Σκληρή επέτειος τα Ίμια. Στα είκοσι χρόνια η “δόξα” φαίνεται πως παραγράφηκε.

Και έμειναν τα γεγονότα “γυμνά”, μακριά από προσωπικές υστερόβουλες αφηγήσεις, έξω από την εσωτερική πολιτική συγκυρία.

Δεν έχει το ‘ταρατατζούμ’ άλλων ετών φέτος, που όλα κινούνται γύρω από τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Και τότε οι “λογικοί και υπεύθυνοι” μιλούσαν για δυο “βράχους στη θάλασσα”, για τα συμφέροντα των Καλύμνιων ψαράδων, για τη σημαία που πήρε ο αέρας, για την ανάγκη εξομάλυνσης των ελληνοτουρικών σχέσεων.

Το ονοματολογικό των Σκοπίων σχετίζεται με τα Ίμια: η υποχωρητικότητα είτε προέρχεται από διεθνείς πιέσεις,  είτε εντάσσεται σε πολιτικές σκοπιμότητες, σπάνια είναι καλός σύμβουλος.

Οι διεθνείς σχέσεις προάγονται στο πεδίο της ισχύος και εμείς εξακολουθούμε να παίζουμε τον Καραγκιόζη στο Βορειοατλαντικό Θέατρο Σκιών.

Ας δούμε την κρίση του 1996, με το πλεονέκτημα του χρόνου. Του τι μεσολάβησε από τότε.

Και κυρίως να καταρρίψουμε τους δύο κυρίαρχους μύθους.

Ο πρώτος μύθος αφορά τη συσχέτιση με τον ατυχή πόλεμο του 1897. Η σύγκριση δύο ανόμοιων ιστορικών πολεμικών γεγονότων με χρονική διαφορά εκατό ετών είναι ατυχέστατη αλλά και “ύποπτη”. Προδικάζει το αποτέλεσμα του πολέμου που άρχισε αλλά δεν κλιμακώθηκε.

Στη δυτική βραχονησίδα οι Έλληνες κομάντο, στην ανατολική οι Τούρκοι. Στα “κόκκινα” και οι δύο στρατοί. Το 1897 οι εχθροπραξίες έληξαν μετά την ήττα του ελληνικού στρατού και την προέλαση του τουρκικού. Το μόνο κοινό σημείο είναι η επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων.

Το να εκθειάζουμε την “πολεμική μηχανή” της γείτονος και παράλληλα να υποτιμούμε τη δική μας αποτρεπτική ισχύ, οδηγεί λογικότατα στον ενδοτισμό.

Το κυρίαρχο αφήγημα λέει ότι πηγαίναμε για ταπεινωτική  ήττα, οπότε καλά κάναμε και αποφύγαμε την κλιμάκωση.

Αλλά αφού αυτή ήταν η απόφαση, γιατί απονηώσαμε το ελικόπτερο εκείνη τη νύχτα;

Για να δει τι συμβαίνει στη μικρή νήσο Ίμια, ήταν η απάντηση. Μισό βήμα πριν την απαρχή των εχθροπραξιών, στρατιωτικό ελικόπτερο πηγαίνει μέσα στη φωτιά για να δει αν καίει…

Επέτειος των Ιμίων. Θα βγουν πάλι όλοι οι άσχετοι με τις κρίσιμες εκείνες στιγμές, να μιλήσουν, να εκμεταλλευτούν το γεγονός, να το ράψουν στα μέτρα τους. Σε πατριδοκάπηλους είχαμε πάντα αφθονία.
Οι υπηρετούντες τότε, δεν έχουν μιλήσει ποτέ. Διότι πολύ απλά ντρέπονται. Γιατί συρθήκαμε σε μία συνθηκολόγηση, ενώ είχαμε ήδη τρεις νεκρούς.

Διότι δεν σκοτώθηκαν από την κακοκαιρία.
Τους βαφτίσαμε ήρωες και πήγαμε παρακάτω. Ήταν οι πρώτες πρωινές ώρες της 31ης Ιανουαρίου.

