Έφτασε στο οικόπεδο 10 το γεωτρύπανο της Exxon Mobil !

Πολλές υποθέσεις και ερμηνείες επί ερμηνειών. Χάρις στην Κυπριακή Δημοκρατία (και γνωρίζουμε ποιοι συγκεκριμένα Κύπριοι πολιτικοί είχαν την πολιτική βούληση και ικανότητα για αυτό) που είδε και αξιοποίησε ενεργά μια στρατηγική ευκαιρία (κοιτάσματα) η ενίσχυση της Διεθνοποίησης του Κυπριακού προβλήματος έχει ίσως την πλέον σημαντική ευκαιρία από το 1974.

Η ισλαμο-εθνικιστική στροφή του Ερντογκάν, η κρίση του με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ αλλά και η επιτυχής ρωσική παρουσία στην Συρία – όλα αυτά ενίσχυσαν τις δυνατότητες της Κυπριακής Δημοκρατίας.

ΟΜΩΣ, ας μην ξεχνάμε πολύ συγκεκριμένα δεδομένα:

(α) η στροφή/”κωλοτούμπα” του Ταγίπ έχει δρομολογηθεί από τον ίδιο – το ζήτημα δεν είναι το ΑΝ αλλά το ΠΟΤΕ. Μοναδικός αστάθμητος παράγοντας είναι ο απρόβλεπτος, εγωπαθής χαρακτήρας ενός πολιτικού εγνωσμένης ευφυΐας, ικανοτήτων, εμπειρίας και ευελιξίας.

(β) αν η ευκαιρία διεθνοποίησης λόγω των γεωτρήσεων είναι το πλαίσιο, το “κέντρο βαρύτητας” είναι το πάγιο πρόβλημα ασφάλειας και άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το θέμα αυτό έχει διεξοδικά αναλυθεί και σημαντικά μέτρα έχουν ληφθεί και λαμβάνονται ήδη από την εποχή Πρωθυπουργίας του Α. Παπανδρέου (που “κατέρριψε” την αντίληψη “η Κύπρος είναι μακριά”) και από την εποχή υιοθέτησης της “ευέλικτης ανταπόδοσης” (που για το Κυπριακό “κατέρριψε” την σημειακή/κάθετη ανάσχεση και συνέδεσε την Κυπριακή αποτροπή/οριζόντια με την ίδια την Τουρκία.

Η πλέον σημαντική συνέπεια και εξέλιξη, ωστόσο, είναι η προσπάθεια της Ελλάδος, με συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας, να ενισχύσει την προβολή ισχύος της στην Αν. Μεσόγειο στο πλαίσιο διαχείρισης των εντάσεων και αποκλιμάκωσης (και φαντάζομαι ότι κατανοούν οι γνωρίζοντες το περιεχόμενο των όρων).

γ) η πρόκληση από τον Ταγίπ αν είναι να έλθει ΔΕΝ θα γίνει στις αμερικανικές και γαλλικές γεωτρήσεις. Θα γίνει (ως προβολή τετελεσμένων διαπραγματευτικά διεθνώς και για εσωτερική κατανάλωση της τουρκικής κοινής γνώμης) εκεί που “τον παίρνει” – εκεί δηλαδή που θα κάνει “επίδειξη δύναμης” έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδος – όχι έναντι των ΗΠΑ, Γαλλίας, Ισραήλ ακόμη και Αιγύπτου).

Και η ανάλυση αυτών των ενδεχομένων δεν είναι για δημόσια συζήτηση…

Γιατί ο Ταγίπ εστιάζει στην ουσία, ήτοι:

-Πόσο η σύνδεση ασφάλειας της Κυπριακής Δημοκρατίας ενισχύει την αμυντική ικανότητα της εναντίον τουρκικών προκλήσεων, τι πρακτικές επιπτώσεις έχει;

– Με ποιον στην πραγματικότητα διαπραγματεύεται για την ασφάλεια της Κύπρου (και τελικά για τα “κοιτάσματα”, και τελικά για την λύση του Κυπριακού): με την Κύπρο, τις … εταιρίες ή με τις ΗΠΑ;;

Η απάντηση είναι προφανής και έχει μια ουσιώδη επίπτωση για την Κύπρο: η Λευκωσία δεν μπορεί επ’ άπειρον να “κρύβεται” ή να (νομίζει ότι) “αναθέτει” την ασφάλεια της σε τρίτους, δηλαδή σ’ όσους εστιάζουν και σωστά πρωτίστως στα δικά τους συμφέροντα που ίσως να μην ταυτίζονται μερικώς ή ολικώς με εκείνα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

(δ) Και βεβαίως οι παρεμβάσεις του Ταγίπ στην Αν. Μεσόγειο έχουν ευθεία διαπραγματευτική επίπτωση στις καθαυτό πολιτικές διαπραγματεύσεις για λύση στο Κυπριακό – και μπορεί η Λευκωσία (και η Αθήνα στο θέμα εγγυήσεων και αποχώρησης στρατού κατοχής) να έχουν τον τελικό και αποφασιστικό λόγο, όμως ο διεθνής παράγοντας (Συμβούλιο Ασφαλείας, κ.α.) έχει ειδικό βάρος.

Τι ενδιαφέρει την δημοσιότητα σε όλα αυτά; Η εστίαση στην έγκυρη πληροφόρηση και η έγκυρη ανάδειξη ουσιαστικών πτυχών που θέτει η κάθε πλευρά – και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ και οι διεθνείς παράγοντες.