Το δράμα του Ποταμιού είναι τεράστιο, είναι συγκλονιστικό, αλλά και ενδεικτικό του μπάχαλου στην πολιτική σκηνή κατά τα χρόνια των Μνημονίων.

Φτιάχτηκε ένα κόμμα για να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις στην κεντροαριστερά. Στην ανασύνθεση του χώρου, να δώσει πνοή στα οράματα, κάτι σαν συγκολλητική ταινία μεταξύ όλων των φυλών του πρώην ΠΑΣΟΚ.

Επικεφαλής ένας δημοσιογράφος με εξαιρετικά υψηλό ποσοστό αναγνωρισιμότητας.

Τον Σταύρο τον ήξεραν όλοι και είχε παντού συμπάθειες.

Με ένα λόγο μετριοπαθή, αλλά και μεταρρυθμιστικό, έκανε την επιτυχία και μπήκε στη Βουλή.

Παρά τις κατά καιρούς εσωτερικές αντιθέσεις, έβρισκε τον τρόπο να επιβιώνει, αλλά και να περνά τα μηνύματά του.

Το μεγάλο πρόβλημα για το Ποτάμι ήταν άλλο: μπορεί οι ιθύνοντες του κόμματος να αυτοπροσδιορίζονταν ως left liberals, ο κόσμος όμως που τους ψήφισε και στήριξε θεωρούσε τον εαυτό του κεντρώο/κεντροδεξιό/φιλελεύθερο!

Εδώ ξεκινά το πρόβλημα, καθώς η άνοδος της ΝΔ ήταν μοιραίο να του στερήσει κόσμο που στήριξε Ποτάμι το 2015.

Όλες οι δημοσκοπήσεις συγκλίνουν στην πρόβλεψη πως το Ποτάμι δεν μπαίνει στη νέα Βουλή, ούτε με ριφιφί.

Κι ενώ ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγαν και οι Πρέσπες!

Σε μια αδιανόητη -για την πολιτική του ύπαρξη- κίνηση, το Ποτάμι αποφασίζει να ψηφίσει υπέρ των Πρεσπών, ενώ λίγο πριν δεν είχε στηρίξει την Κυβέρνηση.

Και έτσι άλλος για ψήφο εμπιστοσύνης τράβηξε (Δανέλλης) και άλλοι για όχι στις Πρέσπες (Αμυράς, Ψαριανός) και το Ποτάμι δεν θεωρείται πια κοινοβουλευτικό κόμμα.

Ίσως γιατί ήταν ετερόκλητες οι δυνάμεις που το συγκροτούσαν.

Ενδεχομένως γιατί δεν μπόρεσε να εκφράσει μια ξεκάθαρη θέση, πάνω σε μια Συμφωνία, που αφορά ένα κεντρικό εθνικό θέμα, που κυριαρχεί στην ατζέντα σχεδόν τρεις δεκαετίες.

Μπορεί να μην μπόρεσε να “διαβάσει” τη συγκυρία μέσα στην οποία ήλθε η Συμφωνία, καθώς και να αναλύσει έγκαιρα τις κυβερνητικές επιδιώξεις.

Η ουσία είναι πως από “Πρωταγωνιστές” βρίσκονται στη μέση ενός ποταμού χωρίς όνομα, που το ρεύμα του βγάζει σε αδιέξοδο.

Γιατί νεότευκτο κόμμα με επικοινωνιακό γκελ μπορεί να επιτύχει αρχικά. Αν δεν υπάρχουν κοινωνικές αναφορές όμως, αποκλείεται να μακροημερεύσει.