Όταν ανέλαβε ο Σκίμπε το 2015 λανσαρίστηκε ως ο νέος Ρεχάγκελ, ως ο νέος Γερμανός που θα οδηγήσει την Εθνική Ομάδα σε τελικές φάσεις, αυτός που θα αναβαθμίσει την ομάδα και θα προσφέρει συγκινήσεις.

Τρία χρόνια μετά η μετριότητα και οι αρετές κάποιων παικτών δεν φτάνουν για να κρύψουν τη γύμνια.

Φεύγει ο Παπασταθόπουλος με τραυματισμό στο ημίχρονο και η άμυνα χορεύει τσάμικο, η κακή βραδιά του Φορτούνη συμπαρασύρει και Πέλκα, Μπακασέτα, ενώ έπαιξε και ο Μήτρογλου για όσους δεν το κατάλαβαν.

Η Εθνική δεν έχει κανένα σχέδιο, παίζει πολύ στατικά, στο όριο της αγγαρείας. Έπρεπε να μπει ο Χριστοδουλόπουλος για να δούμε μια ατομική ενέργεια, έπρεπε να μπει ο Κουλούρης για να δούμε ένα σουτ της προκοπής προς την αντίπαλη εστία.

Ο Σκίμπε απέτυχε να πάει την ομάδα στο Μουντιάλ και έπρεπε να φύγει. Έμεινε γιατί την πήγε στα μπαράζ ή γιατί βαρεθήκαμε να ψάχνουμε αντικαταστάτη;

Έτσι κι αλλιώς οι κλήσεις δεν είναι τύπου Ρεχάγκελ ή Σάντος. Η πρόθεση δεν είναι πια να φτιαχτεί μια ομάδα με λογική.

Ο Σκίμπε έμαθε πως πρέπει να κρατά ισορροπίες. Φορτούνης, Πέλκας και Μπακασέτας ξεκινούν για να μη γκρινιάζει κανείς μεγάλος. Δεν χωράνε στην ίδια εντεκάδα, ούτε στο FIFA 2018.

Ο Ζέκα ελληνοποιήθηκε για να τρέχει και για τους άλλους μέσους. Μια ομάδα που παίζει σε τόσο αργό τέμπο που δεν γίνεται να συγκριθεί καν με την αρμάδα του Ρεχάγκελ.

Ο Όθωνας έφτιαξε μια ομάδα, παίρνοντας αυτούς που θα έκαναν μια καλή ομάδα, που θα μπορούσαν να παίξουν μαζί, όχι τους καλύτερους. Ο Γεωργάτος τελείωσε νωρίς, ο Κωνσταντινίδης στη συνέχεια, ο Τσιάρτας γινόταν αλλαγή και στο 30΄όταν δεν άρεσε στον κόουτς ότι δεν μάρκαρε.

Ο Καψής ήταν σημαντικός μόνο για την Εθνική του Ρεχάγκελ, ο Βρύζας ομοίως, ο Χαριστέας έγραψε μόνο στην Εθνική ιστορία.

Ο Σκίμπε φταίει και φεύγει γιατί δεν μπόρεσε να φτιάξει μια ομάδα να έχει διάθεση να παίζει ποδόσφαιρο, τα αποτελέσματα θα ερχόντουσαν.

Η Εθνική μετά τους Ρεχάγκελ και Σάντος ξανάγινε αγγαρεία, αλλά και τρόπος να αυξάνουν τις μετοχές τους οι νεαροί των μεγάλων ομάδων.

Ο Ρανιέρι έφυγε από την Εθνική και έκανε το θαύμα με τη Λέστερ.

Κάπου δεν φταίνε μόνο οι προπονητές, αλλά το συνολικό κλίμα, η διάθεση για προσφορά στην Εθνική.

Ο Ρεχάγκελ δεν άκουγε κανέναν, δεν διάβαζε εφημερίδες, έμενε στο εξωτερικό, σπάνια έβλεπε ελληνικό πρωτάθλημα, έφτιαξε το θερμοκήπιο του και έκανε μόνο υπερβάσεις.

Διότι ην ίδια στιγμή που η Εθνική ξεφτιλιζόταν στη Φινλανδία (εκεί που δεν έχασε ούτε ο Ρανιέρι) οι Άγγλοι νικούσαν τους Ισπανούς μέσα στην έδρα τους, θυμίζοντάς μας τον αξεπέραστο Ότο Ρεχάγκελ.

Η τελευταία φορά που έχασαν οι Ισπανοί στην έδρα τους ήταν τον Ιούνιο του 2003, από την Εθνική του Ρεχάγκελ, που με γκολ του Γιαννακόπουλου έπαιρνε ένα τεράστιο διπλό, με ενδεκάδα χωρίς Καραγκούνη και Κατσουράνη.

Την Ισπανία του Κασίγιας, του Πουγιόλ, του Ραούλ και του Μοριέντες, όχι τη Φινλανδία του …Πούκι (που τραυματίστηκε κιόλας, αλλά ούτε αυτό έφτανε…)

Ο Ρεχάγκελ έκανε ξανά την ομάδα θελκτική, σημείο αναφοράς πρώτα-πρώτα για τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές.

Ή γουστάρεις ή δε γουστάρεις να παίζεις για το εθνόσημο. Μεσοβέζικες καταστάσεις δεν υπάρχουν.

Ο Σκίμπε δεν θα το καταφέρει ποτέ. Γιατί πολύ απλά απεδέχθη τη νοοτροπία του “καλό είναι και το Χ”.

Κι ως γνωστόν όταν πας για το Χ, πάντα χάνεις.

Δηλαδή καλό είναι το Χ, τσίμπα 2 κι άντε στην ευχή…