Οι Καραθανάσης, Βλαχάκος, Γιαλοψός, δεν θα συμφωνούσαν ποτέ με το “no ships, no troops, no flags” το οποίο απεδείχθη ανακουφισμένη η κοινή γνώμη. Είχαμε και τα πακέτα Ντελόρ αφάγωτα ακόμη, δεν ήταν καιρός για φασαρίες.
Οπότε ας τους αφήσουμε γαλήνιους στη σελίδα τους στην Ιστορία του τέλους του εικοστού αιώνα και ας ασχοληθούμε με τα τρέχοντα

Ας ποτίσουμε τις ιδεοληψίες μας αριστεροί τε και δεξιοί.  Ας επιβραβεύσουν τη μετριοπάθεια τους οι του μεσαίου χώρου και ας αφήσουμε τους τρεις αληθινούς ήρωες, ανέγγιχτους, ατσαλάκωτους, ανδρείους.

Είναι για τις επόμενες γενιές.  Εξαίρεση στο νόμο της ευκολίας, αιώνιο παράδειγμα πατριωτισμού.

Γιατί ουδείς εκ των υπηρετούντων μονίμων ή κληρωτών εκείνη τη μοιραία νύχτα δεν πίστεψε ότι το ελικόπτερο έπεσε λόγω κακοκαιρίας.

Οι μάχιμες μονάδες εκείνο το βράδυ δεν πήγαν πλατεία, όπως ήθελε η λαζοπουλική σουξεδιάρα ατάκα της εποχής, πήγαν πόλεμο. Που δεν έγινε ποτέ.

Αλλά έζησαν το “άρωμα πολέμου”. Και ας μη φανταστεί κανείς ότι ήταν “στρατόκαυλοι”. Όσοι αυτοχαρακτηρίζονταν έτσι, εκείνο το ιστορικό και κρίσιμο βράδυ, έκλαιγαν. Και δικαιολογημένα. Είχαν παιδιά, οικογένειες.

Τα πιτσιρίκια της εποχής εκείνης, κληρωτοί και μόνιμοι, συναισθάνθηκαν ότι “τους έκατσε η μπίλια”.

Οι πιο αγράμματοι ήταν αυτοί ένιωσαν στην άδολη ψυχή τους  ενστικτωδώς την  σημασία της ιστορικής στιγμής.

Τη νύχτα εκείνη οι βαριεστημένοι και αδιάφοροι φαντάροι “μπαίνουν στην πρίζα”. Για μία και μόνη φορά είναι υποδειγματικοί.  Δεν εκτίουν την “ποινή” της θητείας. Θητεύουν στον προθάλαμο της Ιστορίας.

Αλλά ένας λαός που βλέπει το στόλο να βγαίνει από το Ναύσταθμο, σε πλήρη τηλεοπτική κάλυψη, ένας Υπουργός Εξωτερικών που πάει καθυστερημένος στην κρίσιμη σύσκεψη εκείνης της νύχτας, μιας και βρισκόταν στο μεγαλύτερο κανάλι και καθησύχαζε το  τηλεοπτικό κοινό, θα βρει μια ωραία ιστορία για τις σημαίες που τις παίρνει ο άνεμος.

Ουδείς σώφρων επιθυμεί τον πόλεμο. Αλλά όταν διακυβεύεται η αξιοπρέπεια μιας χώρας, μια ντουφεκιά έστω στον αέρα, για την τιμή των όπλων ήταν το τότε παράπονο των στρατευμένων.

Ένας δεύτερος μύθος που καλλιεργήθηκε κυρίως εντός του ελληνικού στρατεύματος, ήταν ότι ουδείς εκ των Τούρκων κομάντος που κατέλαβαν τη μικρή Ίμια βρίσκεται εν ζωή, άρα κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι έγινε εκείνη τη νύχτα στα Ίμια.

Παραμύθι περισσότερο δουλεμένο από τη σημαία που πήρε ο άνεμος, αλλά παραμύθι.

Να στραφεί κανείς εναντίον όσων εκτελούσαν εντολές, τι νόημα άραγε θα είχε;

Οι “εκπτώσεις” εκείνης της βραδιάς ήταν ο προάγγελος όσων θα συμβούν στη συνέχεια.

Στα Ίμια, το κάπως μακρινό 1996, ίσως προδιαγράφηκε το μέλλον της χώρας για τα επόμενα πενήντα χρόνια.

Τα κοντοκουρεμένα σκυμμένα κεφάλια, μετά τη λήξη του συναγερμού, έζησαν την πρώτη ταπείνωση, πήραν την πρώτη γεύση της κατάστασης που τώρα πια επίσημα ονομάζουμε “μειωμένη εθνική κυριαρχία”.

Η ‘λύση” του Σκοπιανού δείχνει όχι μόνο τη σφαίρα επιρροής στην οποία υπαγόμαστε, αλλά και το μέγεθος της εθνικής μας ανεξαρτησίας…