ο ήρωας της ιστορίας μας δεν το κατάλαβε. Δεν αντίκρισε στον εαυτό του την πραγματική μορφή του, τη μοναδική που χρειαζόταν για να αλλάξει η ζωή του.

Δεν είδε μέσα από τον καθρέφτη τον αληθινό εαυτό του.