Το μήνυμα εστάλη.

Όταν δεν έχεις κάτι νέο δυνατό, να κάνει γκελ και πάταγο, να μαζέψει όλο το χαρτί, να κερδίσει τις εντυπώσεις και την προβολή, παίζεις κλασικά εικονογραφημένα.

Και είναι γνωστό από τότε που εφευρέθηκαν τα οικόσιτα ζώα και ο άνθρωπος σταμάτησε να είναι τροφοσυλλέκτης, πως δεν χτυπάς ποτέ τον γάιδαρο, πάντα το σαμάρι.

Ανοίγεις τη συλλογή, βλέπεις τη γκάμα των επιλογών σου και πέφτεις πάνω σε έναν αδαμάντινο χαρακτήρα: δακρύζεις μπροστά σε μια αγνή μπολσεβίκικη ψυχή, που αγάπησε με πάθος τα πούρα, τα μπουζούκια και τις γυναίκες.

Μια ιστορία ανατροπών και ταχείας ανέλιξης, βγαλμένη από τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο που ξέραμε πάντα ποιος ήταν ο καλός και ποιος ο βασανισμένος.

Ο Λαυρέντης Διανέλλος δεν θα ενσάρκωνε ποτέ τον κακό, ούτε τον άνθρωπο της μυστικής αστυνομίας, των παρασκηνίων, με τάσεις φιλελευθεροποίησης μετά το μακελειό, τύπου Λαβρέντι Μπέρια στο απείρως πιο κωμικό.

Ο φτωχός πλην ιδεολόγος μουζίκος λοιπόν, φτάνει στο ζενίθ της κοινωνικής αναγνώρισης, κάνοντας δεύτερη φωνή στο έσχατο τραγούδι στα πολιτιστικά κέντρα, θαυμαστής του μινόρε και των καλλίπυγων φωνών.

Τίποτα το μεμπτό όμως.

Πήγε κανείς μπροστά χωρίς υψηλές γνωριμίες;

Όλοι οι χρεοκοπημένοι δεν πάνε μπουζούκια μες την κρίση να πνίξουν τον πόνο τους με ένα ενήλικο ουίσκι και ιδανική παρέα μια ξανθιά βιτσιόζα σκλάβα;

Διότι αίφνης και αναίτια κελαηδάνε τα ράδια και χύνουν ποτάμια ιδρώτα οι δημοσιογράφοι από το πολύ κόπι πάστε, αλλά υπάρχουν ερωτήματα:

-Μήπως τώρα που αλλάζουν τα κόζια, κάποιοι την κάνουν γυριστή για να παίξουν μπαλίτσα και στο επόμενο Πρωτάθλημα χωρίς να υποβιβαστούν στο τοπικό;

-Μήπως έγινε κόμπλα κάπου και μπερδεύτηκαν οι φίλοι κι οι εχθροί;

– Μήπως ήλθε η ώρα κάποιοι να εκδικηθούν έναν τύπο που έλεγε πως ήθελε να τους κάνει ρόμπα;

– Μήπως το περισσότερο χιούμορ το έχουν οι αγέλαστοι;

– Υπάρχει ασφαλέστερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα;

– Ο απόκοσμος ήχος που ακούγεται από τον Άρη, είναι του αέρα ή τίποτα εκτοπισμένων στα όμορφα γκουλάγκ του Κόκκινου Πλανήτη;

Η ζωή είναι ενεστωτική, αλλά η πολιτική πρέπει να έχει μέλλον.

Και για να έχει είναι γνωστό πως τα πάντα επιτρέπονται: οι προειδοποιήσεις, οι φιλικές συμβουλές, η επίδειξη δύναμης, ακόμη και η μπλόφα.

Κατά την πτώση το ζητούμενο είναι μόνο η επιβίωση. Τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού.

Όταν στα χαρτιά γυρίζει το φύλλο, ο καλός παίκτης πάει πάσο και περιμένει χωρίς καθόλου να βιάζεται το επόμενο κόλπο.

Να έχει απάνω του τουλάχιστον δύο ντάμες να τις κολλήσει σε τίποτα ρηγάδες, οι οποίοι είναι ευρύτερα γνωστοί ως παπάδες.

Πάντως το όλο θέμα μπορεί να θυμίσει τελικά το “Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες”: όλοι να έχουν τις καλύτερες προθέσεις και κανείς να μη θέλει να ανοίξει μια “βεντέτα”.