Πετάγομαι αγχωμένη από τον ύπνο νομίζοντας πως είναι Δευτέρα. «Δεν είμαι έτοιμη για τη σχολή. Πώς πέρασε το Σαββατοκύριακο και δεν ετοιμάστηκα;» οι πρώτες σκέψεις. Άγχος.

Μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσω πως δεν είναι Δευτέρα αλλά μία πολύ ιδιαίτερη μέρα. Ημέρα που γιορτάζουν τα δύο θηλυκά που σημαδεύουν την ύπαρξη μου. Οι Κατερίνες μου. Μάνα και κόρη. Ηρεμώ. Είναι ακόμα Κυριακή.

Σηκώνομαι ξυπόλυτη και πάω προς τη κουζίνα. Σκοτάδι έξω. Ανοίγω το βάζο με τους κόκους καφέ. Η μυρωδιά ξυπνά τις αισθήσεις μου σιγά-σιγά με πολύ γλυκό τρόπο. Σκέφτομαι την μητέρα μου που είναι στην Ελλάδα. Τις γιορτές της όταν ήμουν εκεί. Πόσα μου έχει δώσει και πόσα μου έμαθε χωρίς ποτέ να μου δείξει με τον κλασσικό τρόπο που τα κάνουν συνήθως οι μαμάδες.

Σκέφτομαι όλα όσα έχει κάνει για μένα χωρίς ποτέ να δείξει πως κουράστηκε. Ακούω τα πουλιά μες στο σκοτάδι να χαλάνε τον κόσμο. Ξημερώνει και ξύπνησαν. Βρέχω λίγο μπαγιάτικο ψωμί να ρίξω γιατί έχει κρύο και βρίσκουν δύσκολα φαγητό.

«Η μητέρα μου» σκέφτομαι. Εκείνη με έκανε έτσι. Εκείνη σκέφτεται πάντα τους άλλους. Εκείνη πάντα νοιάζεται και φροντίζει όσους αγαπά κι όσους το χρειάζονται. Ακόμα κι αν πρέπει να βάλει τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα. Εκείνη είναι παντού ορίζοντας αυτό που έχω γίνει σαν άνθρωπος με πολύ ιδιαίτερο τρόπο.
Ο καφές είναι έτοιμος κι έξω άρχισε να φωτίζει. Δεν ξέρω αν μοιάζουμε στις μαμάδες μας γιατί τις θαυμάζουμε, αν φταίει το DNA για αυτό ή αν είναι συνδυασμός και των δύο.

Ξέρω πως μεγαλώνοντας όλο και περισσότερο βγαίνει να έχει δίκιο σε όσα με σθένος την έβγαζα λάθος. Πως θέλω να της μοιάσω περισσότερο από όσο πίστευα και μακάρι να μπορέσω. Να της μοιάσω στην καρδιά της. Στον τρόπο που φρόντισε ολομόναχη τα τέσσερα παιδιά της και τον πατέρα μου. Στον τρόπο που συγχωρεί και δεν κρατάει κακία. Στον τρόπο που μας μεγάλωσε χωρίς να μας κάνει συνέχειες της. Να της μοιάσω γιατί δεν με έκανε την κόρη που δεν κάνει τίποτα χωρίς την έγκριση της. Στον τρόπο που χωρίς ποτέ να της λέω «τα μυστικά» μου, πάντα θα μου πει αυτό που πρέπει λες και τα ξέρει όλα. Να της μοιάσω που δεν παρεμβαίνει ποτέ στις ζωές μας και ποτέ δεν απέρριψε τους ανθρώπους που αγαπήσαμε. Πράγματα αυτονόητα αλλά πολύ δύσκολα.
Έγινε μέρα και τα πουλιά τρώνε το ψωμί. Νιώθω μια όμορφη αίσθηση με τη σκέψη ότι τα βοήθησα λίγο. Πίνω μια γουλιά καφέ και σκέφτομαι ότι το πιο σημαντικό που μου έμαθε η μητέρα μου είναι η αγάπη. Όχι η αγάπη μόνο στην οικογένεια μου. Η αγάπη ως γνώμονας σε ότι κάνω. Η αξία να σκέφτεσαι τους άλλους και όχι μόνο τον εαυτό σου. Αυτό είναι το σημαντικότερο που μου έδειξε και είναι τελικά αυτό που πρέπει και προσπαθώ να μάθω κι εγώ στα παιδιά μου.

Αυτό που κάθε μέρα προσπαθώ να κρατήσω μέσα στο μυαλό μου και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Να δίνεις, να συμπαραστέκεσαι, να συγχωρείς, να δείχνεις κατανόηση, να βοηθάς. Αγάπη δηλαδή. Γιατί μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα.
Σήμερα λοιπόν θα την πάρω τηλέφωνο να της πω χρόνια πολλά κι ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί ακόμα κι αυτά που την βρίσκω λάθος τα περισσότερα είναι γιατί έβαλε τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα από την αγάπη της για εμάς.

Να της πω, πως μακάρι κι η δική μου Κατερίνα να της μοιάσει στην καρδιά της και να μάθει να αγαπά. Να της πω πόσο μου λείπει και πόσες φορές θα ήθελα να ήταν κοντά μου αλλά τα έβγαλα πέρα μόνη μου. Κι αυτό γιατί με έμαθε να πετάω με τα δικά μου φτερά. Να της πω πόσο την αγαπώ. Χρόνια πολλά μαμά. Χρόνια πολλά Τιτή μου. Σας αγαπώ.